Διάπλους ...

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

Ντρίν , ντρίν , ντρίνννν ...
Τρείς κτύποι τηλεφώνου , όπως πάντα ... με τον τελευταίο να μοιάζει λίγο πιο παρατεταμένος .
Άκουσα με ανακούφηση το σενιάλο για το σταμπάι πως αριβάρουμε στο αγκυροβόλιο του Ματαράνι , στο Περού . Ο ατζέντης από τα χθες μας είχε ειδοποιήσει πως το λιμάνι είχε κίνηση και θα καθόμασταν αρόδου .
Τράβηξα τις κουρτίνες από το πλωριό φιλιστρίνι της καμπίνας μου, μπας και ξεχωρίσω πόσο δρόμο έχουμε ακόμη ίσαμε το αγκυροβόλιο και έβγαλα το κεφάλι μου απ` έξω γιά να πάρω μέσα μου μιά αναζωογονητική ανάσα ιώδιο από τον ωκεανό .
Το σκοτάδι ήταν βαθύ , μόλις ξαλαφρωμένο από την μαρμαρυγή των μυριάδων άστρων , γνωστών και μη , του νότιου ημισφαιρίου , που έπλεκαν στο σμίξιμό τους αστερισμούς σαν πολύτιμα περιδέρια από μπριγιάν , απλωμένα επάνω σε πορφυρό βελούδο .
Ο ουρανός ήταν εκείνο το ξημέρωμα πεντακάθαρος . Το στερέωμα αιχμαλώτησε και κράτησε το βλέμμα μου καθηλωμένο γιά κάμποση ώρα . Συνοφρυώθηκα , κλείνοντας λίγο τα μάτια μου , που έγιναν σχιστά και συγκεντρώθηκα γιά να νοιώσω το περιβάλλον καλύτερα .
Η καρίνα μας έσχιζε με ορμή ακόμη τον κοιμισμένο ωκεανό . Στο βάθος αριστερά από τη λίμνη του πηχτού μαύρου νερού , μόλις μαντευόντουσαν οι σκοτινότεροι όγκοι των πιο κοντινών κορυφών να ορθώνονται σαν ξεχασμένοι κονκισταδόρες που προσεύχονται , στον αστροστόλιστο λατινοαμερικάνικο θόλο .
Νάτο !!! Έξαφνα τόδα ...
Ανάμεσα στους άνυδρους πανάρχαιους βράχους ξεχώρησε , κει πέρα στο τέλος της ματιάς μου , ο κάβος και στην άκρη του περήφανο στέκοταν το φανάρι που έριχνε με χρονικό ρυθμό αδέκαστο , τη φωτερή του λόγχη , πάνω στο μαύρο διαμάντι της νυχτερινής θάλασσας .
Καθώς προσπεράσαμε τον κάβο , φάνηκε μετέωρο πάνω στα βράχια το αντιφέγγισμα από τα φώτα της μικρής πολιτείας , σα λαμπεράδα πυρκαγιάς μακρινής . Γιά μιά στιγμή μονάχα , η θύμηση του κλύδωνα με τα πυρωμένα ξύλα και τα αποκαίδια τους να στριφογυρίζουν τρελλά στον αέρα , προσπέρασε φευγάτη από το μυαλό μου , Άκουσα τις φωνές και τα γέλια ανέμελων παιδιών και τα πειράγματα των φίλων μου στο Χατζηκυριάκειο ... μύρισα το καμμένο ξύλο ...
Πήρα μια τελευταία βαθειά ανάσα και την κράτησα μέσα μου. Ύστερα σφράγισα το φιλιστρίνι μου και τράβηξα τις κουρτίνες για να μην ενοχλεί το φως τους βαρδυάνους στη γέφυρα . Φόρεσα μηχανικά το τζάκετ μου , κρέμασα τον φακό στην πλάτη και τράβηξα για την πλώρη ...
Όταν βγήκα στο σκεπαστό , από συνήθειο έψαξα για το λοστρόμο . Τον ξεχώρισα μέσα απο το τετράγωνο φιλιστρίνι , στριμωγμένο στην δεσπέτζα του πληρώματος , ανάμεσα στο άλλο τσούρμο που γεμίζαν τις τσάσκες τους καφέ . Οι ναύτες έπερναν τον καφέ τους και τα μπισκότα με την αράδα τους , λες και ακολουθούσαν κάποιον άγραφο κοινωνικό κώδικα ιεραρχίας και πειθαρχημένης συμμπεριφοράς , με τον τζόβενο να παραχωρεί την σειρά του στον Τζέφρυ και τον Ντόναλντ , τους δύο ναύτες πούχανε φτάσει αργοπορημένοι .
Είπα να του μιλήσω ... μα το μετάνοιωσα κι όλας την ίδια στιγμή ... άλλωστε είχαμε κάμποσο δρόμο ακόμη . Έτσι τον άφησα να απολάυσει τον φρέσκο αχνιστό καφέ του .
Κρατήθηκα από το χειραγωγό της σκάλας και κατέβηκα μόνος μου στην κουβέρτα ...
Σαν κάτι να με παραξένεψε και κοίταξα έξω από την κουπαστή μας . Το νερό έμοιαζε να κοχλάζει , στολισμένο με μύριους έγχρωμους φωσφόρισμούς και το πλοίο μας ήταν θαρρείς ζωσμένο από μιά φωτεινή πρασινόχρωμη ζώνη . Ήταν οι αμέτρητοι μικροοργανισμοί του πλαγκτόν που έλαμπαν μέσα στο πυκνό σκοτάδι . Συνέχισα να περπατάω δίπλα από την κουπαστή μας , ρίχνοντας το βλέμμα μου που και που , στο φωτεινό μας ζωνάρι γοητευμένος ακόμη μιά φορά από την μητέρα φύση .
Η ζωή ξεκίνησε από το αρμυρό νερό αλλά και οτιδήποτε ωραίο
και ανώτερο κερδίσαμε , τελικά με κάποιο τρόπο η θάλασσα μας το χάρισε . Πάνω στα κύματα της , δεν κυκλοφορεί μονάχα ο υλικός αλλά και ο πνευματικός πλούτος ετούτης της οικουμένης . Ήταν οι μεγάλες θαλασσινες ρότες που συνέβαλλαν στην πανανθρώπινη επικοινωνία , που ένωσαν όλες τις φυλές του κόσμου και άνοιξαν τις πύλες τις γνώσης .
Ο ναύτης μαζί με τους παράδες του επιστρέφοντας στην πατρίδα του , κουβαλάει και ένα άλλο πολυτιμότερο απο αυτούς φορτίο , ανυπολόγιστης αξιας που εμπορεύεται , τις ιδέες του . Γυρνώντας στο τόπο του μεταφέρει όχι μόνο τις πραμάτιες του και τα άλλα εξωτικά ιδιότροπα αντικείμενα , αλλά και το μυαλό του γεμάτο με τη γνώση και την εμπειρία ενός άλλου κόσμου .
Οι Έλληνες από την πρώτη στιγμή της εμφανισής τους στον πλανήτη ταύτισαν την υπαρξή τους και συνδέθηκαν άρρηκτα με το υγρό στοιχείο διά μέσω του οποίου κυριάρχησαν στην οικουμένη . Όμως δεν είναι μόνο η καταγωγή των Ελλήνων αλλά και το τέλος της ζωής τους που σχετίζεται με το υγρό στοιχείο , αφού διά μέσω του ποταμού Αχέροντος με λέμβο διιεπορθεύονταν οι ψυχές των νεκρών προς τον Άδη .
Η νοημοσύνη των λαών σφυρηλατήθηκε πάνω στα κύματα και η σοφία τους ένοιωσε βαθειά ετούτη την μεγάλη αλήθεια , αφου χρειάσθηκε να ταξιδέψει μέσα σε τριήρεις , μπρίκια και γαλέρες γιά να μεταλαμπαδεύσει την ιερή της φλόγα .
Αρκεί να δείς μιά ανατολή μεσοπέλαγα γιά να συνδεθείς με την ολότητα και να νοιώσεις μυστήρια αμέτρητα .
Έφτασα στην πλώρη . Στάθηκα όρθιος στο κοράκι και απόθεσα τους αγκώνες μου στην πλατφόρμα , σταυρώνοντας τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου , γιατι η υγρασία ξάφνιασε το σώμα μου κάνοντας το να ανατριχιάζει . Εκείνο τότε , νυσταγμένο ακόμη και με την αίσθηση από τη ζέστα της κουκέτας μου μαζεύτηκε και σφίχθηκε περισσότερο , αναζητώντας τρόπο για να ζεσταθεί .
Ζούμε σε ένα κόσμο θεωρητκά υλικό , με την έννοια που εμείς αυθαίρετα έχουμε ορίσει και προσάψει στην ύλη , έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε χονδροειδείς αισθήσεις που διαθέτουμε , δεσμώτες ενός πεπρωμένου που μας θέλει δέσμιους με βαριές αλυσίδες στα πόδια να βαδίζουμε μονότονα την οδό του γραμμικού χρόνου .
Ο βουβός ήχος από τα έμβολα της μηχανής που παλλινδρομούσαν , ήτανε τόσο ρυθμικός που δεν παράλλαζε από την ίδια τη σιωπή . Έτσι πέρασε κάμποση ώρα , κοιτάζοντας πότε το στερέωμα και πότε την απάνεμη έκταση του ειρηνικού ωκεανού .
Βίωνα μια ζωντανή ψευδαίσθηση . Είχα την φρεναπάτη πως θάλασσα και ουρανός είχανε γίνει ένα , σ`ένα ερωτικό σμίξιμο και η ουσία τους , ύλη παχύρευστη τώρα πια , ηταν το υγροποιημένο σκοτάδι με τον φώσφορο της θάλασσας και μιά άλλη , ασύλληπτη άφωτη κοσμική ύλη . Την κοσμική κόλλα , την ουσία του Πλαστουργού , που ρέει από τους μυχούς του ουρανού , διασπαρμένη στο στερέωμα και στην πλάση όλη , καθώς ενώνεται με τα πάντα και τα ενώνει συνάμα.
Ώσπου η μηχανή μας άλλαξε ήχο και σε λίγο σώπασε . Ο καπετάνιος είχε κάνει κράττει .Τότε η σιωπή πήρε μιά αλλιότικη μορφή . Ακούσθηκε το πλατάγιασμα του νερού στη καρένα . Έδωσα εντολή στο Ρόνυ να μαινάρει την άγκυρα δύο μέτρα πάνω από το νερό και να την βάλει στο φρένο , έτοιμη γιά φούντο .
Πέρα το μπουγάζι είχε φωτίσει . Πίσω από τα πρώτα αυγινά βαθυπράσινα χρώματα , ήρθαν και τ` άλλα , τα χλωροτριανταφυλλιά και άρχισαν να διώχνουν το Άλφα του Κενταύρου και τα υπόλοιπα αστέρια , μετατρέποντας τον διάστικτο ουρανό σε γαλακτερή παστέλ μάζα . Μπορούσα πιά να ξεχωρίσω την ύλη της θάλασσας από την ουσία του ουρανού και ανάμεσα τους , ένοιωσα να πέρνει μορφή και να αποκτά αυτόνομη παλμική υπόσταση ο γλυκόπνοος μπάτης .
Μ` αρέσουν ιδιαίτερα αυτά τα θολά μελαγχολικά ξημερώματα . Αυτά που περιπλέκονται με τις γαλακτερές στεκάμενες καταχνιές , εκείνες που εξαυλώνουν τον ορίζοντα , δίνοντας στις στεριές τριγύρω σου , την απιθανότητα παιδικού ονείρου και κάνουν το πλοίο σου να μοιάζει με λίκνο .
Οι ορεινοί όγκοι τίναξαν από πάνω τους την ασάφεια του σκοταδιού και αναδύθηκαν θαρρείς σαν σταχτογάλανοι Τρίτωνες μέσα από τη νύχτα γιά να υποδεχθούν την επόμενη μέρα . Διάσπαρτα αφράτα μολυβόμπλαβα σύννεφα μπλέκονταν ακόμη με τα κυανά απομεινάρια της νύχτας .
« Θα σηκώσει αέρα σίγουρα , κάνα δυό κλειδιά παραπάνω δεν βλάπτουν... » , συλλογίσθηκα .
Φουντάραμε ...
Ο Ρόνυ έσφιξε το φρένο , ο τζόβενος σήκωσε τη μπάλλα της αγκυροβολίας και εγώ έσκυψα έξω για να παρατηρήσω την καδένα μας και να σιγουράρω πως η άγκυρα έχει πιάσει ... , όπως πάντα . Τους χαμογέλασα κουνώντας το κεφάλι μου με τον γνώριμο συγκαταβατικό τρόπο , κίνηση που έλεγε ... « ελεύθεροι , πηγαίνετε γιά καφέ » .
Απόμεινα μόνος μου στην πλώρη .
Απεναντί μου ο ήλιος χρύσωσε κιόλας τις ράχες από τά ψηλότερα ξερακιανά βουνά και οι ακτίνες του μαγεμένες λες από το σμίξιμο με τον μπάτη , άλλαζαν κι` έγιναν ξάφνου βαθύχρυσες , τόσο
βαθύχρυσες που θέρμαναν πιότερο την ψυχή , παρά το σώμα μου .
Στέκομαι παρατηρητής και ρεμβάζω με μάτια στυλωμένα, την πορφυρόχρυση και μενεξεδιά δόξα του ουρανού .
Ο άνεμος πήρε να δυναμώνει ...
Η νύχτα πούχε προστάξει τους αέρηδες να μάξουν τα φτερά τους για να βασιλέψει παντού η εντέλεια της γαλήνης , έδωσε στον Αίολο και πάλι το σκήπτρο της εξουσίας και κείνος βιάσθηκε να την ασκήσει εγωιστικά , κάνοντας αμέσως αισθητή την παρουσία του.
Άκουσα τον γυιό του άνεμου να δονίζει ηχηρά τα στράλια στ` άλμπουρο, σαν τεράστια δάκτυλα σε χέρια μυθικού γίγαντα , που κρέμονται μετέωρα από τον ουρανό και έκρουαν τις χορδές αρχαίας ιωνικής λύρας . Από την πρύμνη ακουγόταν ο συρικτός αχός απ` τις αντένες που κλωθογύριζαν , συνοδεύοντας αρμονικά την υπερκόσμια ωδή του ζέφυρου .
Τα ήσυχα βράδυα , σαν αρμενίζεις μεσοπέλαγα , μόλις συντονισθείς με το νωχελικό νανούρισμα του κύματος , η καρδιά σου μπορεί να συνταιριάζει αρμονικά τον παλμό της με τον παλμό του σκοταδιού , σε μελωδικές αιθερικές συγχορδίες .
Ύστερα ακολουθεί η ιερή πανάκεια του ύπνου , με τους απροσδόκητους και απρόβλεπτους ονειρικούς κόσμους και εκείνα τα πλάσματα όπου απρόσκλητα σε επισκέπτονται και επικοινωνούν μαζί σου στην πανάρχαια συμπαντική γλώσσα , με την φωνή της καρδιάς .
Αν τις μεταμεσονύχτιες τούτες πρωινές ώρες της ιερής βαριάς γαλήνης , πριν ακόμη σκάσει το πρασινωπό μπουμπούκι της χαραυγής στο λεβάντε , περιδιαβείς μονάχος σου , έτσι άσκοπα , τα καταστρώματα θα μπεις σε ένα κόσμο φαντασμαγορικό , όπου κυριαρχει η ψευδαίσθηση και το εξωπραγματικό . Θα δείς τους ίσκιους από τις μπίγες , τις αντένες , τα ρέλια και τα ράουλα να ξεκολλάν από τις φωτεινές επιφάνειες και να ενώνονται με το σκοτάδι και τα αερικά . Θα βρεθείς μπροστά σε τελώνια και ξωτικά , σε νύμφες και στοιχειά που κάρπισαν στα σπλάχνα της μάννας γης που με ανέθρεψε και γονιμοποιήθηκαν από ανήσυχους νόες και ψυχές αγνές και ολόδροσες . Από την ίδια φαντασία , που γέννησε το πάνθεο και πυροδότησε η τρισχαριτωμένη αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα και αυτός ο ξετσίπωτος ουρανός της πατρίδας μου , που ολημερίς γλεντάει την χλιάδα του ζωοδότη ήλιου και την νύχτα κατεβάζει ολάκερο το μυριάστερο στερέωμα στα ακροδάκτυλα των αναγερμένων σου χεριών .
Ο άνεμος φέρνει αρμυρές οσμές και γοργοσαλεύει τις σημαίες στο άλμπουρο μας , διαλύοντας την πρωινή ομίχλη .
Πέρα στο βάθος άρχισε να σχηματίζεται το ξεχασμένο απο το χρόνο Περουβιάνικο χωριό . Πάνω στο γκριζοκόκκινο βράχο η πλινθόχτιστη πολιτεία με τα χρωματιστά παράθυρα σκαρφάλωνε σαν λάμα , με πιο πυκνή διάταξη στους πρόποδες και διάσπαρτη αμφιθεατρικά προς την κορυφή της .
Η φυσική της διαμόρφωση δεν παράλλαζε και πολύ από το βραχιασμένο έδαφος με το λιγοστό χώμα των ανεμοδαρμένων κυκλαδίτικων νησιών της πατρίδας , διατηρούσε όμως ατόφιο τον λατινοαμερικάνικο χαρακτήρα της .

Διάπλους ...

Με το κομπάσο και τον διπαράλληλο ,
κάνοντας αστρικές παρατηρήσεις ,
σε λίγους μήνες ... είναι εύκολο πολύ ,
περιπλανόμενος τον κόσμο να γνωρίσεις .

Από τη μακρυσμένη Άπω ανατολή ,
ως το Περού και την Ωκεανία ,
του Μαγγελάνου το στενό και τη Χιλή ,
την Αφρική και την Ιαπωνία .

Του Τόρρες στραίητ τη μαγευτική θωριά ,
πλουμίζουνε νησάκια κοραλλένια ,
στο σμαραγδένιο δάσος του Αμαζόνιου ,
δένδρα αρχαία , απ` το χρόνο ξεχασμένα .

Είναι ανείπωτες της γης οι ομορφιές ,
όσες κι αν δεις , ποτέ δεν θα χορτάσεις ,
παιδί αφέσου στο ταξίδεμα αυτό ,
κι εκεί που ονειρεύτηκες θα φτάσεις .

Κάθε ξημέρωμα θάναι μία προσευχή ,
τα δειλινά παραμυθιού εικόνες ,
σύννεφα ταξιδιάρικα παρέα σου ,
τελώνια , σειρήνες και γοργόνες .

Η θάλασσα τη νύχτα πάλι γίνεται ,
ο τόπος των παράξενων πλασμάτων ,
εκείνων που αιώνες κατοικούν ,
σε θρύλους , ξωτικών και φαντασμάτων .

Χίλιες μορφές , γύρω σου περιστρέφονται ,
αρχαίοι ναύτες και τρελλοί κουρσάροι ,
μπροστά σου σα βραδυάζει φανερώνονται ,
του χθές πανάρχαιοι , σβησμένοι φάροι .

Και μέσα σ` όλα ... μια κουκίδα μοναχή ,
δειλά το ίχνος της στο χάρτη σου θ` αφήνει ,
στίγμα το στίγμα το μυαλό ακολουθεί ,
των αναμνήσεων την οργισμένη δίνη .


* * *

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

Ελπίζω να μη σας κουράσω με το εκτενές κείμενο αλλα σκοπός μου είναι πορευθείτε παρέα μου σ` όλες τις άκρες της γης , με την καρδιά του ποντοπόρου ναυτικού και την ανεμελειά του μικρού παιδιού , γιά να απολαύσετε ολόψυχα , από την αρχή έως το τέλος το νοσταλγικό αυτό ταξίδεμα .

Την καλημέρα μου σε όλους σας ...

[Έρως στο Κουρμπέτι]

Όχι μόνο δεν μας κουράζεις, αλλά σου είμαι Ευγνώμων που μας πέρνεις Συνοδηγούς
στα Ταξίδια σου! Είσαι Μοναδικός και Πολύτιμος στην Γωνι@!!!!!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Ταξιδεψαμε μαζι σου!!!
Γεια σου Γιαννη

[Μαίρη]

Εκτενές? Δεν το κατάλαβα! Γιάννη καταπληκτική γραφή και ποίηση!!!!!
Καλό απόγευμα!

[ermioni]

[Ειρήνη]

Χίλιες μορφές , γύρω σου περιστρέφονται ,
αρχαίοι ναύτες και τρελλοί κουρσάροι ,
μπροστά σου σα βραδυάζει φανερώνονται ,
του χθές πανάρχαιοι , σβησμένοι φάροι .

Γιάννη γράφε εσύ κι εμείς εδώ είμαστε να απολαμβάνουμε
και να ταξιδεύουμε μέσα στα ταξίδια σου!!!!!

[ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ]

εξαισιο κειμενο
ταξιδιαρικες λεξεις
ευγε!!!!

[Κατερίνα]

με ενθουσίασες Γιάννη...