Zωή ...

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

Ηταν τότε , στις 20 Ιουλίου του 2006 ...
Εικοσιτέσσερα χρόνια ακριβώς , ούτε μία ημέρα διαφορα , μετά το πρωτο μου μπαρκο , που περνούσα ξανα μετά από πολύ καιρό την διώρυγα του Παναμά , με πορεία προς το Πίσκο και το Ματαράνι , στο Περου .
Η ώρα ηταν σχεδόν τέσσερεις , τα ξημερωματα .
Σε λιγο θα αρχιζε να χαραζει , αλλα επικρατουσε ακομη ένα ασυνήθιστο μαβύ υγρό σκοταδι και το τροπικο δασος ηταν σχεδον ολοκληρωτικα τυλιγμενο μεσα στην διάφανη γάζα της πρωινής ομίχλης και την δροσιά της νύκτας που ανεδυε το εδαφος , σβηνοντας τις σιλουετες των γιγαντιαιων , ξεχασμενων απο τον χρονο , δενδρων . Μου αρέσουν πολύ τα αρχαία δένδρα , εκείνα που πέρασαν σκληρή ζωή και έχουν κάθες λογής κλωνάρια . Μπορείς να τα ξεχωρίσεις γιατί έχουν κάποιο ύφος . Ειχαμε πάρει απο ώρα τον πιλοτο μας και ταξιδευαμε στις « λεκανες » . Σε λιγο θα φταναμε στη λίμνη , για να φουντάρουμε .
Ο βαρυφορτωμένος Ποντονίκης εμοιαζε να γλυστραει νωχελικά , επάνω στην ήρεμη σαν λαδι στιλπνή υδατινη επιφάνεια και το κυμα που ομοιόμορφα αναδιπλωνόταν στην πλωρη μας , θυμιζε τις φτερουγες κάποιου τεράστιου μυθικού πουλιού , που πετάει με αργές κινήσεις .
Εκλεισα τα ματια μου και αφεθηκα , για να αισθανθω και να νοιωσω το περιβαλλον ολογυρα μου καλύτερα . Συντομα βρεθηκα σε μια κατασταση άχρονης συνείδησης και πνευματικου μετεωρισμού .
Ημουν μεταρσιωμένος καπου στο κενο της σκέψης , εκει οπου κυριαρχει η χαλαρωση , η γαληνη και η ηρεμια .
Αυτο που βιωσα , θα μπορουσα να το χαρακτηρισω , σαν μία απο τις πιο εντονες θρησκευτικες και μεταφυσικες εμπειριες της ζωης μου .
Ηταν συγκλονιστικο! Ηταν ... , ενα αυθεντικο θειο δωρο .
Παρόλη την ησυχια που επικρατούσε στο μυαλο μου , ενοιωθα βαθεια μεσα μου οτι δεν ημουν τελείως μόνος . Αισθανόμουν ότι καποιος βρισκοταν διπλα μου και με παρακολουθουσε , ξαγρυπνος συνεχεια . Δεν μπορουσα να το εξηγησω με τη λογική μου , αλλα το αισθανομουν εντονα .
Τον ένοιωθα ζωντανο , να υπαρχει σιωπηλός διπλα μου . Και σαν επιβεβαιωση της Θειας παρουσιας Του , σαν κοιταξα ψηλα ειδα χιλιαδες αστρα , που λαμπύριζαν σε ένα ύστατο χαιρετισμό προς την απερχόμενη νύχτα καλωσορίζοντας την επερχόμενη αυγή , να πλημ-μυρίζουν τον γαλακτερο ουρανο , που ως εκεινη την ωρα ηταν ελαφρά συννεφιασμενος , διάσπαρτος από τούφες αγανά σύννεφα . Ευλογια και κάλλος παντου ...
Παρατηρούσα τα πάντα και τα ένοιωθα με ένα διαφορετικό , εντελώς πρωτόγνωρο για μένα , τρόπο και η μόνη λέξη που ήρθε τότε αυθόρμητα στο μυαλό μου ήταν ... αρμονία !
Ωστοσο , ένοιωθα παράλληλα νοσταλγία , αλλά και μια ανεξήγητη μελαγχολια , που εμοιαζε πως αρχιζε να με τυλιγει .
Αυτή η ψυχική διακύμανση κράτησε όλο σχεδόν το λυκαυγές , ώσπου οι πρώτες ακτινες του ήλιου διαπέρασαν τις πυκνές φυλλωσιες των τροπικων δενδρων .
Το φως τοτε , αρχισε να εισβαλλει χρυσαφενιο , σαν παχυρευστο μελι και ο ηλιος που εμοιαζε να λονγχίζει το κοιμισμένο , έως εκείνη την ώρα δάσος , ξυπνησε με το αγγιγμα του , τους πιθηκους και τα εξωτικα πουλια σε μια εντυπωσιακη θορυβωδη χορωδια .
Σ` ενα κοντινό δενδρο μπορεσα μετά από λίγο να διακρίνω καθαρά ενα ζευγάρι πρασινοκίτρινων παπαγάλων με κόκκινες μύτες, που με κοιτουσαν κι εκεινοι γεματοι περιέργεια .
Ξαφνου ... , γέμισε η πλώρη μας πολύχρωμα παραδείσια πουλιά, που κελαιδουσαν σε γλωσσα που `χα απο καιρο ξεχασμενη και φωνές άγριων ζώων , κρυμμένων μεσα στα πυκνόφυλλα δενδρα ανάκατες με βρυχηθμούς και κρωξίματα , ακουγονταν απόμακρα μέσα απο το σμαραγδένιο δασος που βρισκοταν μόλις διπλα μας .
Εδώ κι εκεί ξεπρόβαλλαν διάφορα παράξενα φυτά και κάθε λογής ιδιότροπα λουλούδια , σαν τις τυχαίες πιτσιλιές από το πινέλο κάποιου απρόσεκτου ζωγράφου επάνω σε καμβά , δίνοντας χρώμα στη καταπράσινη , σε κάθε πιθανή απόχρωση μάνα γη κι ανάμεσα τους , αλλά και γυρω μου , τα πουλιά πετούσαν εντελώς ανεμελα , σαν στο ρυθμό μιάς αόρατης άυλης ορχήστρας που έπαιζε αποκλειστικά για εκείνα , αφημένα με χάρη και μπρίο στο αλλέγκρο τέμπο της και στης πρωινης αυρας τα σκερτσόζα τερτιπια .
Η κινηση τους ηταν αερινη , κατι σαν έντεχνος χορος μπαλαρινας , σαν ενδειξη εμπιστοσυνης και τελετουργικο μερος μαζι , ιεροτελεστίας επιβεβαιωσης της Θειας παρουσιας , που πλημμύριζε εντονα τον χωρο .
Ολες οι φωνές του δασους ενωμένες , ηταν σαν να ελεγαν οτι ο κοσμος μας ειναι παντα ο ιδιος , ειδοποιουσαν τον Δημιουργο τους οτι ο ηλιος ανατέλλει , διαλαλούσαν χαρωπά ότι τ` αστερια και το φεγγαρι διατήρησαν την λάμψη τους τη νύχτα που πέρασε και η παλίρροια ηρθε κι αποψε με συνέπεια πιστή στο ραντεβού της .
Το δάσος εστελνε ευχαριστίες ... , ελεγε την προσευχη του και εγω ημουν συνδεμενος μαζι του , ειχα γινει μερος του , γι` αυτο μπορουσα να την ακουσω .
Η αιώνια ροή της ζωής , που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αρμονική σχέση όλων των στοιχείων και των δυνάμεων που δομούν το πεδίο της ύπαρξης , έρεε και εκδηλωνόταν τριγύρω μου ελεύθερη , χωρίς διόλου βιασύνη , με απλότητα και ανεμελιά .
Ανεξήγητα πως , ... βρισκόμουν σε μια αρμονική και αμφίδρομη σχέση με όλα τα στοιχεία και τις δυνάμεις της ζωής που με περιέβαλλαν εκδηλώνοντας απλά , με άκοπη ευκολία , ανεμελιά και αγάπη , την άσπιλη και αγνή εγγενή τους φύση , ... με το αχανές στερέωμα , τη λίμνη , τα πουλιά , το δάσος ...
Ετσι απλα ... , ακουγα τον σεμνό μα μεγαλειωδη και δοξαστικο ύμνο της φυσης προς τον Δημιουργο της .
Σηκωσα με δέος τα δύο χερια και το βλεμμα μου προς τον ουρανο και αποχαιρετησα τον μαχητικο Οριωνα , που βαδιζε εκει ψηλα με σταθερο βηματισμο , ντυμενος με ολη την βαρεια πολεμικη του εξαρτηση . Η ζωνη του απεχει εκατομμυρια μιλια απο τα ματια μου και ωστοσο τις ασεληνες νυχτες , φανταζει πιο φωτεινη απο τα φωτα του σπιτιου μου .
Ενοιωσα μεσα μου βαθεια χαρα , να αναβλυζει πηγαια και την πεποιθηση πως το αυριο που ερχεται , θα ειναι καλυτερο απο το σημερα που ζω , καθως συνειδητοποιουσα οτι η αληθινη ευτυχια βρισκεται πολυ κοντα μας , γιατι κατοικει μεσα μας καθε στιγμη της ζωης μας και περιμενει να την ανακαλυψουμε .
Και ξαφνικα ... ειδα την ζωη αλλιως .
Ενοιωσα πολυ αγαπη για τον εαυτο μου και για το θειο δωρο της ζωης και της υπαρξης , που ο Πατερας τοσο γενναιοδωρα μου χαρισε . Ευγνωμοσυνη αναβλυζει απο της ψυχης μου τα βαθη και μια γλυκεια απροσδιοριστη αισθηση , για το καλυτερο αυριο που προσδοκω ηρθε και πλημμυρισε την καρδια μου .
Χαθηκα στο βαθος του οριζοντα και ακομη πιο μακρυα .
Ελαφρυνα και εγινα γλαρος .
Ανασα πηρα και χαθηκα στα νερα της λιμνης και υστερα δελφινι και βυθιστικα ακομη πιο βαθεια , στους δυο απεραντους ωκεανους που μας αγγαλιαζαν .
Ενοιωθα ξανα , εκεινη την γλυκεια ροη , που μεσα μου κυλουσε, να χαλαρωνει ολο μου το σωμα , που αρμονικα το αισθανομουν να συνυπαρχει , με το μυαλο και την ψυχη μου .
« Υπαρχω , Ζω ! Ειμαι και εγω ενα κομματι αυτης της δημιουργιας , εχω εντος μου ευλογιες και συγκατοικω με ενα μερισμα του Πλαστη μου ... ».
Ειχα μια αισθηση απροσδιοριστη και παραξενη . Ήταν τελείως πρωτογνωρη , αποκοσμη και αλλοκοτη . Βιωνα ενα πνευματικο ταξιδι προφητικο και συναμα ενα ταξιδι καθοδηγησης και αποκαλυψης .
Μεσα στο νου μου , αποτυπωνονταν με εντονα χρωματα , οι εικονες απο το περιβαλλον γυρω μου και εναλλασονταν σαν σινεμασκοπ . Ενωνονταν αρμονικα , με τους ηχους της φυσης , που πλανιοντουσαν στον αερα , δημιουργωνας στο φοντο της οθονης του μυαλου μου , ενα μοναδικο και ανεπαναληπτο , θεατρικο σκηνικο Αναμεσα σε ολα αυτα , επικρατουσε και καλυπτε τα παντα , η αορατη , μα επικυριαρχη και επιβλητικη παρουσια Του , που μπορούσα να νοιωσω ότι υπήρχε παντου αγκαλιάζοντας μας .
Εστεκα αφωνος , εκστατικα αφημενος στο θαυμαστό μυστηριο της ζωης , που με ειχε συνεπαρει και διαπερνουσε ολο μου το ειναι .
Ηθελα να Τον ευχαριστησω για το θειο δωρο , που μου ειχε χαρισει , μα δεν ευρισκα τις καταλληλες λεξεις , για να περιγραψω αυτο που ενοιωθα μεσα μου .
Σηκωσα μοναχα το βλεμμα μου ψηλα , και κοιταξα τον χρυσοβιολετι βαμμενο ουρανο και τα παραξενα , σαν αφρατο μενεξεδι βαμβακι συννεφα της Καραιβικής , που εστεκαν κολλημενα στην κορυφη του απεναντι καταπρασινου λοφου , πέρα στο βαθος του τροπικου δασους ..
Το μονο που μπορεσα να αρθρωσω ηταν ...
« Σ` ευχαριστω Πατερα ! » , ...
... και τιποτε αλλο , ... μονο αυτο !!!
Υστερα ακομη πιο δυνατα ... « Πατερα σε χρειαζομαι !!! » ... φωναξα στο στερεωμα και ενοιωθα ξανα εκεινος ο σπηλωμενος αγγελος του ονειροταξιδέματος μου , που λαχταραει να επιστρεψει στο Πατρικο του σπιτι ...


* * *


Με συννεφα πολυχρωμα , αρχισε να σκεπαζει ,
τον ουρανο η μερα αυτη , και οψη να αλλαζει .
Μια τροπικη ψιλη βροχη , ραντιζε το βαπορι ,
και γω τ` αλμπουρο κοιταζα , που στολιζε την πλωρη .
Πουλια λαλούν αλλοκοτα , φωνες παραδεισένιες ,
μεσα σε δασος που μιλα , με λεξεις ξεχασμένες .
Μυριζα και το ειναι μου , πλημμύριζε σοφια ,
αρωμα που με γεμιζε , αγνή ροή , αγία .
Αυρα λεπτή , ζωης πνοή , άγγιγμα θειας γνωσης ,
ολα τριγυρω ιερά , ηθελες να τα νοιωσεις .
Τα ονειρα σου μυριζαν , ρετσίνι και σιταρι ,
οι ηχοι εμοιαζαν ψαλμοι , απο προσευχητάρι .
Ολα μαζι , στο νου σου φως , πολυτιμα πετράδια ,
πορειες χαρτη μυστικου , ουρανια σημαδια .
Δυο λεξεις μονο πρόφερες , « ... ευχαριστω Πατερα ... » ,
διπλα σου τον αισθανθηκες , πλανιοταν στον αερα .
Της σκεψης το ταξιδεμα , προορισμο δεν εχει ,
και οπου η ψυχη ποθει , ο λογισμος μου τρεχει .
Υπαρχω , ζω , ενώνομαι με την δημιουργία ,
ελαβα δώρο ιερό , ακρόαση αγία .

* * *

Εν πλω για Manzanillo - Mexico , εν μεσω Panama canal
Κυριακη , 21 Μαιου 2006

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

Την θερμή μου καλησπέρα , στην όμορφη παρέα μας ...

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Καταπληκτικος και παλι!!!
καλησπερα Γιαννη

[Κατερίνα]

Ηταν συγκλονιστικο! Ηταν ... , ενα αυθεντικο θειο δωρο .

[Ειρήνη]

... αρμονία !

γλυκεια ροη

εντονα χρωματα

Από το κείμενό σου Γιάννη....

Υπαρχω , ζω , ενώνομαι με την δημιουργία ,
ελαβα δώρο ιερό , ακρόαση αγία .

Και από το ποίημά σου!!!!!!!

[Μαίρη]

Γιάννη μεγάλο το κείμενο αλλά συναρπαστικότατο!
Το ποίημα υπέροχο όπως πάντα!!!!
Καλό βράδυ!