ΕΝΑΣ ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

[ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ]

Στο γενναίο συνταξιούχο φαρμακοποιό Δημήτρη Χρίστουλα

Στο Σύνταγμα, στης υποδουλωμένης μας πατρίδας την καρδιά
Ένας ασπρομάλλης άνθρωπος γενναίος περήφανα περπατά
Τα μπλάβα του μάτια κοιτούν το κοινοβούλιο μελαγχολικά
Και στην αγνή ψυχή του σαν σύννεφο φωλιάζει η απελπισιά.

Τα βήματα του σβήνουν κάτω από ένα μουντό αψηλό δεντρί
Η τελευταία του κραυγή ηχεί μέχρι τον πληγιασμένο ουρανό
«Όχι, δεν θα ψάχνω σαν σκουλήκι στα σκουπίδια για φαΐ»
Και στο ματωμένο κρόταφο του η σφαίρα συγκλονίζει το λαό.

Τα κοράκια που τον έσπρωξαν στο θάνατο κοιτούν με κυνισμό
Τα πλήθη συρρέουν κι ανάβουν το καντήλι στην πλατεία
Απ’ το χυμένο του αίμα φυτρώνει άλικο λουλούδι ανθηρό
Δεν ήτανε αυτοκτονία, ήτανε στυγνή δολοφονία.

[Ειρήνη]

Τι να πεις....

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Ήταν απλά Έλληνας.

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

Λυπούμαι ...

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Που μπορει να μας φθασει η απελπισια!!!