Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Η εικόνα

Αιχμάλωτος σε κόσμο δύο διαστάσεων.

Έρμαιο και άθυρμα μιας εικόνας.

Ο άνθρωπος γεννήθηκε πνεύμα αγνό.

Τώρα πεθαίνει σε μιαρές αισθήσεις.

Νιώθω τη Γη να ταράζεται!

Τον ουρανό να σβήνει στο τεχνητό φως της μητρόπολης των παρασίτων.

Κοιτάζω τ' άστρα με πόνο να πνέουν τα λοίσθια...ο Αυγερινός σιγοκαίει.

Λίγο πιο πέρα η Ανδρομέδα σκιάζεται το τέρας της απάτης δεμένη στο βράχο του σύμπαντος.

Τόσοι και τόσοι καιροί μοναξιάς!

Προβολές: 73

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 25 Σεπτέμβριος 2011 στις 21:49: *

Ο τρόπος που εκθέτεις τα δρώμενα, μας επιτρέπει να εισβάλουμε στον εσωτερικό σου κόσμο, μα συνάμα να αγγίξουμε, έστω και στιγμιαία, το άπειρο ...

Πέτρο Καλησπέρα ...

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 26 Σεπτέμβριος 2011 στις 8:26: Πολυ ωραιο!!!

καλημερα

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 26 Σεπτέμβριος 2011 στις 12:56: .

Πολύ καλό !!!!!!!!!!!!!

Καλό σου μεσημέρι !

Σχόλιο από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 26 Σεπτέμβριος 2011 στις 18:09: !!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την diji grampsas στις 26 Σεπτέμβριος 2011 στις 18:18: Πολύ ωραίο!!!

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 27 Σεπτέμβριος 2011 στις 0:33: Τόσοι και τόσοι καιροί μοναξιάς!

ναι!

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 27 Σεπτέμβριος 2011 στις 11:33: ποτέ οι άνθρωποι δε ζούσαν τόσο κοντά και οι καρδιές τους να είναι τόσο μακριά.

Καλογραμμένο το ποίημα σου.