Μες στην παρέα ώρα πολλή εγέλασα, αστειεύτηκα,
ανείπωτες ιστορίες είπα στους άλλους,
που με άκουγαν με θαυμασμό κι αληθινή συμπάθεια.

Μα ξάφνου κι'αφού δεν είχα τίποτε να πω,
κοίταξα γύρω σιωπηλός, ξεροκατάπια την αναμονή μου..

Είχε έρθει πάλι εκείνη η ώρα, που η θλίψη με παραμέρισε
για να μου θυμίσει να τη θυμηθώ.

Μαύρη τουλίπα ο έρωτας μας.
Μαύρη, μικρή, εβένινη τουλίπα.

Άλλοτε θα'θελα να'τανε άσπρη.
Κάποιες φορές ξανά, κόκκινη να'ναι.

Πορτοκαλί θα'ταν υπέροχη νομίζω.
Καμμιά φορά την κίτρινη θυμάμαι.

Μα την παλέτα ολάκερη σαν ξεφυλλίσω,
στη μελανή τα χείλη γέρνω να δροσίσω.

Tη μαύρη, σπάνια, μικρή τουλίπα...
αυτήν χωρίς περίσκεψη θ'αναζητήσω,
με μια οιμωγή ερωτική να προσκυνήσω...

Παλιά φθαρμένα έπιπλα οι ανθρώπινες ψυχές,
ντυμένα μες σε γαριασμένα νεκροσέντονα.

Σε σκονισμένα γκρίζα σπίτια τα κλειδώσανε,
ίχνος χρυσόσκονης δεν πήραν και δεν δώσανε.

Στ'άχρηστα θα'ρθει κι αυτά η ώρα τους να πάνε,
μα αγέρωχα στέκουν εκεί βαριά και δεν ρωτάνε.

Το πως και το γιατί, δεν ξέρουν, δεν πονάνε,
ίσως γιατί ποτέ τους πίσω δεν κοιτάνε...

Κάθε πρωί του αύριο ίδιο με χθες.

Σ'όλης της γης,

σ'όλου του κόσμου τους καθρέπτες.

Μια ασπροκόκκινη αχνή γραμμή.

Κάτι σαν χείλη..

Δυο ασπροκόκκινες αχνές σχισμές.

Κάτι σαν μάτια..

Απ'τη μετάλλαξη της παρουσίας σου

σε απουσία μου.

Απ'τη μετάλλαξη της απουσίας σου

σε παρουσία μου.

Σ'ένα μουντό κι'ασπρόμαυρο

-με λίγο κόκκινο- τριώδιο..

Τίποτα πια το σοβαρό,

τίποτα πια το αστείο.

Δεν είναι'δω, δεν είναι'κει,

να… Συνέχεια

Την κερύθρα του κορμιού σου ζύγωνα
ολημερίς,
σαν μια τρελή, αφηνιασμένη μέλισσα
θαρρείς,
το νέκταρ της ψυχής μου ν'αποθέσω.
Χαθήκανε τ'ανθούρια κι οι φασκομηλιές,
χαθήκαν οι καλέντουλες κι οι ανεμώνες.
Αυτό που τώρα μέσα μου έχω να δώσω,
μιας γέρικης καστανιάς, τ'ανάλατα δάκρυα.

Σε μνήματα αντικριστά, δυο γηραιές κυρίες

-τα ογδόντα κλείσανε αισίως-

συναντώνται σχεδόν ημερησίως.

Μαύρα φορούν και οι δύο,

πάει ένας χρόνος που χήρεψαν

ή δύο;



Η κάθε μια πιο τακτική απ'την άλλη,

τον τάφο του νεκρού συζύγου της φροντίζει,

με καθετί όπως εξάλλου το "πρωτόκολλο" ορίζει.

Και δίχως άλλο την κουβέντα πιάνουν,

και ιστορίες ατέλειωτες, για το ένα ή το άλλο.



Κι'επαίρονται κομπάζοντας… Συνέχεια

Όταν θα'ρθείς, Θεέ μου μακάρι να'χει φως ακόμα,

στα μάτια μου, το βλέμμα, στη βροχή και το χώμα.



Της ψυχής μου τα διάφανα κρίνα μη μαραθούνε,

τα χείλη, σε σεντούκι βουβό, πριν σφραγιστούνε.



Το είδωλό μου στον καθρέφτη μην αφήσεις να ραγίσει,

δάκρυ να έχω, σταγόνα αίμα, θα τ'αφήσω να κυλήσει.



Να'ρθεις μα να'ναι μέρα, όχι το σούρουπο μήτε και βράδυ,

να'ναι νωπή η πληγή σου, μες στην καρδιά βαθύ σημάδι.



Που… Συνέχεια

Ο πίνακας βαφτίστηκε:
'' Ή μόνη μου ή μαζί σου ''
Το τελάρο, μαύρο γκέσο.
Τα πινέλα πανάκριβα.
Οι παλέτες εμπρός σου.
Εσύ ζωγραφίζεις τώρα...

Ήμουν εγώ.

Που μέλι έγλειψα σε αναρριχώμενης τριανταφυλλιάς κλαδιά.

Κι'έπειτα μάσησα αχινούς, πασπαλισμένους με άχνη ζάχαρη.

Ήμουν εγώ,

που ανθόνερο με βουλιμία ήπια μες σε σπασμένα γυάλινα ποτήρια.

Κι'ύστερα έφαγα λαίμαργα καραμελωμένα φύλλα πικροδάφνης.

Ήμουν εγώ.

Ξυπόλυτος που πάτησα βράχια κοφτερά σε σχήματα καρδιάς.

Κι'αποκοιμήθηκα στα σύννεφα παρέα με κουλουριασμένες οχιές.

Κι'όταν κοιτάχτηκα θαρρώ σε ήρεμης λίμνης τα πρασινωπά… Συνέχεια

Με των ματιών μου τ'ακροδάχτυλα
χαϊδεψα χθες τα μέρη τα γυμνά σου..
και μύρισα το πράσινο στα μάτια σου..

Τι πράσινο Θεέ μου..

Κι'ύστερα έφυγα μ'ένα φιλί στο μάγουλο..
με τον ψυχρό του αντίλαλο στ'αυτιά μου..
ακόμη και τώρα που γράφω ν΄αντηχεί..

Μόλις πριν λίγο έφυγε κι ο τελευταίος συγγενής,

απ'το υπόγειο το πληκτικό και φτωχικό σπιτάκι.

Πενθειφορείς μνήμη νεκρού προσήλθαν να τιμήσουν,

και όλοι μαζί μα χώρια πια, σπίτια τους θα γυρίσουν.



Η έρμη χήρα μόνη της πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια,

τους γκρίζους άδειους τοίχους του σπιτιού της αντικρύζει,

σαν κούτσουρο στην άσπρη της μπερζέρα τώρα ξαποσταίνει,

μα κάτι αδιόρατο κι'ανείπωτο τη θλίψη της βυζαίνει.



Ο… Συνέχεια

Στο άγιο δισκοπότηρο του έρωτα,

τα δυο μου χείλη μάτωσαν απόψε.

Μα να,

του έρωτα το ξωτικό εφάνη,

και ευθύς το πήρε μου μακριά,

για αλλού πια κι'άλλους τρέχει να γλυκάνει.



Στο φιλντισένιο σου κορμί επάνω,

άφησε ο χρόνος τη στερνή πνοή του απόψε.

Δυο παγωμένα δάκτυλα του ρολογιού οι δείκτες,

δείχναν τα σώματα που βαρεθήκαν την αφάνεια.

Μα να,

ο χρόνος είχε νεκροφάνεια.



Τώρα σαν τον τυφλό διαβάτη… Συνέχεια

Στης ύστατης πνοής τον ανύπαρκτο απολογισμό,

στις ξηλωμένες ραφές άγουρων παραλείψεων,

στα κρίματα γύψινων κιτρινισμένων δισταγμών,

σε ροδαλών αγέννητων βρεφών τ'αεροβάπτισμα..



Στης μετέωρης ύπαρξης τη στερνή εφτάψυχη ώρα..



Ένα, μονάχα ένα ρόπτρο πάντα σου αρμόζει, σου αναλογεί..

Μέρες πια, χρόνια πριν τα χέρια σου άτσαλα είχανε κρούσει.

Δεν είναι δυνατόν! Μα τότε όχι! Ούτε καν το'χες ακούσει!

Ποιός φταίει τώρα? Ο Θεός!… Συνέχεια