Σᾶς λέω

Ἐκεῖ          ὅπου  τά παιδιά

θά γονατίζουν στόν Χειμώνα

κουλουριασμένα στόν λυγμό τους

καί στά χαρτόκουτα τῆς μοναξιᾶς

Ἐκεῖ

Ὅπου οἱ φευγάτοι

θ’ ἀνοίξουν με καλέμι τό μάνταλο τῆς ἀποξένωσης

σᾶς λέω

ἐκεῖ θά ‘βρει τό χῶμα ὁ σπόρος τῆς ἐλπίδας

ἐκεῖ θε νά φυτρώνει αἷμα ὀργισμένο

γιά τούς κυνηγημένους

Θά στρώνει μονοπάτια

Ἐκεῖ σᾶς  λέω

Θά δρέπουν τό συναίσθημα συλλέκτες…

Τόπος προσκυνήματος πασῶν τῶν θρησκειῶν καί τῶν αἱρέσεών τους. Τόπος μάζωξης γιά κάθε φροῦτο παντός ὀπωρώνα. Τόπος συνάθροισης ἁπάντων τῶν χρωμάτων, ἀπόψεων καί ἰδεολογιῶν: Φασίστες, τρότσκες, κομμουνιστές, ἀναθεωρητές, χριστιανοί, σταλίνες, μορμόνοι, μουλοῦδες, πρεζάκηδες, πρεζέμποροι. Ὅλοι ἐκεῖ. Κορυβαντιοῦν εὐρωπαϊστές, ντανταϊστές, νταλῆδες, πικάσιοι, κουκουέδες, συνασπιστήρια, νταβατζῆδες, δουλέμποροι, ἐπιχειρηματίες, μαῦροι, ἄσπροι, παρδαλοί – καί ὅ,τι ἄλλο ἰδίωμα μπορεῖ νά πληρώσει…

Έρχομαι

Πάγος

λειωμένος σίδηρος

από της γης τη μήτρα

Κατεβασιά αχαλίνωτη από τη χαίτη των ορέων

Έρχομαι

Στην πλάτη μου το πανωφόρι από θυμό

Κάτω από το στέρνο μου κλωτσάνε

φαριά αφηνιασμένα

Από τη λαίλαπά σας πλέκω βρόγχο

Των επισήμων τις εξέδρες

μετατρέπω σε ικριώματα

Ό,τι χτισμένο με το ψέμα

το γκρεμίζω

Αναποδογυρίζω της πραμάτειας σας

τους πάγκους

Σφυρίζει κνούτο στον αγέρα

Κατρακυλάει το ρίγος του…

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ Ὁ ἔρως μεριμνεῖ ὡς μανιακός τῶν ἀμπελώνων τῆς ψυχῆς ν’ ἀποτελειώσει ὅ,τι ἔχει ἀρχίσει μέ μιά ἁπλή συμπαθητική ἕλξη. Στό φῶς δέν βγαίνει. δουλεύει μέσα στά σκοτεινά τά βάθη τοῦ ἐνστίκτου καί βγάζει μεροκάματο καθαρίζοντας ἰσοπεδωτικά ἕνα τοπίο πού μόλις ἔχει ἀρχίσει νά μπουμπουκιάζει. Δίχως ἀναστολές, ψυχρά, ἀμείλικτα, γίνεται θολός ἀνεμοστρόβιλος πού ἀπογειώνει, στριφογυρίζει ἀνηλεῶς τά θύματά του σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τ’ οὐρανοῦ, τά βολοδέρνει σέ κάθε του γωνιά μέχρι…

Δέν εἶχε πιά νά πεῖ      δέν εἶχε νά ποιήσει

Ἔκοβε δέντρα ἔκοβε ἔκοβε φύτευε βροχές

Καρτέραγε φωνή καί συντριβή       καινούργιους

καμηλιέρηδες        ἄσημους τάχα

καί τό δαυλί πού ἄναψε φωτιά ἀπό τά πέρα

τό μελωμένο τό σταμνί      τόν οὐρανίσκο

μέ τή σάλπιγγα

αὐτή

Ἔκοβε δέντρα ἔκοβε ἔκοβε φύτευε ἰτιά

Καί γιά νά λέμε τήν ἀλήθεια

ἤτανε πάντα μοναχός μέσα στό τόσο πράσινο

σέ τόσο λαγαρό…

 Του είπαν

σαν ρώτησε ποιονε φυτεύουν σαββατιάτικα

‘ξενομερίτης ήταν’

Λυπητερή καμπάνα επαναλάμβανε

απλώς

στίχους ατελείωτους      ημιτελείς και κουρασμένους

βιβλίου καθημερινού και αποκαμωμένου

Θα πάω     είπε

Θα πάω     θα πάρω την τρομπέτα

θα σαλπίσω

θα ξεσηκώσω ζωντανούς   θα ζωντανέψω πεθαμένους

τον κάτω κόσμο απάνω θα τον…

(από ‘υδράργυρος ρέων’, ελλέβορος 2001, -σε σύγχρονη συσκευασία)

εν μοναυλία διάγοντες

Η μοναξιά. Η ύστερη τέρψη, σαν τελειώνει η επώ­δυνη ανάγνωση της βασανιστικής γραμματικής της μέρας κι αρχινάει το αινιγματικό το παραμύθι της γιαγιάς. Όταν σχολάει το μοιρολόι κι αρχινά το πανηγύρι. Η μοναδική η γλύκα που σκεπάζει σύ­μπασα την πλάση, καθώς ροβολάει καταμεσής του Μάρτη ο Αη-Βασίλης κι εκδράμουν τα τελώ­νια ντάλα καλοκαίρι.

Άμα…

Έλεγε ο μπάρμπας ο Αντώνης, ζωή να 'χει, με κουβέντες και με τσίπουρο. Λόγια συβρασμένα μέσα στην αψάδα του ξερικού σταφυλιού και στον ίσκιο της φωτιάς, ζυμωμένα στα ρόζια της παλάμης και στην ακάμωτη ελπίδα.

Έλεγε για τα χιόνια που πάγωναν εκείνο τον καιρό τον τόπο όλο, που ορφάνευαν τις γειτονιές ολάκερες και τα χωριά και τα τοπία σύμπαντα κι έκαναν πλούσια τα όνειρα. Μολόγαγε για τα χαλασμένα χνώτα και τις σαπισμένες σάρκες που 'πεφταν με την τελευταία ξέπνοη ανάσα της ζωής ως…

Νεκρός    

Τό πρόσωπό του ἕνα κλαρί χλωρό

πίσω ἀπ᾿ τή φλούδα

Τραγούδαγε

ὅταν οἱ ἄλλοι τόν μοιρολογοῦσαν

Σάλευαν μόνο τά χείλη του

Κάποιο φιλί τά κράταγε ἀκόμα στή ζωή

  ***********

Κάθε ἀποσπερνό τρόχιζε μές στό μυαλό του

τά μαχαίρια

Τή μοναξιά

δέν θά τήν ἔκαιγε

Αὐτό τό κόκκινο τῆς φλόγας πάντα τό…

χάρος ἄπειρος

΄Τοιμάζονται νά σφάξουν τό βαθύ τό αἷμα

Νά λαξοπελεκήσουν τά πλευρά τοῦ ὄρους   

Νά τ΄ἀποθέσουνε στήν πύρα ἐπάνω τῆς ψυχῆς τους

καθώς ἀπ΄τό ἡφαίστειο ἀναδεύουνε ἴσκιοι λαμπροί

γιά ν΄ἀνασάνουν λαγαρόν αὐγερινό

τοῦ ἀποθαμένου τήν ἀνάσα

Ἐκεῖθε τά λιγνά πλευρά τῶν πεθαμένων

Ὅσων ἀκόμα ἀλυχτᾶν στό Σούλι

Ὅσων πηδᾶνε ἀϊσκιωτα ἀπό πηγάδι σέ πηγάδι

Στίβουν τό ἀναπάντεχο νερό

Δένουν στόν κόμπο…

                                                                ἔρως ἄπειρος

Τόν ἐμαζέψανε σηκωτό ἀπό τήν κλίνη γιά τό νιβορό

Ἄλογο μαῦρο καί βαρβάτο ἔστεκε ‘κεῖ

καί κίνησαν

Δαδί λαμπάδιαζε γενναία στά σωθικά του

Ἥλιος μεσουρανίς καί πυρκαγιά ἀνηφορίζανε στό στέρνο

Σιγόκαιγε χλωμό κερί στή σωθική σπηλιά

κατάτρωγε τό μέλι

τό πού εἶχαν ἀποθέσει οἱ εὔμορφες

Ὅσες χαράξανε τό παρελθόν στά μέσα του

Ὅσες…

Ὀχτώ ποτάμια σέρνουνε τήν κόμη σου

Ἀπάνω σέ ὀχτώ χειμάρρους δράμω

γιά νά τήν ἀδράξω

            Μέ ποιά τά χέρια

            δάχτυλα ποιά

            πού τά ἔχεις ἐνσαρκώσει στό κορμί σου

Μέ ποιά φιλιά νά σέ δαγκώσω

Τή δύναμή τους σύμπασα

            τήν ἔκανες ἀνάσα σου                    …

Ὕφαινα ξεΰφαινα

            Το ἀδράχτι

            ἔστελνα στό ἀρχικό το ὑφάδι

            πίσω νά γύρει

            ν’ ἀρχινάει τήν ἀρχή

Στή λέξη ὁπού ἀνταμώσαμε

            νά γείρει

Ὅ,τι ἔρρεε στοῦ μέλιτος τόν τράχηλο

            Τώρα βαλτότοπος

            σβήνει στόν βυθό του τά φεγγάρια μας

Ἀπ’ τόν πηλό του πλάθεται καινούριος στρόβιλος

τούς ἀνεμόμυλους τοῦ…

Καλή

Ὁ ἔρωτάς μας χορεύει μέ τόν χάρο

ὅταν μέ σκουλαρίκι πάλλευκο

στήν κορυφή στό κυπαρίσσι  σύγνεφο ἀδράχνεται

            μήν κι ἀγναντέψει ἀψηλότερα

Καί κάτω στή ζωή

ἕνα πούσι

            θολό θολό

τοῦ ἐρωτευμένου ὁ νοῦς

Καλή

Τί νόμιζες πώς ἀνασαίνουν τά κυκλάμινα

            Πυρίτη ἔρωτα

            Ριπές ἀπό τόν δυόσμο ἐκεῖνο

ὁ πού μαραίνει  καί μαραίνεται

σέ μακρινοῦ ἐρωτευμένου…