Οι ρεμπέτες ένα βράδυ

ανταμώσανε στον Άδη

το μαγκίτη το Βασίλη

κι έγιναν αμέσως φίλοι.

Και στο γλέντι, στο τραγούδι

κάηκε το πελεκούδι

κι όλοι με…

Μονάχοι κι έρημοι οι νεκροί στα μαύρα καταγώγια

ν’ ακούνε βαρεθήκανε θλιμμένα μοιρολόγια

και στείλανε μηνύματα στο χάρο να τους φέρει

το πιο κοσμοαγάπητο τούτης της γης τ’ «αστέρι…

Βυθισμένα σπίτια στο άγριο σκοτάδι

έτσι είναι η ζωή μας που οδηγεί στον Άδη

πάνε κι οι σοδειές μας πάει και το βιος μας

γίγαντας στη λάσπη τράνεψε ο καημός μας.

Γύρω μας η πλάση μέσα στη μαυρίλα

στο γκρεμό τραβάμε και στην κατρακύλα,

γίναν τα τραγούδια πίκρας μοιρολόγια

βούλιαξε η ζωή μας στου χάους τα υπόγεια.

Πως θα τα περνάμε με αδειανά τα χέρια

οι άνοιξες να λείπουν και τα καλοκαίρια;

Τα μύρια τα όνειρά μας πήγανε χαράμι

κι η ζωή…

Στο ίντερνετ και στο γιουτιούμπ

ψάχνω γιατρό σαν το Γιακούμπ

να μου βάλει μια καρδιά βαρβάτη

να στην κάνω δώρο στο κρεβάτι.

Θα ψάξω και για πλαστικό

για ίματζ μου νεανικό

κάποιον δηλαδή σαν το Φουστάνο

για φιλί να πάψω το ζητιάνο.

Στο ιξ στη ζωή μας τη ρηχή

όταν θα νιώθεις μοναχή

χρυσή θα γίνομαι βροχή

να σου μερώνω την ψυχή.

Και σε μια ζωντανή μετάδοση

την άνευ όρων μου παράδοση

θα’ χει η τιβί στα δυο σου…

Η ψυχή μου δεν μερώνει

στο σκοτάδι σαν νυχτώνει

μ’ εφιάλτες πως οδεύεις

σ’ άλλα μέρη να γυρεύεις

της αγάπης λυτρωμό.

Μ΄ άφησες μες στην ορφάνια

δίχως μια σταλιά ζωντάνια

κι έχω μακριά σου γίνει

δέσμιος στη σκοτοδίνη

λίγο πριν απ’ το γκρεμό.

Είσαι ντέρτι μου μεγάλο

κι απ’ το νου πώς να σε βγάλω,

πώς να σ’…