Βυθισμένα σπίτια στο άγριο σκοτάδι

έτσι είναι η ζωή μας που οδηγεί στον Άδη

πάνε κι οι σοδειές μας πάει και το βιος μας

γίγαντας στη λάσπη τράνεψε ο καημός μας.

Γύρω μας η πλάση μέσα στη μαυρίλα

στο γκρεμό τραβάμε και στην κατρακύλα,

γίναν τα τραγούδια πίκρας μοιρολόγια

βούλιαξε η ζωή μας στου χάους τα υπόγεια.

Πως θα τα περνάμε με αδειανά τα χέρια

οι άνοιξες να λείπουν και τα καλοκαίρια;

Τα μύρια τα όνειρά μας πήγανε χαράμι

κι η ζωή…

Αποσπερίτη μου κοντά μου τρέχα

στην καρδιά μου που’ χει τρικυμίες μπες

να στέκεσαι πραγματική γυναίκα

στων ανέμων μου τις άγριες ριπές.

Έλα Πούλια μου με γρήγορη τρεχάλα

στην αγκάλη μου την κρύα να χαρείς

τα χείλη σου που΄ ναι δροσιάς ψιχάλα

να με ξεδιψούν στο κάμα της ζωής.

Κοντά μου μείνε

λευκέ μου κρίνε κουράγιο δίνε

σε φτωχή ψυχή

που ΄ναι μοναχή τις λύπες σβήνε

στο σκόρπιο μου είναι σεισμός μου γίνε

κι…

Με πέτσινο μπουφάν πάνω στη χάρλεϋ

κομήτης γίνομαι με μιας του Χάλεϊ,

ανεμοστρόβιλος και πεφταστέρι

ο δρόμος σαν σχολειό κι εγώ ξεφτέρι.

Πατάω δυνατά το γκάζι

κι η μηχανή θαρρείς κι ουρλιάζει

στη νύχτα σαν στοιχειό κι αγρίμι

κατ’ απ΄ του φεγγαριού τ’ ασήμι.

Πατάω δυνατά το γκάζι

τρελός των λεωφόρων καμικάζι.

Στ’ αυτιά τ’ ακουστικά κι ακούω Μάρλεϋ

και μοιάζω φάντασμα πάνω στη Χάρλεϋ,

απόκοσμη σκιά μες στον αέρα

που κάνει το…

Με το δισάκι μου στον ώμο

τα παλιά τ’ αφήνω πίσω

απ΄ το νου μου θα τα σβήσω

να μην μου προκαλούνε πόνο.

Στο μεγάλο μου σεργιάνι

τα μπαγκάζια δεν θα πάρω

δίχως ουσίες που γουστάρω

ελεεινό φρικιό κι αλάνι.

Χαράδρες θα περνώ,μπουγάζια

θα ξεσπάνε στα γεράκια

σε κορφές με τα «χαράκια».

με τ’ άνεμου τ’ άγρια νάζια.

Με την ψυχή λευτερωμένη

και καρδιά από γρανίτη

μια σπηλιά θα κάνω σπίτι

με το Θεό μου…