Όταν σε κρατώ στην αγκαλιά μου

τρέχουν ρίγη στη ραχοκοκαλιά μου

που με σιγοκαίνε κι αρρωσταίνω.

Όταν στο προσκέφαλό μου γέρνεις

άνοιξης αρώματα μου φέρνεις

κι από την πνοή σου…

Όνειρό μου απίθανο, όνειρό μου μεγάλο

από το μυαλό δεν μπορώ μια στιγμή να σε βγάλω

καταλύεις το σύμπαν μου και τον κόσμο μου όλο

όταν ολόισια μου πετάς βλέμμα κεραυνοβόλο.

Έχω κάνει για θρόνο σου την καρδιά μου την άδεια…

Μόνο μ’ άφησες στ’ αγιάζι στη βροχή και στο χαλάζι

να με λειώνει το μαράζι

στης μαυρίλας τη φοβέρα σαν κλωνάρι στον αέρα

μ’ έχεις κάνει φως μου πέρα.

Στη ζωή μου που’ ναι άδεια στ’ άγριά μου τα σκοτάδια

σου ζητώ κοπάδια χάδια…

Εντάξει δεν μου φέρθηκες, μα σκάρτα κι όχι ντόμπρα

και δηλητήριο μού’ ριξες σαν νά’ σαι μαύρη κόμπρα

τα πάντα μου σου τά’ δωσα χωρίς να κάνω κράτει

όμως εσύ με ράγισες σαν πήλινο κανάτι.

Ψάξε για να βρεις εντός σου τον παλιό τον εαυτό…