Έλεγε ο μπάρμπας ο Αντώνης, ζωή να 'χει, με κουβέντες και με τσίπουρο. Λόγια συβρασμένα μέσα στην αψάδα του ξερικού σταφυλιού και στον ίσκιο της φωτιάς, ζυμωμένα στα ρόζια της παλάμης και στην ακάμωτη ελπίδα.

Έλεγε για τα χιόνια που πάγωναν εκείνο τον καιρό τον τόπο όλο, που ορφάνευαν τις γειτονιές ολάκερες και τα χωριά και τα τοπία σύμπαντα κι έκαναν πλούσια τα όνειρα. Μολόγαγε για τα χαλασμένα χνώτα και τις σαπισμένες σάρκες που 'πεφταν με την τελευταία ξέπνοη ανάσα της ζωής ως…

Νεκρός    

Τό πρόσωπό του ἕνα κλαρί χλωρό

πίσω ἀπ᾿ τή φλούδα

Τραγούδαγε

ὅταν οἱ ἄλλοι τόν μοιρολογοῦσαν

Σάλευαν μόνο τά χείλη του

Κάποιο φιλί τά κράταγε ἀκόμα στή ζωή

  ***********

Κάθε ἀποσπερνό τρόχιζε μές στό μυαλό του

τά μαχαίρια

Τή μοναξιά

δέν θά τήν ἔκαιγε

Αὐτό τό κόκκινο τῆς φλόγας πάντα τό…

χάρος ἄπειρος

΄Τοιμάζονται νά σφάξουν τό βαθύ τό αἷμα

Νά λαξοπελεκήσουν τά πλευρά τοῦ ὄρους   

Νά τ΄ἀποθέσουνε στήν πύρα ἐπάνω τῆς ψυχῆς τους

καθώς ἀπ΄τό ἡφαίστειο ἀναδεύουνε ἴσκιοι λαμπροί

γιά ν΄ἀνασάνουν λαγαρόν αὐγερινό

τοῦ ἀποθαμένου τήν ἀνάσα

Ἐκεῖθε τά λιγνά πλευρά τῶν πεθαμένων

Ὅσων ἀκόμα ἀλυχτᾶν στό Σούλι

Ὅσων πηδᾶνε ἀϊσκιωτα ἀπό πηγάδι σέ πηγάδι

Στίβουν τό ἀναπάντεχο νερό

Δένουν στόν κόμπο…

                                                                ἔρως ἄπειρος

Τόν ἐμαζέψανε σηκωτό ἀπό τήν κλίνη γιά τό νιβορό

Ἄλογο μαῦρο καί βαρβάτο ἔστεκε ‘κεῖ

καί κίνησαν

Δαδί λαμπάδιαζε γενναία στά σωθικά του

Ἥλιος μεσουρανίς καί πυρκαγιά ἀνηφορίζανε στό στέρνο

Σιγόκαιγε χλωμό κερί στή σωθική σπηλιά

κατάτρωγε τό μέλι

τό πού εἶχαν ἀποθέσει οἱ εὔμορφες

Ὅσες χαράξανε τό παρελθόν στά μέσα του

Ὅσες…