ΠΑΜΕ ΙΠΑΝΙΜΑ

Της καρδιάς μας τα λάφυρα ψεγάδια και χαρίσματα

ανοιγμένα παράθυρα στων ανέμων τα πείσματα.

Μας παρέχουν την ώθηση ν’ ανεβούμε στον Πήγασο

μια κατάρα, μια φώτιση σ’ ένα πάθος ασίγαστο.

Παντού βρίθουν στρατόπεδα με ψυχών κρεματόρια

όπου κάτι παλιόπαιδα τραγουδούν ορατόρια.

Κει στης τούνδρας τα οικόπεδα δεν βάζει ο χάροντας όρια

σε Άουσβιτς ανισόπεδα με υπάρξεις άυλα μόρια.

Ύστερα απ’ την επώαση τ’ ανεγκέφαλα μιάσματα

μας πετούν στην ακρόαση…

Των μαλλιών σου οι πλεξίδες μού’ χουν φέρει καταιγίδες

και μ’ ανάβουν πυρκαγιά

των βλεμμάτων σου οι μπόρες με ριπές θανατηφόρες

μου γαζώνουν την καρδιά.

Αίσθημά μου φλογισμένο μ’ έχεις κάνει τρελαμένο…

Σ’ αγαπάω λουκουμάκι μου

κι ατελείωτο μεράκι μου,

που σ’ ολόκληρη τη ζήση μου

είσαι πάθος και μεθύσι μου.…