Οι αμερικάνοι κάνουν

τη δουλειά τους μια χαρά :

με Μacdonalds, Lee και Lois,

μ' Internet και γκλαμουριά,

τον πλανήτη εξουσιάζουν,

προσοχές να…

Τις αλήθειες κάνω χάζι
ψέμματα ασπάζομαι
πότε φρένο, πότε γκάζι
για τις ήττες δε με νοιάζει
νίκες δε χρειάζομαι.


Τους θυμούς που δεν αντέχω
εξορία έστειλα
κι όσο σε ξοδεύω , σ΄ έχω
ιερά και βέβηλα


Κόντρα ρόλοι , ζορισμένοι
μια ζωή σε άμυνα
μη χαθεί , ότι μας δένει
μοίρα μου αλαφιασμένη
αχ , και τι δε θά δινα.

irthes san feggari stis monaksias ti nixta

rixnodas fws se oneira svismena

mou xarizes apo ton ourano ta asteria

legodas pws tairiazan kalitera se mena

xaideyes to proswpo mou apala

les kai apo giali itane ftiagmeno

les kai tha ragize etsi skafnika

opws ragise i kardeia

otan to prwto fws pagwse sti mesi ta filia

kai esi kinigimenos efiges makria

stis meras ton aera ebgales ftera

kai petakses makria opws ta…

Ψηλά στα λευκά μάρμαρα

κυματίζει η αστερόεσα

όμορφα

ειρηνικά

με το αστραφτερό χαμόγελο του Κένεντυ

το λευκό υπογένιο του Λίνκολν

το Λεωφορείον του Τένεση Ουίλιαμς

και τα πετσοκομμένα κεφάλια

εκατό χιλιάδων ερυθρόδερμων



Ο Γιάννης Μακρυγιάννης

ορθός σε μια υπογεγραμμένη μαούνα

ανθίσταται…

Δούλευε με τον πυρετό της άγνοιας στα μάτια καρφωμένο, ημίγυμνο κορμί μαρμάρινο, απέρριτο και τετραγωνισμένο από την επανάληψη στους βράχους που ακόνιζε. Κορμί ολίγον παραμορφωμένο και στρεβλό, κοντό, πόδια ατροφικά,κεφάλι μεγάλο και μπράτσα σμιλεμένα με κουράγιο. (άλλοι τον φώναζαν νάνο ή άνθρωπο…

 …

ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ

Να γέρνουμε στο κρεβάτι,

Οι δυο μας τον πόθο γεμάτοι,

Και να μοιάζει για παλάτι,

Να μη πιάνει κακό μάτι.

Να πέφτουμε στο κρεβάτι,

Στο γούστο μας το ραχάτη,

Στη τσιγγάνικη φλοκάτη,

Να μη βάζουμε δραγάτη.

Να κάνουμε στο κρεβάτι,

Το δικό μας το κομμάτι,

Τ’ έβαλα πια αμανάτι,

Δώσε θάρρος στο χωριάτη.…

Είχα ένα ράδιο παλιό 

ένα τραντζιστοράκι, 

άκουγα όλο Ηπειρώτικα 

και λίγο Θοδωράκη, 

και το 'σφιγκα σα…

Της εφηβείας τα τάγματα τ' ανίκητα,

αδίστακτα σφαγιάζονται κι αλύπητα,

στις βέρες και στα ευρύχωρα τα τρίπατα

και στης καριέρας τα λιμνάζοντα ύδατα.



Βγαίνουν καμιά φορά και στασιάζουνε,

συνήθειες, νόμους και συμβάσεις σπάζουνε,

απείθαρχα, τρελά κι ακατανόητα,

γυμνά, αναστατωμένα κι ανυπόδητα,



στων ποιημάτων τα γλαυκά αετώματα,

στα μέχρι πτώσης τελικής τα πιώματα,

μες στη φωνή της θλίψης τη στεντόρεια,

στους έρωτες…

 ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Ζωγράφιζα τους δρόμους της φυγής

Σ ένα δωμάτιο που ήταν λένε στοιχειωμένο

Δεν άντεχα το φως της φυλακής

Και τα τραγούδια μου είχαν τόνο λυπημένο

Ο κόσμος της αλήθειας θα πονάει και θα σφίγγει τη θηλιά

Στα μάτια θα κοιτάει και θα φτύνει όταν βγάζω τσιμουδιά

ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ…

 (Τ' ομορφότερο, το πιο μακρύ καθημερινό ταξίδι μου, άμοιαστο και δίχως διόλου φράγκα : το ταίριασμα στίχων και μουσικών, την ώρα ακριβώς που τρέχω ψηλά στα βουνά, λεύτερος όσο το ποτάμι κι ο άνεμος, κι ανθρώπινος και γαληνεμένος όσο τα ζουλάπια εκεί όξω ....Αλλιώτικος κάθε μέρα, κατά πώς παίζει κάθε φορά τον ταμπουρά…

Λεύτερος κι ανεξάρτητος

Και χύμα κι ασυνάρτητος

Κι αλλόκοτος κι ανάγωγος

Του όχλου αποσυνάγωγος



Καλός της τρέλας αγωγός

Εν μέσω υαινών λαγός



Λάγνος κι υπερευαίσθητος

Φιλότεχνος καλλαίσθητος

Αυτοκαταστρεφόμενος

Μα πάλι αναγεννώμενος



Γεννιές σκορπίζομαι εφτά

Στ' ατσάλι δένομαι…

Κρατούσαμε γερά το συρματόπλεγμα

θαυμάζοντας τα δέντρα που σιωπούσαν

γερά κρατούσαμε το σύρμα

ματώνοντας τα χέρια με ελπίδα…

Σκέφτομαι άρα υπάρχω...(μέσα στον περιορισμό της σκέψης).
Η ύπαρξη, η ζωή βιώνεται στην ολότητά της όταν ο περιορισμός της σκέψης εκλείπει.

Ξεχασμένη ανάσα απάνεμη

μαγγώνεται σε ξεχαρβαλωμένους μεντεσέδες

στροφικά η κάθε εκπνοή και κάπου στα μισά...

τεντώνει φτερούγες κολοβές και…

Στη φωτογραφία : Γιάννινα, 1980. Σκάλα. Χειράμαξα ..στη σύνταξη, αγναντεύει το Μιτσικέλι και θυμάται... 

 Την Πλάση μια και δυο και τρεις, 

εσήκωσε η χειράμαξα, 

η λαίδη της υπομονής, 

του τίμιου ιδρώτα η άνασσα. 

 …

Όνειρο του μεσημεριού, ποτέ σου μην πιστέψεις,

ψεύτικο βγαίνει εφτά φορές και μια αληθινό,

κι αν δεις πουλί βασιλικό, μην πας να το γυρέψεις,

πετάει σε μαύρη ξόβεργα, τραβάει σε κυνηγό.

Μα τη στιγμή που σαν σκιά περνάει στα βλέφαρά σου,

δώσ' του τον πόνο σου ψωμί, το δάκρυ…

                       Στα μάτια σου τη βλέπω τη μελαγχολία

                       ξανά και πάλι απόψε ραγίζει η καρδιά σου

                       τo δάκρυ σαν ποτάμι, έχεις μια δυσκολία

                       γιατί δεν είμ΄εδώ, γιατί είμαι μακριά σου.





                       Ξέρω γιατί στενάζεις, ξέρω γιατί πονάς,

                       γιατί…

(... Μόλυβος της Λέσβου....Πασχαλιά του '98...στο σπίτι της κυρα-Καλής,μιας υπέργηρης αρχόντισσας που ζούσε ολομόναχη, με την καταστροφή της Σμύρνης ολοζώντανη στο νου και τους πατριώτες της -Έλύτη-Βενέζη- συχνά-πυκνά στα χείλη της....Κατεβατά ολόκληρα, θυμόταν κι αράδιαζε από δαύτους...)







Στο σπίτι της κυρα-Καλής,

καθόσουν δίχως να ενοχλείς

των κάδρων τα φαντάσματα,

στων ντουβαριών τα χάσματα.



Διάβαιναν…

Σφυρίζω τ' ουρανού
Σαν την Περιμπανού
Στην ερημιά της Φλαίρης
Κι αν θέλεις να μ' ακούς
Παράτα τους θεούς
Αλλιώς θα υποφέρεις.

Σφυρίζω τ' ουρανού.
Δεν μοιάζω αλλουνού.

Σφυρίζω τ' ουρανού
Με βλέμμα του τρελού
Και μια παλιά σφυρίχτρα.
Ψάξε με να με βρείς
Στου Σιλωάμ να μπεις
Την άγια κολυμπήθρα.

Σφυρίζω τ' ουρανού.
Δεν μοιάζω αλλουνού.