George_V, Πέμ. 26 Φεβ. 2015 1:41 pm O Kλινό είναι απο τους αγαπημένους μου εδω μέσα. Τον θεωρώ ενα μικρό Σουρή.

--

Εἶν' ἀνεπανόρθωτα πικρό,

φίλοι νὰ σ' ἀποκαλοῦν "μικρό".

Περάσαν τόσες μέρες χωρὶς νὰ τὸ διορθώσεις:

"Ἐγώ; Μικρός, μουά, λὲ…

........................................................

.

Φίλοι μου, μη θυμώσετε για αυτά που εδώ θα γράψω

δείτε μέσα απ’ τα μάτια μου την πιο μεγάλη πλάνη

που ζεί η ανθρωπότητα και δεν μπορώ να θάψω

στο νού μου η στα λόγια μου που η θλίψη στίχους κάνει …

.

Αν σας πονέσω δυνατά μη με πετάξτε αμέσως

πείτε πως παρανόησα κι η τρέλα έχει εισχωρήσει

στης ρίμας το λωλό μυαλό όπου γυρνούν εμμέσως

ζούδια κι ασθένειες ψυχικές…

ΘΕΛΩ…

Θέλω με την ζεστή σου μιλιά,

Πια να ξεκόψω απ’ τα παλιά,

Να μην μου πεις καμιά ψευτιά,

Να γίνει η στράτα μας πλατιά.

Θέλω με τα γλυκά σου φιλιά,

Να μεθώ κρασί γουλιά-γουλιά,

Την γελαστή σου την ματιά,

Να βάλει στην καρδιά φωτιά.

Θέλω μες την τρυφερή σου αγκαλιά,

Να γέρνω σε μαγικά χαλιά,

Στ’ έρωτα την λαβωματιά,

Να στάζει μέλι η σαϊτιά.

Θέλω και στα λυτά σου μαλλιά,

Να πλέξω…

Το ποδήλατό μας!

Το ποδήλατό μας

προσφυγή εκτόνωσης

της νεότητάς μας

που `βγαζε φωτιές.

Έτρεχε περήφανα

χόρταινε οχτάρια

κάποτε σπινάριζε

στα κοφτά πετάλια.

Τώρα εικονιζόμενο

στο «Ρακορυχείο»

φέρνει μύριες θύμισες

στον πεζό μας βίο.

Κι όσο φέρνουν οι ώρες

των ονείρων  μπόρες

τρισευτυχισμένοι

φέρνουμε στροφές.

Τάσος Παντ.…

Στων  Βρυξελλών τ’ αλώνια



Εκεί κοντά στο Βατερλό, που ο μέγας Ναπολέων

κάθε ελπίδα έχασε κι ας πάλεψε σαν λέων,

οι Διγενείς του έθνους μας ενάντια στα μνημόνια

άνισο αγώνα έδωσαν στων Βρυξελλών τ’ αλώνια.



Βαδίσανε αγραβάτωτοι,…

 Του είπαν

σαν ρώτησε ποιονε φυτεύουν σαββατιάτικα

‘ξενομερίτης ήταν’

Λυπητερή καμπάνα επαναλάμβανε

απλώς

στίχους ατελείωτους      ημιτελείς και κουρασμένους

βιβλίου καθημερινού και αποκαμωμένου

Θα πάω     είπε

Θα πάω     θα πάρω την τρομπέτα

θα σαλπίσω

θα ξεσηκώσω ζωντανούς   θα ζωντανέψω πεθαμένους

τον κάτω κόσμο απάνω θα τον…

                                     Χα!

Σκοτάδι

Πίσσα

Είμαι μόνη, τόσο μόνη

Περπατώ άσκοπα στους δρόμους της Αθήνας

σ 'αυτούς τους ατελείωτους δρόμους

που δεν έχουν αρχή

ούτε τέλος

Οι σκέψεις μου με ζαλίζουν, δεν τις αντέχω άλλο.

Θα προτιμούσα την ανυπαρξία

 να είμαι ένα ζώο, χωρίς νου, χωρίς λογική

χωρίς αναμνήσεις

Θέλω να τελειώσουν όλα... τώρα... τώρα...

 Αχ

 τι ωραία…

Εικονες περνούν απ'το μυαλό

απατηλές ιδέες, ξεπεσμένα μυαλά

μιας εποχής οπού η ρέμβη χάνεται τα όνειρα απουσιάζουν

Τα ματιά κι νούς στρέφονται μονάχα μπρος και δε κοιτούν ψηλά

η ποίηση φαντάζει γελοία στους προκλητικά γελοίους

Το χάος, ο καθρέφτης των ταραγμένων μας ψυχών

Ο φόβος της μασκαρεμένης κοινωνικής πτώσης καθιστά όντα ανούσια, χαλιναγωγημένα στην υλική κόκκινη πραγματικότητα

Ένα είδος υψηλής αυτοικανοποίησης, αυτό είναι.

Μια συμβούλη στους αρκέτους…

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ

Η συνείδηση μου επιτρέπει,

Να μην είμαι «καθώς πρέπει»,

Και δεν ηρεμώ με χάπι,

Μα με της γνώσης κιτάπι.

Ας μην έχω δική μου σκέπη,

Θέλω ο Θεός να με βλέπει,

Και με ψωμί ένα κομμάτι,

Έχω την κοιλιά χορτάτη.

Το κορμί μου στα πάθη ρέπει,

Μα ποτέ δεν παρεκτρέπει,

Και δεν κάνω τον σατράπη,

Γιατί νιώθω την αγάπη.

Γράφω για τον κόσμο έπη,

Δεν κοιτάζω για την…

………………………………………………

Φύγε χειμώνα κρύε από τα μέρη μας,

της άνοιξης το πρωτινό λημέρι,

κατέφτασε το ανθισμένο ασκέρι μας

λευκό του Γάλανθου χιονάτο περιστέρι …

.

Δειλά ξεπρόβαλε το άσπρο λουλουδάκι μας

πρώϊμο της άνοιξης δυσθ’ώρητο χαδάκι

στη χιονισμένη ράχη πρώτο τραγουδάκι μας

διαμάντι εύθραυστο, χρυσό δαχτυλιδάκι …

Του Ερμή του Μέγιστου, -ανατροφέα μας-,

δώρο στον πολυμήχανο Οδυσσέα.

«Μώλυ» σε λέει…

ΘΑ ΕΡΘΟΥΝΕ ΟΜΟΡΦΑ ΧΡΟΝΙΑ

Θα έρθουνε όμορφα χρόνια,

Άμα νιώθουμε συμπόνια,

Να αγαπούμε και τα ψώνια,

Να βαστάζει αυτό αιώνια.

Θα έρθουνε όμορφα χρόνια,

Για να λιώσουμε τα χιόνια.

Θα έρθουνε όμορφα χρόνια,

Εάν υπάρξει στον κόσμο ομόνοια,

Μην καταλήγουν άβουλα πιόνια,

Να το ζήσουν παιδιά και εγγόνια.

Θα έρθουνε όμορφα χρόνια,

Να μην φτιάχνουμε καμιόνια.

+…

Κάποτε, αποφάσισες

να κλείσεις τη καρδιά σου

ήθελες , επτασφράγιστη

να μείνει, μια ζωή

μα πάνω, στη βιασύνη σου,

στα σκόρπια όνειρα σου,

δεν  πρόσεξες ,μια αμυδρή

ελάχιστη,  ρωγμή.…

Πάλι στους δρόμους

(Πάντα στους δρόμους)





Χαρήκαμε χαιρόμαστε μα μην ξεμυαλιστούμε

αν ψίχουλα προσφέρουνε τα πάντα μας χρωστούνε.



Ό, τι και αν κερδίσαμε δεν το φερ’ ο Αλέξης…

ΘΑ ΜΕ ΝΤΥΣΩ ΣΤΙΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ…

Θα με ντύσω στις αποκριές Βαλεντίνο,

Με μποέμικες παρέες να γλεντώ,

Να χορεύω με ντάμες να τα πίνω,

Να μένεις ήσυχη όπου σε συναντώ.

Θα με ντύσω στις αποκριές θεατρίνο,

Να κάνω δήθεν ότι δεν πονώ,

Τα φιλιά μου σ' όποια βρεθεί να δίνω,

Σαν να παίζω σε κάποιο θέαμα κοινό.

Θα με ντύσω στις αποκριές αρλεκίνο,

Να παίζουν μαζί μου όπου περνώ,

Πάνω στο τσίρκο για να με στήνω,

Να…

ΔΥΟ ΨΙΧΑΛΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ

Τα βηματα μου σερνονται

Σε δρομο απο μαραζι

Τα χρονια βγαλανε φτερα

Ο πονος τα τρομαζει

Χαθηκανε στη φτωχεια μου

Βαθια τα ονειρα μου

Μου κανουν τωρα αποχη

Αδειαζουν τη καρδια μου

R

Δυο ψιχαλακια στην ουρα…

ΝΑ ΠΑΨΩ ΤΑ ΣΤΙΧΑΚΙΑ;

Να πάψω τα στιχάκια,

Ξεσηκώνουν το μυαλό,

Να κόψω τα χαπάκια,

Μην με παίρνετε τρελό.

Τον εαυτό μου να βρω,

Κι ίσως τα ξαναπούμε,

Ας σας φυλώ σταυρό,

Ειλικρινά λυπούμαι.

Να πάψω τα στιχάκια,

Ας και το ξέρω σαφώς,

Όλα μου τα βραδάκια,

Έχω εκείνα για φως.

Τον εαυτό μου να βρω,

Άμα ξαναβρεθούμε,

Να αλλάξω πλευρό,

Αν έτσι συμφιλιωθούμε.

+…

………………………………

.

Τα μονοπάτια του λαού

δεν τα διαβαίνουν όλοι.

Οι κακουχίες του φτωχού

του σατανά οι δόλοι.

.

Οι παραλήδες ζούν καλά

οι φουκαράδες άστα

άλλοι έχουνε πολλά λεφτά

κι ο λαουτζίκος βράστα.

.

Άλλος γυρεύει τα ζοχιά

σπανάκια στη λασπούρα

κι άλλος τη χήνα την παχιά

τρώει και καπνίζει πούρα.

.

Άλλος δεν έχει ζεστασιά

για ζέστα καίει λιβάνια

κι άλλος ζωή…

ΤΑ ΒΑΖΩ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΜΟΥ

Τα βάζω με τον χαρακτήρα μου,

Σαν ντρέπομαι όπως νιώθω,

Να αλλάξω την μοίρα μου,

Είχα για πιο μεγάλο πόθο.

Ξέρω πως με τα λάθη μου,

Ότι δίνω τον στόχο,

Λογαριάζουν το καλάθι μου,

Χωρίς τον ξενοδόχο.

Τα βάζω με τον χαρακτήρα μου,

Όσο να βαστώ αγάντα,

Έμαθα απ’ την πείρα μου,

Δεν τα καταφέρνω πάντα.

Έχω κι εγώ τα πάθη μου,

Μα τον σταυρό μου κάνω,

Να…

Χρήμα,  που ορκίζεις τους εχθρούς

και, διαιρείς τους  φίλους,

τον έρωτα αμφισβητείς

το  δίκιο, υπονομεύεις

εξαπατάς την αρετή

βρίσκοντας τρόπου χίλιους

κι’ ανάλογα, με τους…