Σύνορα θέτει η λήθη που σιωπηρά μας κυβερνά

με αιτίες γραμμένες από αόρατο μελάνι

Χτίζουμε μ’αχνά αισθήματα ένα φευγαλέο σήμερα

εκεί που το χθές παλεύει να ανασάνει

Στα δάκτυλα μετρημένες οι στιγμές ουσίας

απο εξαίρεση έγινε αρχή μας, η προδοσία



Θίασος που περιφέρεται η νόηση, τυφλά ακολουθεί

στο γκρεμό που τα όνειρά μας χορεύοντας πέφτουν

Η ενθύμησή μας δεν λειτουργεί μας λένε, προσωρινά

πρέπει να ζούμε με ότι μας πούνε…

Χάθηκε το νόημα

οι λεξείς κυλάνε στατικές

Ο χρόνος μιλάει

κι ο ήχος μετριέται με στιγμές



Χρυσόσκονη στα μάτια

του άπιαστου, του γυαλιστερού

Ευχές που εκπληρώνονται

και θες κι άλλη ευχή για να ξεχαστούν



Ακόμη κι όταν ο κήπος έγινε τύρφη

δεν μας πτόησαν οι άλυτοι γρίφοι

Όσοι το θελήσαμε, τόσοι γίναμε ίσοι



Λυγίζουν τα γόνατα

δεν είναι προσευχή, μάλλον προσμονή

Στα μέσα του…