Πρόσκληση προς τους φίλους και συγγραφείς παραδοσιακής έμμετρης ποίησης

[Liontas]

Αγαπητοί φίλοι και φίλες της παραδοσιακής έμμετρης ποίησης,

 

Αφορμή για την πρόσκληση αυτή που σας απευθύνω είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η τέχνη μας και - ειδικότερα - ο τρόπος με τον οποίο τη μεταχειρίζεται το σημερινό "ποιητικό" κατεστημένο.

Είναι γεγονός ότι η έμμετρη παραδοσιακή ποίηση έχει τεθεί στο περιθώριο. Αν ξεφυλλίσει, π.χ., κανείς ενδεικτικά τα περιοδικά που δημοσιεύουν ποίηση, θα διαπιστώσει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συναφών τους δημοσιευμάτων απαρτίζεται από "ελεύθερη ποίηση", ενώ η εκπρόσώπηση της ομοιοκατάληκτης ή/και έμμετρης ποίησης είναι από ελάχιστη έως μηδενική. Συγχρόνως, ο παραδοσιακός ποιητής που θα θελήσει να δημοσιεύσει κάποιο έργο του, θα έρθει αντιμέτωπος - από την πλευρά πολλών περιοδικών που (λένε πως) δημοσιεύουν ποίηση - με μια ημιαπαξιωτική έως ευθέως απορριπτική στάση. Φαντάζομαι ότι κάποιοι από τους εδώ συναδέλφους καταλαβαίνουν τι εννοώ. 

 

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν έχω τίποτα με όσα άτομα γράφουν ή και δημοσιεύουν ελεύθερη ποίηση. Προσωπικά, δεν θεωρώ αυτό το είδος γραφής ως ποίηση (για λόγους που έχω εκθέσει σε άλλο θέμα του forum), αλλά, από την άλλη πλευρά, σέβομαι την κατάθεση συναισθημάτων, ή και ψυχής ακόμα, που κάνει ένα άτομο με τη γραφίδα του - όποια κι αν είναι η μορφή αυτής της κατάθεσης.

 

Άλλο πράγμα, όμως, είναι ο σεβασμός στη γραπτή αποτύπωση των συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων, και άλλο αυτή η αποτύπωση να υποσκελίζει και να περιθωριοποιεί - ως μη ώφειλε - εμάς και την τέχνη μας... Διότι ακριβώς αυτό συμβαίνει. 

 

Όλη αυτή η περιθωριοποίηση και υποεκπροσώπηση που υφίσταται η τέχνη μας, αποτελεί όχι μόνο μια φασιστοειδή καταστρατήγηση του εν γένει εκφρασιακού πλουραλισμού, αλλά και μια κατάφωρη αδικία: διότι είναι γνωστό (και δεν επιδέχεται σοβαρή αντίρρηση) πως η συγγραφή παραδοσιακής έμμετρης ποίησης - και δη της ομοιοκατάληκτης - έχει πολύ μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από αυτήν της ελεύθερης. Πέραν αυτού, στην παραδοσιακή έμμετρη ποίηση έχει γραφεί το μεγαλύτερο μέρος της νεοελληνικής ποιητικής παραγωγής - από τον Ερωτόκριτο και τα δημοτικά μας τραγούδια μέχρι τον εθνικό μας ύμνο και το τεράστιο έργο του Σουρή, για ν' αναφέρω ενδεικτικώς μόνο ορισμένα.

 

Πώς τόλμησαν λοιπόν να φιμώσουν και να βάλουν στο περιθώριο αυτή την ιερή μορφή τέχνης;

 

Πόσο θα συνεχιστεί αυτή η κατάντια;

 

Μπορούμε να κάνουμε κάτι όλοι εμείς, οι φίλοι της παραδοσιακής έμμετρης ποίησης;

 

Αυτό διερωτώμαι κι εγώ (περνώντας στο διά ταύτα) με το παρόν θέμα. Τι μπορούμε να κάνουμε - λαμβάνοντας υπ' όψιν και ότι "η ισχύς εν τη ενώσει";

 

Έχω σκεφτεί ότι θα μπορούσαμε να ιδρύσουμε κάποιον πολιτιστικό φορέα, σύλλογο π.χ., για την προώθηση και τη διάδοση της τέχνης μας, καθώς και για την εδραίωσή της στην κοινωνική συνείδηση. Ο φορέας αυτός θα μπορούσε συν τω χρόνω να αποκτήσει επίσημη νομική υπόσταση. Θα μπορούσαμε, επίσης, να επικοινωνήσουμε και να συνεργαστούμε με ομότεχνους, εκπροσώπους του πανεπιστημιακού και εν γένει πνευματικού κόσμου. Για όλα αυτά θα μπορούσαμε - σε πρώτη φάση - να αξιοποιήσουμε το διαδίκτυο και, φυσικά, αυτό το site - εφόσον συμφωνεί επ' αυτού και ο ιδιοκτήτης του, ο Γιώργος ο Νικολακάκος.

Θεωρητικά, θα μπορούσε όλη αυτή η κίνηση να καταλήξει ακόμα και στην ίδρυση ενός ποιητικού περιοδικού, που θα δημοσίευε αποκλειστικά και μόνο παραδοσιακή έμμετρη ποίηση.

 

 

Όποιος φίλος ή φίλη έχει κάποια ιδέα περί του πρακτέου, ας την καταθέσει.

 

Η προσπάθεια αυτή συνιστά πρωτίστως μια προσπάθεια για έναν δίκαιο σκοπό.

Θα είναι μια προσπάθεια για την αποκατάσταση της τέχνης μας στη σύγχρονη νεοελληνική κουλτούρα και για την επανασύνδεσή της με τον απλό πολίτη. Θα είναι ένας φόρος τιμής στον Κορνάρο, στον Χορτάτση και στον Σολωμό.

 

Ήρθε η ώρα να ακουστεί και η δική μας φωνή.

 

 

Φίλες και φίλοι,

 

Την επόμενη φορά που θα ακούσετε τον εθνικό μας ύμνο - για τον οποίον τόσοι και τόσοι έχυσαν το αίμα τους - θυμηθείτε ότι ακούτε τις δύο πρώτες στροφές ενός παραδοσιακού ποιήματος, γραμμένου με τροχαΐκό μέτρο και πλεκτή ομοιοκαταληξία...

 

 

Αναμένω ιδέες σας, για συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων.

Να είστε καλά.

 

 

Νίκος - Λιόντας 

 

  

 

         

[Ειρήνη]

Νίκο την άποψή μου για το θέμα την ξέρεις!

Πιατεύω ότι κι όλοι οι φίλοι (μη θαρρείς είναι πολλοί) που αγαπούν και επιμένουν

σ' αυτό που κι εσύ αγαπάς θα συμφωνήσουν μαζί σου!

Συγχαρητήρια για τον τρόπο που το ανέπτυξες!

Στο θέμα θα επανέλθω

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Φίλε  Νίκο από τα γραπτά σου και μόνο φαίνεται πόσο την αγαπάς την ποίηση αγωνιάς και αγωνίζεσαι για αυτή  συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό μαζί σου περί ποίησης(ορισμός λεξικού  η τέχνη της σύνθεσης, της δημιουργίας λογοτεχνικών έργων σε στίχους (σε αντιδιαστολή προς την πεζογραφία, τον πεζό λόγο) και θεωρώ ότι μέσω συζήτησης και προτάσεων-μη ξεχνάς χειμώνας έρχεται- θα επιτευχτεί κάτι θετικό

[Στιχοπλάστης]

'

Νομίζω πως ποίηση είναι κομμάτι γραφής που είναι τόσο όμορφο που ονομάστηκε ποίημα. Φτιαγμένο από το Θεό θα ήθελε να πεί η λέξη για να τονίσει την ομορφιά του. Είναι όμορφο συνήθως το ριματό ποίημα γιατί εμπεριέχει και το ρυθμό, το κρυμμένο τραγούδι, το 'βήμα' που έλεγε και ο Σαμάνος όταν τρέχει στα ορεινά της περιοχής του. Ο ρυθμός είναι που ξεσηκώνει τον εσωτερικό κόσμο του αναγνώστη, πράγμα που σπάνια συμβαίνει με ελεύθερο στίχο. Νομίζω πως ο ελεύθερος στίχος χρησιμοποιήθηκε από τους ποιητές όταν είχαν ποτάμι εσωτερικών συναισθημάτων και αδυνατούσαν πρακτικά να τα 'ριμοποιήσουν' τον χρησιμοποιούσαν για εκτόνωση.

Σπάνια συναντώ ελεύθερο στίχο που να μου λέει κάτι, που να με αγγίζει εσωτερικά, που να τον παραδεχτώ ώς ποίηση. Ποίηση είναι το ποί΄μα που με συγκλονίζει η μπορεί και να με κοιμίζει μα κάπως με αγγίζει ...

Νομίζω κατά συνέπεια πως οι χρησιμοποιούντες αποκλειστικά ελεύθερο στίχο δεν είναι ποιητές αλλά πεζογράφοι. Θέλω να παραθέσω το παράδειγμα των ζωγράφων που αποδίδουν καλλιτεχνικά έργα, πρόσωπα, τοπία και λοιπά και αυτών που λένε πως είναι ζωγράφοι σχεδιάζοντας διάφορες ασυναρτησίες και ονομάζοντάς τες "αφηρημένη τέχνη". Βέβαια το παράδειγμα είναι κάπως τραβηγμένο, καθώς ο αφηρημένος ζωγράφος δεν θα γίνει ποτέ κάτι, ενώ ο πρεσβεύων τον ελεύθερο στίχο μπορεί να γίνει πεζογράφος.

Τώρα γιατί ο χρησιμοποιών τον ελεύθερο στίχο επιμένει και θέλει να λέγεται ποιητής ? Γιατί απλούστατα θέλει τη δόξα !  Ο λεγόμενος ποιητής έχει εξ' ορισμού τα πρωτεία έναντι ενός πεζογράφου. 

Η πιό συνηθισμένη περίπτωση είναι αυτού που μπορεί να γράψει έμμετρα αλλά επειδή συναντά δυσκολία -άλλος περισσότερη και άλλος λιγότερη- καταφεύγει στον εύκολο δρόμο του ελεύθερου. Ακραία περίπτωση, όπου συγκαταλέγονται κατά κανόνα οι πιο εριστικοί, είναι αυτοί που δεν μπορούν να γράψουν καθόλου έμμετρα. Και είναι πιό εριστικοί από αντίδραση, προσπαθώντας να πείσουν τους έμμετρους πως βαδίζουν σε λάθος δρόμο, συχνά χωρίς κανείς να τους το ζητήσει. 

Μετά είναι η περίπτωση των ταλαντούχων. Πως ορίζω τον ταλαντούχο ... Είναι αυτός που δεν χρειάζεται να προσπαθήσει ιδιαίτερα για να αποδώσει το νόημα που θέλει έμμετρα. Δεν κυνηγά τον στίχο για να τον φέρει εκεί που θέλει, διατάζει τον στίχο και ο στίχος βαράει προσοχή ! Το μέτρο και ο ρυθμός είναι μέσα του και αβίαστα βγαίνουν στο χαρτί, Γράφει χωρίς να ιδρώνει και γράφει συναισθήματα, ότι είδους και να είναι ...

Αυτός που ζορίζεται να γράψει έμμετρα αλλά το προσπαθεί επίμονα, έχει για μένα την ίδια αξία και εκτίμηση με τον ταλαντούχο. 

Ξεχωριστή περίπτωση, που δεν έχω ξανασυναντήσει, είναι ο φίλος Τάσος Δασκαλάκης. Από την αρχή με τραβούσε η γραφή του και απορούσα με τον εαυτό μου γιατί, ενώ έβλεπα πως δεν γράφει με ρίμα, τα ποιήματά του μου δημιουργούσαν μιά αίσθηση ευφορίας. Ως που κάποια στιγμή κατάλαβα πως τα ποιήματά του έχουν το βασικό συστατικό του ρυθμού. Έχουν το τραγούδι μέσα τους. Αγγίζουν το βιολογικό ρυθμό μου.

Τέτοιοι ταλαντούχοι και μη, είναι συγκεντρωμένοι σε αυτή την όμορφη γωνία που έφτιαξε ο φίλος Σπαρτινός. Και όπως έχω ξαναπεί παλιότερα, νομίζω πως η Ποιητική Γωνία είναι σήμερα η αιχμή του δόρατος της ποίησης στην Ελλάδα. Είναι εργαστήριο παραδοσιακής και μοντέρνας ποίησης του σήμερα.

 

==========

 

Τώρα όσον αφορά το θέμα που έθεσε ο φίλος Liontas θέλω να πω κατ' αρχήν πως δεν χρειάζεται να βρεθεί τρόπος να ξαναβρεί η έμμετρη ποίηση την αίγλη της, διότι απλά δεν την έχει χάσει ποτέ. Τα διάφορα περιοδικά που γράφουν και προάγουν τον ελεύθερο στίχο, απλά θα τα φάει γρήγορα η μαρμάγκα της αφάνειας. Σιγά μη θυμάται κανείς μετά λίγο το μονότονο μονόλογο κάποιου που το βάφτισε ποίημα, ενώ ένα έμμετρο πάντα τριγυρνά στο νου του καθενός. Προσωπικά νομίζω πως είναι φαινόμενο των καιρών μας και εντελώς αυθόρμητα θα παραθέσω φανταστικό, μα πεπεισμένος πως είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα, σενάριο: 

Είναι μερίδα ανθρώπων που αμειβόμενοι αδρά από το δημόσιο και μην έχοντας ουσιαστικό αντικείμενο εργασίας λοξοδρόμησαν ψυχολογικά κάπου στα 30 με 40 και "φωτιζόμενοι από το Άγιο Εγώ τους" κατάλαβαν πως είναι ανώτεροι πνευματικά και πως πρέπει αυτό να αναδειχτεί πανελλαδικά. Και έτσι αποφάσισαν να κάνουν χάρη στον λαό και να τον επιτρέψουν να διαβάσει και να θαυμάσει το έργο τους.  Αυτό είναι το βασικό σχήμα του σεναρίου μου που μπορεί να παρεκκλίνει ελαφρώς κατά περίπτωση ...   Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι βγάζουν περιοδικά, χειροκροτούνται μεταξύ τους ελλείψη κοινού, κάνουν διαγωνισμούς και λοιπές εκδηλώσεις πάντα χρηματοδοτούμενες από τις διόδους που διαθέτουν στα κρατικά ταμεία η άλλα, αρκεί μόνο να πληρώνει άλλος και φθονούν περιπτώσεις όπως η σελίδα μας γιατί χειροκροτούμαστε αυθορμήτως από αγνώστους !

Πιστεύω πως διαχρονικά οι στίχοι μένουν και ξαναδιαβάζονται από τους ανθρώπους, αντίθετα από τα πεζογραφήματα που έστω κι αν βαφτίζονται ελεύθεροι στίχοι, περνούν, πολύ γρήγορα μάλιστα, στη λήθη ...

 

Φίλε μου Lionta ...

Δεν έχω κάτι να προτείνω σχετικά με φορείς σωματεία κλπ.  Επίσης αυτά προυποθέτουν την υλική παρουσία όλων μας σε συγκεκριμένο μέρος, πράγμα πρακτικώς αδύνατον, καθώς είμαστε διασκορπισμένοι σε όλη την Ελλάδα. 

Να προτείνω να διαφημιστεί ευρέως η Ποιητική Γωνία και να γνωρίσει την ύπαρξή μας περισσότερος κόσμος που ούτε καν φαντάζεται πως υπάρχουμε και έτσι να αναδειχθεί η έμμετρη ποίηση που υποβόσκει στην Ελληνική ψηχή ?

Δεν ξέρω τι άλλο να πω, αν κάτι σκεφτώ θα επανέλθω ...

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Μαζι σας και εγω μιας και το αλλο το 'λευτερο που λενε δεν μου παει ,δεν μου βγαινει,δεν το μπορω!!!

[morsecode]

θεωρω λαθος την αποψη οτι μονο το εμμετρο και ομοιοκαταληκτο ειναι ποιηση.η μοντερνα (αυτο  που σωστα λες ελευθερη) αναπτυχθηκε σαν αντιδραση στην σκληροτητα της φορμας των κλασσικιστων που λεγαν οτι μονο ριμα ειναι ποιημα.με μια τετοια γενικευση και τα στιχακια των ημερολογιων τοιχου ειναι στην ιδια κατηγορια με τα σονετα του Μαβιλη.αναφερα την φορμα του σονετου γιατι την θεωρω απο τις πιο δυσκολες και τελειες.εχω την αποψη οτι το περιεχομενο,η εσωτερικη συνοχη και τα συναισθηματα που εκφραζει το  κειμενο ειναι τα κυρια κριτηρια που οριζουν το ποιημα.σαν επιπλεον επιχειρημα ανεβαζω το Μονογραμμα του Ελυτη.

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Αγαπητε Δημητρη νομιζω οτι ο Στιχοπλαστης απαντησε σχεδον σε ολα

 

Νομίζω κατά συνέπεια πως οι χρησιμοποιούντες αποκλειστικά ελεύθερο στίχο δεν είναι ποιητές αλλά πεζογράφοι

 

δε θα με χάλαγε καθόλου να είμαι ενας καλος πεζογραφος

 

Ξεχωριστή περίπτωση, που δεν έχω ξανασυναντήσει, είναι ο φίλος Τάσος Δασκαλάκης. Από την αρχή με τραβούσε η γραφή του και απορούσα με τον εαυτό μου γιατί, ενώ έβλεπα πως δεν γράφει με ρίμα, τα ποιήματά του μου δημιουργούσαν μιά αίσθηση ευφορίας. Ως που κάποια στιγμή κατάλαβα πως τα ποιήματά του έχουν το βασικό συστατικό του ρυθμού. Έχουν το τραγούδι μέσα τους. Αγγίζουν το βιολογικό ρυθμό μου.

 

 

Στην παρεα υπαρχει ο φιλος ο Βασιλης γραφει καταπληκτικα με δυο λεξεις σε κανει να ταξιδευεις τωρα εαν ειναι ποιητης η πεζογράφος νομιζω οτι λιγη σημασια εχει θεωρω οτι και τον ιδιο ουτε που τον απασχολει εμενα οτι και να ειναι οτι μορφη τεχνης να εκπροσωπει απολαμβανω να τον διαβαζωκαι νομιζω οτι αυτο ειναι η ουσια.

[santana]

Αγαπητέ φίλε άν και είμαι οπαδός της ελεύθερης ποίησης ,πιστεύω ότι ο τρόπος αυτός με το μέτρο έχει περάσει και μάλλον μειδίαμα πλέον προκαλεί σήμερα...Αλλά γιατί όχι ένα περιοδικό θα ήταν καλό για κάποιους και για κάποιες ομάδες ομοιδεατών.

[Κατερίνα]

"και μάλλον μειδίαμα πλέον προκαλεί σήμερα..."

 

 

όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια .....!!!!!!!!!!!!!!

[Liontas]

Κατ' αρχάς, ευχαριστώ όλους τους φίλους και τις φίλες για την κατάθεση της άποψής τους.

Σε ό,τι αφορά τη μέχρι τώρα επιχειρηματολογία, σε γενικές γραμμές με έχει καλύψει ο αγαπητός Στιχοπλάστης.

 

Αγαπητέ φίλε Δημήτριε Ψωμά,

 

Η ανάπτυξη της μοντέρνας ποίησης δεν θεωρώ ότι οφείλεται σε κάποια "σκληρότητα της φόρμας των κλασικιστών". Οφείλεται σε ένα ευρύτερο πολιτιστικό φαινόμενο της νεότερης εποχής (με κοινωνιολογικές βάσεις και προεκτάσεις) το οποίο αποσυνδέει την έκφραση του ωραίου - την τέχνη, με άλλα λόγια - από την ύπαρξη κοινώς αποδεκτών κανόνων ή γενικώς κανόνων. Τηρουμένων των αναλογιών, η μοντέρνα ποίηση είναι το πολιτιστικό ισοδύναμο της σύγχρονης "ελεύθερης" ζωγραφικής (στην οποία πασαλείβει κανείς με χρώματα έναν πίνακα και λέει πως έκανε ένα έργο τέχνης, συχνά μοσχοπουλώντας το κιόλας) ή και του νεότερου rock and roll χορού (στον οποίο χορεύει κανείς όπως θέλει, χωρίς να ακολουθεί βήματα ή συγκεκριμένη τεχνική μαζί με κάποιο άλλο άτομο ή άτομα). Είμαι βέβαιος ότι αν δεν συνέτρεχαν λόγοι ασφαλείας, θα είχε εδραιωθεί ένα ανάλογο "καλλιτεχνικό" ισοδύναμο και στην αρχιτεκτονική.

Προσωπικά, μου είναι αδύνατον να αποσυνδέσω την ύπαρξη κανόνων από την έκφραση του ωραίου ή, αλλιώς, την τέχνη. Διότι, απλούστατα, χωρίς την ύπαρξη κανόνων, παύει να υφίσταται και η διαχωριστική γραμμή μεταξύ τέχνης και μη τέχνης ή (στα καθ' ημάς) μεταξύ ποίησης και μη ποίησης. Αν πάψει να υφίσταται αυτή η γραμμή, τότε το κάθε γραπτό μπορεί να θεωρηθεί αυθαίρετα ποίημα ή και μη ποίημα. Είναι αυτό το πράγμα τέχνη;

Η "ελεύθερη" τέχνη μου θυμίζει κάποιον που βαφτίζει το κρέας ψάρι και μετά λέει πως νηστεύει.

Είναι δικαίωμά σου, αγαπητέ φίλε Δημήτρη, να μην αναγνωρίζεις την ομοιοκαταληξία ή/και το μέτρο ως αντικειμενικούς κανόνες (κριτήρια) για τον χαρακτηρισμό ενός γραπτού ως ποιήματος. Έχεις όμως να αντιπροτείνεις άλλους κανόνες αντ' αυτών;

 

 

Αγαπητέ φίλε santana,

 

Σε μια εποχή όπου βασιλεύει ο αυτοματισμός και όλα σχεδόν γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού, είναι λογικό να προκαλούμε το μειδίαμα εμείς, οι παραδοσιακοί ποιητές. Για μας η συγγραφή ποίησης είναι κοπιαστική υπόθεση... Είναι δύσκολο για μας - αντί να γράφουμε ό,τι μας έρχεται και όπως μας έρχεται στη γκλάβα - να "σπάμε" το κεφάλι μας για να γράψουμε, ανοίγοντας λεξικά, ψάχνοντας ομοιοκαταληξίες, μετρώντας συλλαβές κ.λπ. κ.λπ. Πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο να κουραζόμαστε για να υπηρετούμε το ωραίο. Δεν μας επηρεάζει το γεγονός ότι αποτελούμε μια ισχνή μειοψηφία - "ουκ εν τω πολλώ το ευ", εξάλλου. 

Φυσικά, τα μειδιάματα είναι αμοιβαία... :-) 

 

Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας στο θέμα μου.

 

 

 

     

 

 

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Νομίζω κατά συνέπεια πως οι χρησιμοποιούντες αποκλειστικά ελεύθερο στίχο δεν είναι ποιητές αλλά πεζογράφοι.

 

Ξεχωριστή περίπτωση, που δεν έχω ξανασυναντήσει, είναι ο φίλος Τάσος Δασκαλάκης. Από την αρχή με τραβούσε η γραφή του και απορούσα με τον εαυτό μου γιατί, ενώ έβλεπα πως δεν γράφει με ρίμα, τα ποιήματά του μου δημιουργούσαν μιά αίσθηση ευφορίας. Ως που κάποια στιγμή κατάλαβα πως τα ποιήματά του έχουν το βασικό συστατικό του ρυθμού. Έχουν το τραγούδι μέσα τους.

Δεν μας επηρεάζει το γεγονός ότι αποτελούμε μια ισχνή μειοψηφία - "ουκ εν τω πολλώ το ευ", εξάλλου.

 

Με καλυψατε απολυτα

[morsecode]

φυσικα και δεν θα αντιπροτεινω αλλους κανονες.δεν εχω ουτε τις γνωσεις για να θεσπιζω κανονες.συμφωνω δε απολυτα με τις παρατηρησεις οτι το εμμετρο οφειλει να εχει και αριθμο συλλαβων και προσπαθεια για την ευρεση και χρηση των καταλληλων λεξεων και συμμετρια.θεωρω δε πολυ σωστη την παρομοιωση με την αρχιτεκτονικη αλλα οχι με την ζωγραφικη.ομως οφειλω να κανω μια παρατηρηση φιλικη και καλοπροαιρετη.παρα πολλοι φιλοι που δημοσιευουν κι εδω και σε αλλα συγγενη σαιτ ενω τηρουν  την ομοιοκαταληξια(ειναι το ευκολο μερος) παραβιαζουν και τον αριθμο των συλλαβων και προπαντων την ορθογραφια.σε συζητησεις επικαλουνται "ποιητικη αδεια" που ενω θα πρεπε να χρησιμοποιειται με φειδω,χρησιμοποιειται κατα κορον.θα ζητουσα λοιπον απο τους φιλους που ξεκινουν αυτην την κινηση κι απο σενα προσωπικα ενα ειδος μανιφεστου της κινησης.εν πολλοις αυτους τους κανονες που αναφερουμε ετσι αοριστα,σε ενα  κειμενο.δεν ζηταω εναν νομο,ενα καθοδηγητικο εργαλειο θα ηθελα...ευχαριστω για τον χρονο σας.

Liontas είπε:

Κατ' αρχάς, ευχαριστώ όλους τους φίλους και τις φίλες για την κατάθεση της άποψής τους.

Σε ό,τι αφορά τη μέχρι τώρα επιχειρηματολογία, σε γενικές γραμμές με έχει καλύψει ο αγαπητός Στιχοπλάστης.

 

Αγαπητέ φίλε Δημήτριε Ψωμά,

 

Η ανάπτυξη της μοντέρνας ποίησης δεν θεωρώ ότι οφείλεται σε κάποια "σκληρότητα της φόρμας των κλασικιστών". Οφείλεται σε ένα ευρύτερο πολιτιστικό φαινόμενο της νεότερης εποχής (με κοινωνιολογικές βάσεις και προεκτάσεις) το οποίο αποσυνδέει την έκφραση του ωραίου - την τέχνη, με άλλα λόγια - από την ύπαρξη κοινώς αποδεκτών κανόνων ή γενικώς κανόνων. Τηρουμένων των αναλογιών, η μοντέρνα ποίηση είναι το πολιτιστικό ισοδύναμο της σύγχρονης "ελεύθερης" ζωγραφικής (στην οποία πασαλείβει κανείς με χρώματα έναν πίνακα και λέει πως έκανε ένα έργο τέχνης, συχνά μοσχοπουλώντας το κιόλας) ή και του νεότερου rock and roll χορού (στον οποίο χορεύει κανείς όπως θέλει, χωρίς να ακολουθεί βήματα ή συγκεκριμένη τεχνική μαζί με κάποιο άλλο άτομο ή άτομα). Είμαι βέβαιος ότι αν δεν συνέτρεχαν λόγοι ασφαλείας, θα είχε εδραιωθεί ένα ανάλογο "καλλιτεχνικό" ισοδύναμο και στην αρχιτεκτονική.

Προσωπικά, μου είναι αδύνατον να αποσυνδέσω την ύπαρξη κανόνων από την έκφραση του ωραίου ή, αλλιώς, την τέχνη. Διότι, απλούστατα, χωρίς την ύπαρξη κανόνων, παύει να υφίσταται και η διαχωριστική γραμμή μεταξύ τέχνης και μη τέχνης ή (στα καθ' ημάς) μεταξύ ποίησης και μη ποίησης. Αν πάψει να υφίσταται αυτή η γραμμή, τότε το κάθε γραπτό μπορεί να θεωρηθεί αυθαίρετα ποίημα ή και μη ποίημα. Είναι αυτό το πράγμα τέχνη;

Η "ελεύθερη" τέχνη μου θυμίζει κάποιον που βαφτίζει το κρέας ψάρι και μετά λέει πως νηστεύει.

Είναι δικαίωμά σου, αγαπητέ φίλε Δημήτρη, να μην αναγνωρίζεις την ομοιοκαταληξία ή/και το μέτρο ως αντικειμενικούς κανόνες (κριτήρια) για τον χαρακτηρισμό ενός γραπτού ως ποιήματος. Έχεις όμως να αντιπροτείνεις άλλους κανόνες αντ' αυτών;

 

 

Αγαπητέ φίλε santana,

 

Σε μια εποχή όπου βασιλεύει ο αυτοματισμός και όλα σχεδόν γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού, είναι λογικό να προκαλούμε το μειδίαμα εμείς, οι παραδοσιακοί ποιητές. Για μας η συγγραφή ποίησης είναι κοπιαστική υπόθεση... Είναι δύσκολο για μας - αντί να γράφουμε ό,τι μας έρχεται και όπως μας έρχεται στη γκλάβα - να "σπάμε" το κεφάλι μας για να γράψουμε, ανοίγοντας λεξικά, ψάχνοντας ομοιοκαταληξίες, μετρώντας συλλαβές κ.λπ. κ.λπ. Πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο να κουραζόμαστε για να υπηρετούμε το ωραίο. Δεν μας επηρεάζει το γεγονός ότι αποτελούμε μια ισχνή μειοψηφία - "ουκ εν τω πολλώ το ευ", εξάλλου. 

Φυσικά, τα μειδιάματα είναι αμοιβαία... :-) 

 

Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας στο θέμα μου.

 

 

 

 

 

 

[santana]

Aγαπητέ Νίκο για να μην γίνει παρεξήγηση, εννοούμε την γενικότερη αντίληψη που επικρατεί σήμερα,δεν ομιλώ για πρόσωπα μέσα στο site προς θεού.Η ποίησή σας είναι κατά πολύ ανώτερη της παραδοσιακής...και ομιλώ για όλους ανεξαιρέτως!!!