Στὰ ἴσια, ὅπως μιλάω πᾶντα.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

 

admachina.gr

admachina.gr…

Βρὲ παιδιά, μπῆκα καὶ διάβασα καὶ θαύμασα. Λένε τὴν ἀλήθεια ἐδῶ. Εἶχα ἀρχίσει νὰ ἀνατριχιάζω μ' αὐτὰ ποὺ ἀκούω στὴν τηλεόραση καὶ δὲν θέλω νὰ τὰ παραδεχτῶ!... Π.χ. Μένω σὲ σταυροδρόμι, στὴ μία γωνιά εἶναι τὸ σπίτι μου, στὴν ἀπέναντι γωνία εἶναι ὁ Φοῦρνος. Χρειάζεται νὰ δηλώσω πὼς πάω νὰ πάρω ψωμί; Ἐπίσης, ἔξω ἀπὸ τὴν διπλανὴ πόρτα, ἔχουν τὸν κάδο τῶν ἀπορριμάτων. Νὰ ριψοκινδυνέψω χωρὶς ταυτότητα καὶ ἔγκριση τοῦ κράτους νὰ βγῶ νὰ πετάξω τὰ σκουπίδια μου ἤ θὰ πληρώσω πρόστιμο 150 εὐρὼ ἤ κάποιος θὰ μὲ καταδώσει; Ὅταν ἤμουν παιδάκι, θυμᾶμαι, οἱ ἄνθρωποι ἀγόραζαν δύο ἐφημερίδες: "ἐκείνην ποὺ θέλανε" καὶ μία <Ἀκρόπολι>, νὰ κρύβουν καθ' ὁδὸν τὴν πρώτη καὶ δὲν γινόσουν περιπτερὰς ἄν δὲν ἤσουν καταδότης. Ὅπως σήμερα, δὲν δουλεύεις περίπτερο, ἄν δὲν εἶσαι ἀλλοδαπὀς μελαμψός. Ἔχω ἀρχίσει νὰ χαίρομαι πού, ἀπὸ παιδί, μὲ πολεμοῦσαν οἱ ἆλλοι καὶ ἔτσι ἔχω ἀναπτύξει ἄμυνες ἀστείρευτες κι' ἔφτασα 75+ χρονῶ καὶ τὸ λέει ἡ καρδούλα μου, σὰν 25ρης σκέφτομαι καὶ περπατάω καὶ...ἀπὸ λίγη ἀπόσταση, μοιάζω. Θὰ μοῦ πεῖς: τί μπορεῖ μόνος του νὰ κάνει κανείς; Ὁρῖστε ἡ γνώμη μου: νὰ μὴν τὰ χάφτει, ὅσα ἀκούει καὶ νὰ τὰ ψέλνει στοὺς φαύλους. Ὄχι τίποτ' ἆλλο, ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ λένε ὅτι ἐμεῖς οἱ γέροι πάσχουμε ἀπὸ μαλάκυνση. Τὸ ξέρω πὼς δὲν μᾶς θέλουν οὔτε τὰ παιδιά μας - ἀκόμα κι' ἄν εἴμαστε τσαχπίνηδες! Οἱ λεγόμενοι Ἕλληνες παρὰ ἔγιναν μοντέρνοι, διεθνεῖς ἐγκέφαλοι,... Χωρὶς ἀγγλικοῦρες δὲν ζοῦν, τί νὰ μᾶς κάνουν ἐμᾶς τοὺς ξοφλημένους; Τὸ λέω ἐγὼ ὁ γαλλομαθής, ὁ ἀγγλομαθής, ὁ ἰταλομαθής, ποὺ σὰν τὰ Ἑλληνικὰ δὲν βάζω τίποτα. Βρὲ σεῖς, ἀκόμα ἡ μαλάκυνση δὲν μὲ φλέρταρε. Δὲν θὰ πῶ, βέβαια, πὼς τὸ "πουλί μου" παραμένει ὄρθιο κι' ἐλαφρῶς γερτὸ σὰν τὸν Πύργο τῆς Πίζας, ἀλλὰ ἔχει γλυκαθεῖ τόσες αὐθόρμητα γλυκὲς φορές, ποὺ τὄχω νὰ ξεκουράζεται καὶ νὰ τὸ καμαρώνω. Ὅ,τι θυμηθῶ, ἦταν ντόμπρο. Μισῶ τὶς πουστιὲς καὶ τῶν ὄχλων καὶ τῶν ἀρχόντων. Ἔχω γνωρίσει καὶ ξεκάθαρους ἀνθρώπους, ἕναν στοὺς χίλιους ποὺ κυκλοφοροῦν κάθε φορά, ἀλλὰ πολιτικὸν κανένα. Καὶ παππάδες ὑπὲρ σκάρτους, θεὸς φυλάξοι ἱερεῖς, ἔχω δεῖ μπόλικους. Λοιπόν, γιὰ νὰ μὴν σᾶς κουράζω, ἀναγκάζοντάς σας νὰ διαβάζετε Ἑλληνικά - καὶ μάλιστα σωστὰ Ἑλληνικά - καταλήγω: προτιμῶ τὶς γάτες καὶ τὰ σκυλάκια καὶ τὰ πουλάκια (8 ἔχω) παρὰ τὶς συναναστροφὲς ἠλιθίων. Ὅταν ἀρχίζω νὰ συχνάζω (ὤχ! ποῦ τὸ θυμήθηκα - ἀφοῦ ἀπαγορεύεται...) κάπου, ἀφήνω νὰ περάσει πολὺς καιρὸς χωρὶς νὰ μιλήσω σὲ κανέναν, "κόβω" πρόσωπα καὶ κάποια στιγμὴ θὰ μὲ δεῖτε ἀνάμεσά τους. Δὲν ζητάω τίποτα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Λίγη παρέα. Γρήγορα ὅμως, τὰ 2/3 ἀποδεικνύονται σκᾶρτοι, ἀχάριστοι. Πάντως, σ' ὅ,τι κάνω καὶ σ' ὅ,τι λέω, βάζω τὴν ψυχή μου. Ἡ κακία εἶναι ἀποκλειστικὰ τῶν ἄλλων.

 

 

[Nefeli riga]

Εγω σε διαβάζω γιαυτό τον λόγο. 

Οι Άνθρωποι μας απογοητεύουν ενίοτε..τι να κάνουμε.

Πολλές φορές η παρέα του εαυτού μας ειναι προτιμότερη απο πλήθος άλλων..

που στο τέλος  ανακαλύπτουμε πόσο μόνοι νιώθουμε  μαζί τους..

Ν.Ρ. 

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πάντα αλήθειες λες!Ντόμπρα και σταράτα!