Συμφορων Γενεσις

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ]

Στους Τροχους της γης βαθια

καλα κρυμενοι απο το φως

στεκουν οι κηποι..

που γεννουν τις συμφορες,

εκει π΄ανθιζουν ο καημος

κι η αβυσσος..

Πισω απο μελανες μετοπες

στεκουν οι μεγαλες οι αλυσιδες

που κλειδωνουν..

..και τις πορτες ασφαλιζουν

για να ζουν οι συμφορες,

να μεγαλωνουν..

Αιμα παιρνουνε

για ποτισμα

απ΄τον κοσμο

και ψυχες να τις

φυσσανε

απ΄τους ανθρωπους..

Οι ανιεροι εκει που τις φυλανε

δεν γνωριζουν απο αγαπες

κι απο κοπους.

Και το ταιριασμα σαν φτασει

μιας ημερας, αποφραδας,

τον καρπο μεμιας μαζευουν

που ουρλιαζει σαν..Καιαδας.

Παν στη γη τον αμολανε

πανω σε πουλια

μικρα..

αλλα φτανουν κουρασμενα

αλλα πεφτουνε

νεκρα...

Κι οση λυπη εχει μεινει

απο κατω να μαζεψουν

οι εχθροι μας..

θα τη δωσουνε στους κηπους,

φυλαχτο για να οριζουν

τη ζωη μας...

Ετσι παντα θα φωλιαζει

μεσ΄τα ματια απελπισια,

λες..και εχουμε ανταλαξει

μια φτηνη αθανασια

Σαν φαντασματα θα ζουμε

σε αιωνες σκιερους

Και θα φτιαχνουμε αθελα μας

...περισσοτερους Τροχους!!!

[Μίνα]

και "άθελά" μας θα λιπαίνουμε τον κήπο και όλο θα φουντώνει.
Υπέροχο ποίημα!!!

[ermioni]