ΓΑΛΑΝΤΟΜΟΣ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Παραμυθένιο θαύμα μου που με κρατάς ακμαίο
πάθος φωτιά στη σκέψη μου θα σ΄ έχω λυσσαλέο.
Κι αν παίρνω τον κατήφορο θα μου κρατάς το χέρι
με ρότα το μακρύτερο του σύμπαντος αστέρι
στις μπόρες θά’ σαι βράχος μου, παντοτινό μου ταίρι
και θα στομώνει δίπλα σου του μίσους το μαχαίρι.

Με γλύκα όση σού’ μεινε θα μου τη λες τη φράση
για μένα η αγάπη σου ποτέ δεν κάνει στάση
θ’ ακούω απ’ τα χείλη σου σαν φλοίσβο από κύμα
ό,τι καλυτερότερο μού σύνθεσες ποίημα.
Κι εγώ ο τροβαδούρος σου γλυκά σαν συγχορδία
τα σ’ αγαπώ αγνάντια σου θα πω σαν μελωδία
και θα σου γίνω στήριγμα, για ν’ ακουμπάς ο ώμος
στις ξέφρενες τις νύχτες μας στα χάδια γαλαντόμος.

Θα στέκομαι στο πλάι σου κι ο έρωτάς σου θα’ μαι
κι αγκαλιαστά δυο σώματα στο φως θα προχωράμε.
Κι αν σε χτυπάνε μάστιγες θα μ΄ έχεις τιμονιέρη
να σε γυρίζω στ’όνειρου τα παραδείσια μέρη
να μου σκορπάς τα μύρα σου καθώς φυσά τ’ αγέρι
κοντά σου η αγάπη μου θα μοιάζει καλοκαίρι.

Με γλύκα όση σού’ μεινε θα μου τη λες τη φράση
για μένα η αγάπη σου ποτέ δεν κάνει στάση
θ’ ακούω απ’ τα χείλη σου σαν φλοίσβο από κύμα
ό,τι καλυτερότερο μού σύνθεσες ποίημα.
Κι εγώ ο τροβαδούρος σου γλυκά σαν συγχορδία
τα σ’ αγαπώ αγνάντια σου θα πω σαν μελωδία
και θα σου γίνω στήριγμα, για ν’ ακουμπάς ο ώμος
στις ξέφρενες τις νύχτες μας στα χάδια γαλαντόμος.