Φέγγισμα στερνό της νύχτας

  Οπτασία κι όνειρό μου

Χάδι τρυφερό της πίκρας…

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μάχονται τον Άδει

τουφέκια αρματώνονται  και βλέπουν στο σκοτάδι

απόκοτος της λευτεριάς ο Φώτος  ο Τζαβέλας

μια φάρα που είναι αθάνατη γενιά της…

Το Σάββατο τ’ απόγευμα, λίγο πριν την εσπέρα

υπό τους ήχους που ’βγαζε τσιγγάνου το σουραύλι

στου καφενείου την δροσιά, στην φυλλωσιά πιο πέρα

με έναν φίλο παίζαμε,… μία…

'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

Ήρθε και κάθισε μαζί μας

σαν να μην έφυγε ποτές,

ίδιο το αίμα στο πετσί μας

τα βάσανά μας κι οι κριτές…

Μεταλαβιά  που βύζαξα                

Παντού με κυνηγάει           

με τ΄ όνειρο που κοίταξα,  

Μαζί του…

Στα ουρανια με ΄χει στειλει

ενα στεριανο κοχυλι

που τ΄αρεσουν σα γατακι

τα φιλια και το χαδακι.

Εχει γευση απο σταφυλι

τουτο το γλυκο…

Πάχνη χρυσόσκονης ,τα όνειρα τυλίγει

πρόσθετο βάρος και χωλαίνει η φτερούγα

χαροπαλεύει χρόνια τώρα η πεταλούδα

ψάχνοντας να βρει του παράδεισου αντικλείδι

Ο…

Τα μάτια σου τα γαλανά,

   μάτια μου, μ' αφανίζουν,

όχι που καίν' και φέγγουνε…

            Πολύτιμα βιβλία !

Ποτέ δεν ήταν άσχετος σε σφριγηλό  σχολείο

μα φροντιστής ανήσυχος για γράμματα του βίου.

Των μαθητών …

Tα καραβάκια στο Τσιρίγο

σαλπάρουν πίσω απ' τα βουνά

κι εσύ βουλιάζεις λίγο-λίγο

σ' ένα στασίδι του Μυστρά.…

Αμετανόητα στιχάκια να μου γράφω

Κόκκινα γράμματα επάνω στο χαρτί

Εξιλεώνομαι και έτσι παραγράφω

Όλα τα λάθη μου, τις τύψεις, τα γιατί

Αναμοχλεύω τα ενθύμια του…

Δεν είμαι ο Μαύρος Χλωμός Καβαλάρης των ονείρων

ούτε εμμονικός…

Αν είχα φτερά για να πετάξω

Δεν θα λυγούσα στην βροχή,

Θαρχόμουν νύκτα, απ το τζάμι να κοιτάξω,

Μήπως και δω, την όμορφη σου την ψυχή!..

Κι αν δεν σε…

Κοιτάς  στα μάτια το παιδί σου

στέκεται ορθή μπροστά σου ολόκληρη η ζωή

ένα χαμόγελο του έχει γιάνει την πληγή σου  

και καθαγιάζει τη φθαρμένη σου ψυχή

Ένα…

ΤΙΣ ΕΞΥΠΝΑΔΕΣ ΑΛΛΟΥ

Τις εξυπνάδες αλλού,

Δεν είμαι καμιά σουρλουλού*,

Πήρα καλή ανατροφή,

Μ’ έκαμε η βιοπάλη σοφή.…

Τρικυμιώδεις άνεμοι όταν φυσούν στην κάρα,

παίρνω ανάποδες στροφές και όποιον πάρ' ο χάρος,

συνήθως στο τελείωμα με πιάνει μια τρομάρα,

να κάνω την ποιήτρια πού βρήκα τέτοιο…

Η νύχτα μου χαμογελά

μου κλείνει και το μάτι

γλυκά μου παίρνει τα μυαλά…

Τα όνειρα μου, είχα πετάξει,

Σε ένα κάδο, από σκουπίδια,

Κρυφά τα πήρες, να τα φυλάξεις,

Στα παιδικά σου, τα παιγνίδια!.

Κι εκεί που έλεγα πως…