Η πετρομάνα (ωδή στη Μάνη)

[Liontas]

 

"Εγώ είμ' η Βέργα τ' Αλμυρού

κι όσα με βρούσι τα μπορού..."

Εσύ, του Νότου καύχημα, του Ταίναρου βλαστάρι

πατρίδα πετρογέννητη, μοιρολογίστρα Μάνη

που έχεις προγόνους σου θεούς, τον Άδη και τον Άρη,

εσύ λαμπρό κι απάνεμο των Σπάρτακων λιμάνι

 

Της πέτρας είσαι γέννημα και του λιοδέντρου θρέμμα,

λιθάρια είναι τα πλούτη σου, λαλούδες τα προικιά σου

ζυμώθηκες μες στη φωτιά μέσα σε λάδι και αίμα

και τ' άνθη σου κατέκαιγες για την ελευθεριά σου

 

"Ελευθερία ή θάνατος!", μ' αυτό ζεις και πεθαίνεις

γι' αυτό και τα βαρβαρικά πολέμησες τα στίφη

για τούτο μόνο το ρητό γεννιέσαι κι ανασαίνεις

για τούτο και άντρες σου πολλοί τη γη πήραν για νύφη

 

Ποια γη; Μα αυτή που σε έθρεψε, σε σπήλαια λιμναία,

σ' ένα της Αλεπότρυπας και στ' άλλο της Βλυχάδας

και τέκνα σταλακτιτικά γεννά σαν να 'ταν μαία

που τα θωρούν σε διαδρομές ονειρικής βαρκάδας

 

Η φτώχια κι ο ξενιτεμός τη νιότη σου ξαφρίσαν

κι έρημα μένουν τα χωριά και τα πυργόσπιτά σου

κι αν αφθονούν οι πέτρες σου, οι άνθρωποι σ' αφήσαν

γι' αυτό κι εγώ θα μπόλιαζα έτσι τα χώματά σου:

 

Σαν άλλος Δευκαλίωνας, θα σήκωνα λιθάρια

και καταγής θα τα 'ριχνα, λιθάρια και λαλούδες,

τα πρώτα θε να γίνονταν γενναία παλικάρια

οι δεύτερες θα γίνονταν σπαθάτες κοπελούδες

 

Άντρες σου λίγοι απέμειναν, μα αντρεία δεν σου λείπει,

οι Θερμοπύλες αντηχούν με τους δικούς σου ήχους,

κι αν των αρμάτων σίγησαν οι μανιασμένοι χτύποι

μάνητα δώσ' μου στην ψυχή, να μάχομαι με στίχους

 

Εσύ που πάντοτε έψαλλες της νίκης μοιρολόι

και τράφηκες στην έρημο με τ' ουρανού το μάννα,

σπείρε ν' ανθίσει στην ψυχή της λευτεριάς η χλόη

Μάνη, μανούλα μου γλυκιά, φτωχή μου πετρομάνα

Μοίρα σού γίναν τ' αψηλά της αντρειοσύνης έργα

τη γη σου κι αν επότισαν αιμάτινές σου οκάδες·

είναι γραφτό από σίδερο να 'ν' του Αλμυρού σου η Βέργα,

είναι γραφτό το Ταίναρο ν' αντέχει σοροκάδες

"Στον Νότο τρίζει ο θάνατος" ειπώθηκε σ' ένα άσμα,

θάνατος με όψη πειρατή, σκουρόχρωμου Βερβέρου·

μα εσύ δεν τρόμαξες ποτέ στου θάνατου το φάσμα

γιατί είσαι πρωτομάρτυρας του αιχμάλωτου Κερβέρου

[Παντελής]

ευλογημένος τόπος κι η γραφή σου αντάξια Λιόντα.

[Nefeli riga]

Εσύ που  επινίκιο  εψαλλες  μοιρολόι.

ΦΟΒΕΡΟ!

Ποίημα  που εκπέμπει Μεγαλοπρέπεια.!!!

[Liontas]

Να είστε καλά φίλοι μου, ευχαριστώ για τα σχόλιά σας και για τον χρόνο που διαθέσατε για το ποίημά μου.

 

Όπως λέει και η παροιμία "αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...". Έτσι σκέφτηκα να γράψω για τη Μάνη, με την ελπίδα να μεταδώσω κάτι από την αύρα της.

Η Αλεπότρυπα και η Βλυχάδα, που ανέφερα, είναι τα δύο σπήλαια του Δυρού, εκ των οποίων επισκέψιμο είναι αυτό της Βλυχάδας. Το σπήλαιο αυτό έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα τρία ωραιότερα λιμναία σπήλαια στον κόσμο (σύμφωνα με την πρώην πρόεδρο της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας Άννα Πετρόχειλου, στο βιβλίο της "Τα σπήλαια της Ελλάδας", Εκδοτική Αθηνών, 1994, σελ.11).

Ως περιοχή, η Μάνη προσφέρεται για ήσυχες διακοπές σε όσους θέλουν να έρθουν σε επαφή με έναν αραιοκατοικημένο τόπο με "άγρια" ομορφιά, με χαρακτηριστική αρχιτεκτονική (που βασίζεται στα πέτρινα πυργόσπιτα), γεμάτο πέτρες, ελιές και φραγκοσυκιές, γεμάτο από ιστορία και παράδοση και κατάλληλο για πεζοπορίες, χαλάρωση και ρέμβη.

Είναι μια περιοχή που δεν βρίθει από κοσμική ή έντονη νυχτερινή ζωή, όπως άλλες... Ωστόσο, είναι βέβαιο πως, αν κάποτε την επισκεφθείτε, δεν θα την ξεχάσετε ποτέ. Διότι η ομορφιά της είναι χαρακτηριστική (κάτι σαν "σήμα κατατεθέν") και ίσως μοναδική στον ελλαδικό χώρο.  

[Βαγγέλης Βουτσίνος]

Του βράχου είσαι γέννημα και του λιοδέντρου θρέμμα,

λιθάρια είν' τα πλούτη σου, λαλούδες τα προικιά σου

ζυμώθηκες μες στη φωτιά με λάδι και με αίμα

και τους ανθούς σου έκαιγες για την ελευθεριά σου

 

Πρώτο, την καλησπέρα μου.....

[Nefeli riga]

Πανέμορφο ποίημα, Πολύ δυνατό. Δεν ξέρω τίποτα απο Μανη, και το διάβασα με προσοχή, καθώς και τα σχόλια που εκει αναφέρονται.Γεμισα εικονες..Μαγεύτηκα, ονειρό μου να την επισκεφτώ.