Τη μάνητα της πέτρας συλλογιέμαι

[Lorenzo]

Την κρίση και τη μάνητα της πέτρας συλλογιέμαι
κι έχω ένα πλάκωμα βαρύ κι ασήκωτο στα στήθια
και στον καθρέφτη του βουνού, χαράματα κοιτιέμαι,
ποιος είμαι ο έρμος,να μου πει, στα ντρέτα και στ' αλήθεια.

***************************************

Άι χρόνια-ποταμάκια μου, μες στα βουνά κλεισμένα,
γυράθε λόγκος κι ερημιά και κάτω η μαύρη γης
κι απάνω ο Πρωτομάστορας, Πρωτοπελεκητής,
τα γεφυράκια σας κοιτά τα βαριοραγισμένα.

Στην κοίτη, μνήμες-πέστροφες, για τις πηγές τραβάνε,
στα όχτια, μέρες-φρύγανα ξεραίνονται σωρό
και στο βυθό τον άφεγγο, τον κρύο, το σκοτεινό,
μαύρα φεγγάρια λούζονται τα όσα με καρτεράνε.

Άι, χρόνια-ποταμάκια μου, νερά σπαταλημένα,
χαμένα στ' ασυλλόγιστα στις στέρφες ερημιές. . .
Είναι μαχαίρι και φωτιά, ετούτες οι στιγμές,
που συλλογιέμαι αν πόρεψα καλά κι ευτυχισμένα.
..................................................................................
Η πέτρα έχει τη δόξα της και τα μαλάματά της :
το χιόνι, τον ασπάλαθο, τ' αγρίμι, το βοριά.
Μα, εγώ, μια διαβατάρισσα, επιπόλαια σκιά,
σαν θα χαθώ, πώς να διαβώ στην επικράτειά της ;

Τη σκέφτομαι τη μάνητα του λιθαριού την κρύα,
τόσο που υπήρξα αέρινος, μη στρέψει και μου πει:
"-Χώσου εκεί παράμερα, στη γη τη μαλακή,
κοντά στ' αλαφροχάλικα, τη λάσπη και τα βρύα."

Άι, χρόνια-ποταμάκια μου . . .

[Στιχοπλάστης]

[Παντελής]

θαυμαστή η Τεχνη σου Lorentzo!!!

καλημέρα σου.

[γκατλούλα]

Θεός