Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ - "ΤΕΧΝΗ"

ΤΕΧΝΗ*

Έζησα τα πάθη σαν μια φωτιά, τα ‘δα ύστερα να μαραίνονται και να σβήνουν,
Και μ’ όλο που ξέφευγα από ένα κίνδυνο, έκλαψα γι’ αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα.
Δόθηκα στα πιο μεγάλα ιδανικά, μετά τ’ απαρνήθηκα και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα, ένιωσα ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους φτωχούς.
Είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια, θέλησα να σκοτωθώ από δειλία ή ματαιοδοξία, συγχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έζησα την απάνθρωπη στιγμή όταν ανακαλύπτεις, πλέον αργά, ότι είσαι ένας άλλος από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ’ όνομά μου για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού πάνω μου, κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός.
Τις νύχτες έκλαψα, συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ’ αυτόν το δαίμονα μέσα μου που τα ήθελε όλα. Του ‘δωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις, τα πιο καθάρια μου όνειρα και πείναγε, του ‘δωσα αμαρτίες βαριές, τον πότισα αλκοόλ, χρέη, εξευτελισμούς και πείναγε.
Βούλιαξα σε μικροζητήματα, φιλονίκησα για μια σπιθαμής θέση, κατηγόρησα, έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή, χωρίς κανείς να μου το ζητήσει έκοψα μικρά – μικρά κομμάτια τον εαυτό μου και τον πέταξα στα σκυλιά.
Τώρα κάθομαι μέσα στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια, μπορώ να γράψω ένα στίχο αληθινό.-

*Έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στον Τάσο Λειβαδίτη και σ όλα του τα ποιήματα.
Αλλά αυτό το θεωρώ συγκλονιστικό.

Προβολές: 20

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη