Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Πενθιμο πρωινο

Του μαγιού το πρώτο
χελιδόνι,
άνοιξε τα φτερά του,
σήκωσε τα μάτια του
στο φως...

Κι αναρριγήσαν τα γραπτά μου,
στο γραφείο...
Έφηβος, τρέχει στη σκόνη,
ανασταίνεται
βουβός...

μιας χαραμάδας ο μικρός,
ο θησαυρός,
που αναστατώνει τις σκιές
και θνήσκει,
ο όνειδος

#

Σαν της αύγης μαραίνονται ,
ο χρόνος κι ο θυμός ,
που μετρούν τα πράγματα τους
δυο, δυο.
αντικρυστά...

λίγο άγγιξαν τα μάτια αύτα
το φως,
και ξανά κροτάλισαν αργά
της ψυχής τα πένθιμα,
κρουστά.

#

Το χελιδόνι του μαγιού
εσπάραξε με μιας,
και τα φτερά σκορπίστηκαν
στη ζήση και τη λήθη,
μοναχα τους.

Κι έμειναν πάντοτε νεκρά,
στο σπίτι τα γραπτά,
κι οι λέξεις ενταφιάστηκαν
σάν φόδρα, ...στα σχισμένα
τα παλτά τους.

Προβολές: 57

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη

Σχόλιο από τον/την Στιχοπλάστης στις 26 Ιανουάριος 2010 στις 18:33

Σχόλιο από τον/την Μίνα στις 26 Ιανουάριος 2010 στις 20:30: Το χελιδόνι του μαγιού
εσπάραξε με μιας,
και τα φτερά σκορπίστηκαν
στη ζήση και τη λήθη,
μοναχα τους

Σπαρακτικο!
Καταπληκτικο!!!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 27 Ιανουάριος 2010 στις 0:12: και ξανά κροτάλισαν αργά
της ψυχής τα πένθιμα,
κρουστά.

Mου το μετάδωσες απολύτως....
Υπερ-υπέροχος πάντα!!!!!!