Ορφέας και Ευρυδίκη (αφιέρωμα στους Special Olympics)

[marakos]

Ένοιωσε τα χέρια της μες στα δικά του χέρια. Δυο μικρά ασπρουλιάρικα χεράκια που όμως του γέμιζαν τα σωθικά με την ζεστασιά τους.Ευρυδίκη μου ψέλλισε, ακουμπώντας απαλά τα χείλη του στο κύκνειο λαιμό της, πες μου πως μ αγαπάς. πες μου πως θα ξανανταμώσουμε εδώ την Κυριακή πούρχεται.
Ναι καλέ μου, θα ξανανταμώσουμε την Κυριακή και κάθε Κυριακή, στο υπόσχομαι απάντησε εκείνη με σκέρτσο. Και θα μου φέρεις και λίγη από τη μαρμελάδα που σας δίνουνε στο Ίδρυμα, έτσι?Ναι λιμάρη μου, θα σου φέρω ,αλλά κοίταξε μη μου παχύνεις, γιατί δεν θασαι όμορφος .. σε θέλω λεπτό πλάι μου,για να σκάσουνε απ το κακό τους οι φιλενάδες μου εκεί μέσα.
Ορφεαααααααα!!!η θειά μου με φωνάζει,πρέπει να του δίνω, ,ααα κοίτα σουχω φέρει κάτι δικό μου να το φοράς πάνω σου. Ξεδίπλωσε με περίσσια προσοχή ένα τριμμένο πανί που ο χρόνος δεν σεβάσθηκε και με αργές κινήσεις το απόθεσε στα χέρια της. Εκείνη ξετύλιξε το ύφασμα γεμάτη αδημονία και ..ένας σταυρός ξεπρόβαλε μπροστά της, ξύλινος και κατάμαυρος …σαν τη μοίρα τους.
Ορφανεψαν από νωρίς , εκείνη βρήκε στέγη στο Ορφανοτροφείο και εκείνος σε μια θειά του.
Θα το φοράω πάνω μου μέρα και νύχτα. Είναι πολύ παλιός ο σταυρός,,μουλεγε η στρίγγλα η θειά μου..ξέρει εκείνη. Το φόραγε η μάννα μου ,όταν με γένναγε , για να την.. φυλάει., Δεν την έσωσε όμως,δεν την έσωσε, μονολόγησε αφήνοντας ένα δάκρυ να κυλήσει στο μαγουλό του.

Μη λές χαζομάρες κουτέ γέμισες και μύξες.Εσυ όμως έζησες,για να είμαστε μαζί. Θα τον κρατήσω λοιπόν και θα τον φορώ στον λαιμό μου, θα μας φέρεί γούρι κάποτε.. θα δείς.
Ορφέαααααααααα Παναθεμάσε κωλόγρια…καριόλα.. ερχομαι θείτσα, καλέ έρχομαι.
Ένα λεπτό μη φευγεις καλέ μου,εχω και γώ να σου δώσω κάτι .Ξεκουμπωσε βιαστικά την ποδιά της και απο το μισοφώρι της ξεκάρφωσε ένα φυλαχτό.
Έχει τίμιο ξύλο Ορφέα,δεν είναι σκέτο περιτύλιγμα, θα σε φυλάει. Θα το φορώ, γιατί είναι κάτι δικό σου αγαπάκι μου. Ναι είναι κάτι καταδικό μου, κοίτα να μη το χάσεις,εεεεε.ε που πάς, ξέχασες τη παραμάνα τρελόπαιδο.!
Έδωσαν ένα φιλί βιαστικά πίσω από τον πλάτανο, καθώς η νεωκόρος καλούσε τα κορίτσια να μεταλάβουν. Δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ ξανά.
Την περίμενε κάθε Κυριακή την ίδια ώρα στο προαύλιο της εκκλησιάς, αλλά εκείνη δεν φαινόταν,λες και ειχε ανοιξει η γή και την κατάπιε,λές και η μοίρα τους ζήλεψε και ήθελε να συνεχίσει χαιρέκακα τα τραγικά καμώματα της με τις παιδικές ψυχούλες που αποζητούσαν το χουχούλιασμα και την ζεστασιά μέσα από τον νεανικό και άδολο ερωτά τους. Αχ αν αντάμωνε η αγάπη με την αγάπη με αμοιβαιότητα και τρυφεράδα, θαχε αλλάξει ο ντουνιάς μουρμούρισε ο κυρ παναγιώτης,ο 70χρονος φίλος του,που τουκανε παρέα στην μοναξιά του.
Εκείνη η κλειστή στροφή,αναθεμά την μουγγρισε σαν πληγωμένο θεριό ο σαραντάρης πια Ορφέας. Την είχε πάρει με μεγάλη ταχύτητα στην παραλιακή με το μοτοσακό κάνοντας κόντρες με άλλους και βρήκε πεζούλι .Αλλού το μοτοσακό, αλλού εκείνος. Καλά που βρέθηκε κοντά τούτος ο καλός Σαμαρείτης ,ο κυρ Παναγιωτης.Μπήκε τότε στη μέση του δρόμου και σταμάτησε την κυκλοφορία, ετσι του έσωσε τη ζωή, καθώς σωριασμένος στη μέση της ασφάλτου και ανήμπορος…..είναι να μη το βαζει ανθρώπου νους τι θα γινότανε. Πόσα χρόνια πέρασαν κυρ Παναγίωτη από τότε θυμάσαι? Εντεκα Ορφεα,έντεκα.Ημουνα 59 και εσύ 29άρης,φίλε μου.
Αύριο είναι η τελετή έναρξης της παραΟλυμπιάδας ,θα έρθεις να με δεις ψέλλισε ο Ορφέας στηρίζοντας το φορτίο του κορμιού του πάνω στις πατερίτσες, κληροδότημα εκείνης της μοιραίας βραδιάς, πες μου θα έλθεις?.Ναι θα έρθω γιέ μου,θα έρθω...
Ελλάς,Ελλάς...

Γύρισε προς τον σωτήρα του,χαμογελώντας ειρωνικά...
Κοιταξε κυρ Παναγιώτη πόσος ντουνιάς ηρθε να κάνει χάζι το σακατιλίκι μας..σαν το Κολοσσαιο της ρώμης''χαίρε Καισαρ,τα καροτσάκια σε χαιρετούν"χαχαχαχα
Ελα Ορφέα δεν θέλω ν ακουω τέτοια.Καποιοι μάλιστα απο δαυτους,να μη δωσει ο Θεός,ίσως να βρεθουνε σε ακομα πιο δυσάρεστη θέση απ τη δική σου.Συγκέντρωσε λοιπόν το μυαλό σου στο παιχνίδι και μόνο εκεί..
καλα γέρο μη βαράς...ασε με τωρα να τσουλίσω προς την ομάδα ...νά ο προπονητής μας!Ελλάς,Ελλάς...
Αφησε το βλέμμα να πλανάρει στα χιλίαδες πρόσωπα που όρθια και χαμογελαστά τους χειροκροτούσαν..
Ο προπονητής τους οδήγησε στο παρκέ για να παραταχθούν δίπλα στους αντιπάλους τους
..έχουμε τους κωλογιανκηδες απόψε ,ειπε ενας συμπαικτης του,θα μας πηδήξουνε οι αραπάδες τους..ανάθεμα τους..
Μη το βάζεις κάτω ρέ..θα το παλαιψουμε,εδω παλευουμε το σακάτικο εγώ μας καθε μερα,..θα το παλαίψουμε μωρέ μη σκιάζεσαι..
Οι δυο ομάδες παράταξαν τα αναπηρικά καροτσάκια τους δίπλα διπλα, περιμένοντας την ανάκρουση των εθνικών τους ύμνων.Κυρίες και κύριοι,ο εθνικός ύμνος των Ηνωμένων πολιτειών...ladies and gentlemen, the hymn of the united states of America.,madames et ..
ο κόσμος σηκώθηκε ανόρεχτα όρθιος , ενω η αστερόεσσα άρχισε να σκαρφαλώνει αργά στο κοντάρι της.Ευτυχως που δεν μπορουμε να σηκωθούμε για να τους τιμήσουμεο,ακουστηκε απο το διπλανό καροτσάκι..Ο Ορφέας τότε ξέσπασε σ ενα τρανταχτό γέλιο που σχεδόν σκέπασε τους ήχους της μπάντας.Eκεινη την στιγμή μυριαδες φωνές ανεμιζοντας τις ασπρογάλαζες παντιέρες, ενωθηκαν μαζί του πριν κάν τελειώσει η παρτιτουρα...Ελλάς,Ελλάς

Σήκωσε τα χέρια προς το πλήθος προτρέποντας να συνεχίσουν ..Ελλάς ,Ελλάς,,φωνάξτε ρεεεε...
Κυρίες και Κύριοι,ο εθνικός ύμνος της.....Ελλας,Ελλάς..ακουστηκε ξανά απο χιλάδες στόματα που δονούσαν τον μικρό κλειστό χώρο. Φωνές ενός λαού με δοξασμένο το χθες και αμφίβολο το αύριο, αλλά με την ελπίδα στα πανιά του. Μιας ράτσας ξεχωριστής που παρά τα κουσούρια της,ξέρει να χαίρεται τη ζωή ,που λατρεύει τον Θεό του έρωτα, που νοιάζεται πίοτερο για τους άλλους λαούς παρά για τον εαυτό της.
H μπάλα πέρασε λίγες φορές στα χέρια του, αλλά στις περισσότερες φορές κατέληγε στο καλάθι
των αντιπάλων. Κάποια στιγμή όμως κάποιος απ τους εκνευρισμένους Αμερικανους,τον φιλοδώρησε με μια ύπουλη γροθιά από πίσω καθώς έμπαινε φουριόζος κάτω απ το καλάθι του..Ητανε ένα χτύπημα τόσο δυνατό, που τον έκανε να ζαλιστεί και να γείρει μπροστά στο καροτσάκι του σχεδόν λιπόθυμος.
Ο αγώνας διακόπηκε και ένα πλήθος από τον πάγκο των αντιπάλων , που ήτανε πιο κοντά στο συμβάν, έσπευσε να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Ανάμεσα τους και η συνοδός γιατρός της ομάδας. Ανασήκωσε το κεφάλι του ψηλά και του έβγαλε την αθλητική φανέλα .Τα χέρια της τοποθέτησαν το ακουστικό για τα ακροαστικά, προσπαθώντας ν αφουγκρασθεί τους χτύπους της καρδιάς του. Όμως στο λαιμό του το φυλακτό, εμπόδιζε να κάνει τη δουλειά της και αναγκάσθηκε να το ξεκρεμάσει ,αφήνοντας τον στη χειρολαβή του καροτσιού. Ο Ορφέας άρχισε σιγά σιγά να συνέρχεται.Το γκρίζο σύγνεφο που σκίαζε το φώς του διαλύθηκε. Εκείνη τότε του χαμογέλασε κοιτώντας τον κατάματα.Τα όμορφα μάτια της είχανε γεμίσει δάκρυα καθώς ξεκούμπωσε την μπλούζα της για να του δείξει κάτι πολύ γνώριμο σ εκείνον…τον ξύλινο σταυρό της μάνας του.
Είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή που αντίκρισε το φυλακτό του, πως είχε απέναντι της τον Ορφέα της.Ομως εκείνες τις στιγμές προτεραιότητα έδωσε στην διάσωση του και όχι στο συναισθηματικό της κόσμο που είχε ολάκερος αναστατωθεί..
«Ευρυδίκη μου» ψελλισε με κόπο εκείνος καθώς την έκλεινε σφιχτ’α στην αγκαλιά του.
«καλώς σι βρήκα αγαπημένε μου» ψέλλισε εκείνη με τα σπασμένα της Ελληνικά .
Μια Αμερικανίδα γιατρός που έλαμπε από ευτυχία ,χάθηκε πίσω απ τις πόρτες των αποδυτηρίων ,σπρώχνοντας τρυφερά το αναπηρικό καροτσάκι ενός Έλληνα αθλητή ,που είχε την "τύχη" να τραυματισθεί, για να γιάνει την ψυχή του.


Μαράκος