O Πέτρο-Λούκας Χαλκιάς

[Αντώνης Κατσαντώνης]

O Πέτρο-Λούκας Χαλκιάς , ένας λεβεντάνθρωπος, εβδομηντάρης -και βάλε- πια, γεννήθηκε και ζει, για να παίζει κλαρίνο.
Μοιρόγραφτος !
Μοναδικός !
Μάστορας λαϊκός και τρισμέγιστος δεξιοτέχνης !
Κοιτάς τα μάτια του, τα καλοσυνάτα, τα βαθιά και βλέπεις
τη σοφία 15 αιώνων, που στάλαξε -θαρρείς- εντός τους, ο βαλκάνιος θεός της πέτρας και του μισεμού,τραγούδι το τραγούδι,μέσα απ' τ' άγιο του κλαρίνο...
Ο Πέτρο-Λούκας ο Χαλκιάς, είχε την τύχη να γεννηθεί "κοντά" στο φαράγγι του Βίκου, σ' αυτή την επιβλητική, ατέλειωτη χοάνη, όπου ανταμώνουν,αιώνες τώρα, οι προσευχές, οι βαρυγκώμιες κι οι αναστεναγμοί του Ηπειρώτη -κι όχι μόνο- για να σμίξουν σ' ένα συνιστάμενο μοιριολόι που,γιγαντωμένο και στεντόρειο πλέον, μες σ' αυτό το τεράστιο φυσικό αντηχείο, πάει γραμμή στο θεό, να ζητήσει λύτρωση, χαρά κι αθανασία.
Άκουσε λοιπόν, κι "είδε" κι ένιωσε βαθιά στο αίμα του, τη σπαραχτική κραυγή της ανθρώπινης φάρας, που εκλιπαρεί για ζωή , με τα μάτια στυλωμένα στον ουρανό!
Πήρε τις τρεις λεξούλες απ" το "αχ μάνα μου", πήρε τις μαυροφορεμένες νεραϊδούλες της πεντατονίας, πήρε και Τζουμερκιώτικα μαυρολίθαρα, ποτισμένα με δάκρυα του ξενιτεμού και μ' ιδρώτα του αγωγιάτη, και τα ζύμωσε όλα μαζί, στις χούφτες του, για να δώσει στ' ακροδάχτυλά του, την πρέπουσα αξιοσύνη , να μπορούν ν' αλωνίζουν σαν αερικά, ψηλά στο κλαρίνο του....
Οι τρύπες στο κλαρίνο του Πέτρο-Λούκα, είναι γκρεμοί,που χάσκουν ανοιχτοί, γιομάτοι ξενιτεμένους, ασπαλάθους, μαστόρους της πέτρας, ξερόβραχους, μαυροφορεμένες μάνες και καημούς . . .
Στο επιστόμιο του κλαρίνου φυσάει, μέρα-νύχτα, ένας αρβανίτης θρασκιάς :
"-Δέλβινο και Τσαμουριά..."
Και, παραλλάζοντας τους στίχους του Ρίτσου στη "Ρωμιοσύνη", θα 'λεγε κάποιος ότι
το χέρι του είναι κολλημένο στο κλαρίνο,
το κλαρίνο είναι συνέχεια του χεριού του !

Τέλος, αποθέτω εδώ , ταπεινά,λίγα στιχάκια μου, για τον Πέτρο-Λούκα Χαλκιά . . .

Ο Πέτρο - Λούκας Χαλκιάς

Δυο λόγια για τον Πέτρο-Λούκα, ακούστε τώρα,
τον κλαριντζή τον Ηπειρώτη τον γνωστό,
που τον εγέννησε ο άνεμος κι η μπόρα,
μια παγωμένη νύχτα του τριάντα δυό.

. . .Κι έτσι που νύχτα είχε απ' τη γέννα και συντρίμια,
μέσα στο μάτι το βαθύ, το γαλανό,
πιότερο φίλιωσε με του βουνού τ' αγρίμια,
για μια ζωή, παρά μ' ανθρώπους και θεό.

  Κι αφού ψυχούλα τρύπια του 'δωκεν η μοίρα,
του 'δωκε ακόμα ένα κλαρίνο, από παιδί,
να το φυσάει να διώχνει του καιρού τη φύρα,
σπώντας το τύμπανο στου Θάνατου τ' αυτί.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Κι όλο τον κόσμο εγύρισε ο Πέτρο-Λούκας,
μ' ένα κλαρίνο και δυο πόδια μοναχά,
σαν τον αχό μιας σκεβρωμένης ταραμπούκας,
μες στου Θεούλη τη βουνίσια ερημιά.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Από τα χείλη του ως του φεγγαριού την άκρη,
τριάντα αιώνες Ρωμιοσύνη στη φωτιά,
δυο πωγωνίσια μοιρολόγια κι ένα δάκρυ,
το πρώτο δάκρυ του απ' της μάνας την κοιλιά.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Με φίλους και φαμίλια, πάντοτε μονάχος,
στη χιονισμένη του κλαρίνου του ερημιά,
ένας ξερόβραχος, ένας θλιμμένος βράχος,
μες στην πεντάτονη του νου του αστροφεγγιά.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Θά 'ρθει μια νύχτα ένας βοριάς απ' το Πωγώνι,
να τον σηκώσει απάνω, πρωτοχορευτή,
ψηλά στην όμορφη των αστεριών τη σκόνη,
του Σύμπαντος ν' ακουρμαστεί τη μουσική.

Θα 'χει στ' αυτί του σκουλαρίκια-άγρια κράνα
και μες στα μάτια του, χαράκια του βουνού
και το κλαρίνο του θα ηχήσει σαν καμπάνα,
απόξω απ' την κλειστή την πόρτα του θεού.

Βαριά θα τρίξουνε κι αργά οι μεντεσέδες,
και θά 'βγουν 'λάφια, ποταμάκια και βουνά,
φεγγάρια, αγρίμια, κυπαρίσσια και γλεντζέδες
και παρθενούλες μες σ' αλώνια σκοτεινά . . .

. . .Γιατί αυτά, θεό είχε στον φτωχό του βίο
και τ' άψυχα που λούζει η αύρα του βουνού
κι ένα φεγγάρι στου γκρεμού την άκρη, κρύο
και το κλαρίνο, δραγουμάνο του καημού.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ο κλαριντζής ο Πέτρο-Λούκας ο Ηπειρώτης,
του Έρωτα και του Θανάτου ο αδερφός,
στα πωγωνίσια μοιρολόγια ταξιδιώτης,
ηύρε χαρά, γαλήνη, ανάπαυση και φώς.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Πιότερο φίλιωσε με του βουνού τ' αγρίμια,
για μια ζωή, παρά μ' ανθρώπους και θεό,
έτσι που νύχτα είχε απ' τη γέννα και συντρίμια,
μες στου ματιού του τον γαλάζιο τον γκρεμό.

[Κατερίνα]

Υποκλίνομαι!!!!!!
και σε σένα Κατσαντώνη και στον Πετρολούκα Χαλκιά...
πολύ ψυχή και πολύ ταλέντο κι οι δυο σας!

[Έρως στο Κουρμπέτι]

Τι να πω για τον Πατριώτη μου που είχα την ευτυχία να του σφίξω το χέρι!
Μ᾽εκστασίασε στις εμφανίσεις του στην Αθήνα με τους Ινδούς,
με τον Σιάτρα και τον Ross Daly!

[Αντώνης Κατσαντώνης]

Ο Πέτρο-Λούκας ο Χαλκιάς,
γέννημα πέτρινης θεάς.

[Ειρήνη]

Θεός κι εσύ!!!!!!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Μονο αριστουργηματα ξερεις να γραφεις!!!

[Κατερίνα]

Τιμή και σεβασμός για τον Πετρολούκα Χαλκιά!!!

[Αννέτα]

Βαριά θα τρίξουνε κι αργά οι μεντεσέδες,
και θά 'βγουν 'λάφια, ποταμάκια και βουνά,
φεγγάρια, αγρίμια, κυπαρίσσια και γλεντζέδες
και παρθενούλες μες σ' αλώνια σκοτεινά . . .

Με ταπεινότητα... αλλά οι στίχοι θεϊκοί!!!!!!!!

[M alive s]

Σκίρτημα γνησιότητας συναισθημάτων,
κατά συρροήν παρέχεται.

[Αντώνης Κατσαντώνης]

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τι κι αν  πήρε το βιολί του και μαζί του ;

Μας λικνίζει και μας τέρπει την καρδιά!

Ανεβάζει για να βλέπουν τα ματάκια 

πάντοτε τον Πέτρο-Λούκα Τον Χαλκιά !!!!!!!