Ο παπα- Μιχάλης

[Κατερίνα]

Της Κυριακής το χάραμα , το σήμαντρο χτυπάει
σταυροκοπιούνται βιαστικά οι πρωινοί διαβάτες
λιβάνι και βασιλικό πάντα μοσχοβολάει
στο σταθερό ντου «αλάπατο» χαμογελούν οι στράτες.

Ειν’ ο παπάς του τόπου μου που τονε λεν Μιχάλη
γέννημα θρέμα του χωριού , φιλότιμο «κοπέλι»
που στα «απεραθίτικα» το ευαγγέλιο ψάλλει
γιατί πιο κατανοητό να μας το κάνει θέλει.

Στης Παναγιάς τα κτήματα με κέφι «λιομαζώνει»
για τα καντήλια η εκκλησιά , δικό της λάδι να ’χει
όταν με το «σπερνό» νωρίς τ’ απόγευμα τελειώνει
στη θάλασσα ξανοίγεται και λειτουργούνται οι βράχοι

Το Ησαϊα «χόρευγε» στους γάμους σαν αρχίζει
τα χέρια απλώνει στου χωριού το νιόπαντρο ζευγάρι
γένια σγουρά , μαύρα μαλλιά ασπρίζουν απ΄ το ρύζι
από χαρά τα μάτια του λάμπουνε και καμάρι.

Και τον δεκαπενταύγουστο που η Παναγιά γιορτάζει
μες στην αυλή μοναδικό ,γίνεται πανηγύρι
ευχές με το αντίδωρο στους χωριανούς μοιράζει
κι ύστερα πρώτος το χορό μ’ ένα «βρακά» θα σύρει.

Το βράδυ της Ανάστασης όταν όλο ζωντάνια
«και πάλι Ανέστη ο Χριστός», πει, πέφτουν δυναμίτες
ταρακουνιέται το χωριό και νοιώθουν περηφάνια
για το λεβέντη τους παπά όλοι οι Απεραθίτες.

αλάπατος= βήμα , πατημασιά
κοπέλι = νεαρός ,άντρας
λιομαζώνει = μαζεύει ελιές
σπερνό= εσπερινός
βρακάς= αυτός που φοράει βράκες

[ermioni]

[Στιχοπλάστης]

Φοβερός ο στίχος σου,
μνήμες απ' την πατρίδα,
λιμανάκι απάνεμο
για την κρυφή ελπίδα..