ο Αποσπερειτης

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ]

Παν΄στις σκεπες που ροδιζαν
στο λιογερμα, τα δειλια
Ενας μικρος Αποσπερειτης
τραγουδαει μοναχός.
Τι κι αν στη γειτονια
παρεα εχει αστρα, χιλια
Μοναχος...κι ως τη θαλασσα
δες, φτανει ο αχος

Θυμαμαι ακομα αμυδρα
σαν που΄λεγε η γιαγια μου,
τα βραδια για να κοιμηθω
τουτο το παραμυθι,
στ΄ Αποσπερειτη την αυλη
κρυβονται τα φιλια μου,
εκει που ζωντανευουνε
της νυχτας ολοι οι μυθοι.

Καθε που ερωτευεται
στον κοσμο ενας μονος.
και κλεβει ενα '' σ΄αγαπω''
στων λεξεων τη Βαβελ,
χανεται απ΄το δρομο μας
ενας ακομη πονος,
και τ΄αστρα στροβιλιζονται
ψηλα σαν Καρουσελ.

Και΄ κει στη μεση, πιο λαμπρος
απ΄ολα, ο Αποσπερειτης,
..ως να΄ρθει το ξημερωμα
παντα θα τρεμοπαιζει,
Για να τον δει η κοπελια
να φεγγει στην αυλη της,
και να γεννησει ερωτα..
γι΄αυτον, που ο αυλος του παιζει..

--Τα αστρα, παντα να κοιτας,
και τον Αποσπερειτη--,
μου΄λεγε,.. σαν χανομουνα
στη χωρα του Μορφεα,
--Γιατι οσο ακομα θα αγαπας
θα΄χει ζωη το σπιτι,
και θα χορευουν οι εννοιες σου
στη λυρα του Ορφεα---.

Μα τωρα πια οι ανθρωποι
στα αστρα δεν μιλανε,
κι ο Αποσπερειτης μονος του
σαν φως θαμπο, που σβηνει.
Μοναχα στεκουν σκυνθρωποι
και βηματα μετρανε,
σαν τα μελισσια οι χαρες,
και φευγουνε σε σμηνη.

..Θαρρω μονος απομεινα,
εγω κι ο Αποσπερειτης
τους ερωτες μου σαν παλια
να δειχνω με καμαρι,
κι αυτος..ακομα μια φορα..
σαν απιαστος αλητης,
Δωρο.. με το τραγουδι του
γητευει το φεγγαρι.

[Nefeli riga]

Με συγκινησε το ποιημά σου, κάποιες μνημες μου , ξύπνησαν...
και τωρα..?
...Θαρρώ μόνος /η/ απέμεινα,
εγώ κι΄Αποσπερείτης.
Εξαιρετκό!!!!

[marakos]

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΌ!!

[ermioni]

[NaTaSsA]

εντυπωσιάστηκα με τον αποσπερίτη σου!

[M alive s]

Βατός του παραμυθιού ο δρόμος.
Φως και ήχος τον συνοδεύει.
Την κόπωση αρνείται.
Την μαγεία ασπάζεται.