Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Μια σκάλα.

Μια σκάλα.

Μια σκάλα που είχε μήνει κρεμασμένη
μέσα σε σπίτι το παλιό το γκρεμισμένο
το ξύλο από καιρό και σκόρο ρημαγμένο
δέντρο οξιά μα από χρόνια πληγωμένη

με προσκαλεί ν’ ανέβω μα φοβάμαι
-Έχω , μου λέει ,να σου πω μια ιστορία
μεγάλη στη μου ζωή μου η τιμωρία
έχω αντέξει δυο αιώνες όσο θυμάμαι

θυμάμαι γέλια , παιδιά να ανεβαίνουν
γρήγορα βήματα μικρά πολλά ,ελαφριά
κι άλλοτε πάλι αργά μα βήματα βαριά
πόνος και κλάμα μαζί να κατεβαίνουν

και μια φωτιά κάποτε ήρθε να με κάψει
μέσα σε πόλεμο κακό και μέσα σε σφαγή
μα σώθηκα μόλις ο ήλιος πρόλαβε να βγει
και πάνω μου είδα πολύ το αίμα είχε στάξει

κάποτε πάλι μαύρο μελάνι , βαθιά η στρώση
εδώ καθότανε κι έγραφε πράγματα πολλά
όλο με θλίψη και δάκρυα με πότιζε συχνά
χτύπος καρδιάς που σβήνει , τον είχα νιώσει

κάποια φορά με είχανε ντύσει με βερνίκι
κι ένιωθα όμορφη και νέα σαν την αρχή
ήταν υπέροχη και πλούσια εκείνη η εποχή
μα θα τελείωνε εκεί στης κατοχής τη φρίκη

ξανθά μαλλιά μιας νύφης έχω μαζί κρυμμένα
ήτανε όμορφη και στ’ άσπρα ήταν ντυμένη
μες τη ψυχή μου και στη μνήμη χαραγμένη
μα τώρα λίγα μείνανε και είναι ασπρισμένα

και το κερί , πολύ κερί από καιρό με καίει
κι αρώματα κι άλλα πολλά έχω εδώ μαζί μου
δεν την ακούς βραχνή πως τρέμει η φωνή μου
-Με παρακάλια με καλεί ακούω που σιγόκλαίει

-Αν με λυπάσαι τράβα τα έρημα σκαλιά μου
δεν θέλω πια εδώ να μείνω κι άλλο ξεχασμένη
κάποιος κι εμένα , αλλού , καιρό με περιμένει
αυτός που χτύπο έδωσε στη ξύλινη καρδιά μου

-Τη λυπήθηκα κι ανέβασα το βάρος μου πιό πάνω
τη κουπαστή της τράβηξα τη χώρισα απ’ το τοίχο
πόσο θυμάμαι του πόνου της αυτό τον άγριο ήχο
κι έτσι γκρεμίστηκε κι εκεί πια δεν τη φτάνω
τόσο λυπήθηκα πολύ τη σκάλα αυτή που χάνω
λίγο μου έλειψε να έμενα στη σκάλα αυτή … απάνω

Προβολές: 39

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη