Μάτια μου σαστισμένα, από τη "Μαύρη γέννα"... (Στον πολύπλευρο φίλο μου...)

[Στιχοπλάστης]

'''

Διαβάζοντας τη "Μαύρη γέννα"

με 'πιάσαν ρίγη φρενιασμένα...

Σε τούτο εδώ, των ποιητών το στέκι,

τρίτη φορά ένα αστροπελέκι,

χτυπά το νου και την καρδιά

και μ' έριξε στη σκοτιδιά ...

Πρώτα ήταν "Η Γλώσσα μου η ελληνική"

του φίλου Σαμάνου αρχι-ποιητή...

Μετά "Το ποίημα είναι ο Θάνατος"

της Βάλιας της Τσακίρη,

που εγίνει αχός αθάνατος

πεντάκριβο ζαφείρι....

Τώρα η "Μαύρη γέννα"

με 'τρώει' παθιασμένα ...!

===================================

"Μαύρη γέννα"

Από τον φίλο με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο

"για πάντα μαζί"

"Αχ ! μαύρη γέννα των πιο κρύφιων νοημάτων...

'δες πως ταράζονται οι φτωχοί μου οι αρμοί,

να βγουν οι στίχοι 'μπρος στην πένα σιωπηλοί,

τροφή να γίνουν των ωραίων μου οραμάτων!

'δες πως κοχλάζει, βουερό ποτάμι το αίμα,

και πως τρελά με βιάση οι μήνιγγες κροτούν,

καθώς οι αισθήσεις μου όλες επαναστατούν

παραδομένες στου Ρυθμού το αιθέριο ρέμα!

Κι όπως ξεχύνεται ο λεύτερός μου ο στίχος

μεσούρανα ν' αφήσει κι άλλο Φως στο φως,

απορημένος στέκει ακόμα κι ο Θεός

της Αρμονίας σαν πλουταίνει ωραία ο ήχος...

Μα εκεί στο θάμα ολομπροστά, δεν έχω μάτια

να ειδώ τ' αθάνατο που γέννησα παιδί...

Παραδομένος, ξέπνοος σέρνομαι στη γη,

στων παραισθήσεων την κάμα -εγώ- κομμάτια...

Κι ευθύς σαν βγαίνω απ' Του Φωτός μου τα ερέβη,

αλαφιασμένος φεύγω γρήγορα γι' αλλού!

Ετούτη η γέννα, όψη μου 'δωκε τρελού,

κι είναι αβάσταχτη των γνωστικών η χλεύη..."

=========================================================

Στη θέα αυτού του 'θάματος'

όπως με "Το ποίημα είναι ο Θάνατος"...

Έτσι και με τη "Μαύρη γέννα"

βγήκαν αγριεμένα !

Στιχάκια μανιασμένα

μες την ψυχή κρυμμένα ,

μ' αυτά αδελφωμένα...

Τη ρίμα τους ακολουθώ

μη στο λαβύρινθο χαθώ...

.............................................

Ω! "Μαύρη γέννα", τρίτο των αριστουργημάτων,

δες πως παρατάσσονται οι Θεϊκοί ειρμοί...

Σπεύδουν οι στίχοι απ' την Αρχαία φυλή

εν μέσω ψυχών, σκληροαφθάρτων κραμάτων...

Πορεύονται μες τη μοναξιά και το ψέμα

σε εφιάλτη αν χάθηκαν, γύρω ρωτούν,

στ' αμόνι τους λέξεις-πλέξεις σφυρηλατούν...

Αθέατοι ζουν καρτερώντας το γνέμα...

Ακούνε τ' αρχαίο τους ένστικτο δίχως,

να νοιάζονται πότε, θα γίνει και πως...

Εκεί είναι που απόρησε, ως κι ο Θεός...

Σαν πέτρινο στέκονται, αιώνιο τείχος...

Σαν πιάσουν οι ατίθασες ψυχές τα γινάτια,

ζωστούνε πατρίδα και στίχο-κλειδί,

σε όρη και γκρέμνους με μιάν ωρυγή,

χυμούνε στα ονείρατα, μ' άγρια άτια !

Σκότος και θρήνος για ήθη ασέβη

σπάθη και αίμα για ούφο-ζουλού,

οστά τσακισμένα τσίκνα καμένου μυελού

ήρθε η ώρα, ο πόνος το μίσος οχεύει...

.

[γκατλούλα]

Συμφωνώ με τη κα Ειρήνη