Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Κρυφτείτε ή χαθείτε

Έκλαψα και πάλι πουλάκι μου
σήμερα μετά από τόσες μέρες
καθώς στόλιζα το δέντρο,
σα να σε είδα μπροστά μου...

Σκέφτηκα πόσο ήσυχα κλαίει η μάνα σου..
δεν έχω το δικαίωμα να πονέσω πιο πολύ απ αυτήν

Ξέρω οτι μετά, ο θρήνος της θα γίνει κραυγή,
η κραυγή, απαίτηση να ρθει πίσω ο γιος της
κι αφού αυτό δε γίνεται,
να πάει κάποιος να του ζητήσει συγνώμη
κι αφού αυτό δε γίνεται ,
ν αλλάξει ο κόσμος, να μικρύνει
να γίνει παιδικός,άτακτος, περίεργος,
ανέμελος,ανυπάκουος και τρυφερός κι αθώος
για να τον βλέπει ο γιόκας της να χαίρεται

Άσπρο περιστέρι....
δεν είμαι η μάνα σου, μα σου γράφω
που να ξερες

μια κρυφή χαρά με πλημμυρίζει
Ο Καναπές δε μας χωράει πια
ο θυμός μας κρατάει ακόμα

Οι Φίλοι σου δε θέλουν να ξεχάσουν
Εμείς οι τωρινοί σου φίλοι δε θέλουμε να ξεχάσουμε

..."τι είναι κίνημα¨με ρώτησε ο μικρός μου,
΄"Είναι η αντάρα της ψυχής όταν σε αδικούνε,ο χείμαρος της δύναμης
να φέρεις το φως στο σκοτάδι, το πράσινο στην ξεραμένη γη, το νερό στη δίψα...."

Μπαίνουμε σε άλλη εποχή, παιδί μου," του είπα
"πιάσαμε πάτο...καιρός να σηκωθούμε...¨
¨Ελα να πάμε κι εμείς
να δώσουμε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
σ αυτούς που ξέρουν να τα λένε ωραία
και να δίνουν φρούδες ελπίδες.....

να σκουπίσουμε μπροστά τους τη φτυσιά
τους απ τα πρόσωπά μας..

...πάμε να τους πούμε πως η επίρρεια του χαπιού πέρασε
να γυρίσουνε στις ποντικοφωλιές τους τα ποντίκια

...και τότε γέλασε ο μικρός μου
που μέχρι τώρα ήταν βουρκωμένο, το χρυσό μου,
..έλαμψε η μέρα μου,
φώτισε ο συννεφιασμένος ουρανός μου
..και είπα:

¨εσείς θα φέρετε την άνοιξη
μείνε θυμωμένος, μην κοιμηθείς παιδί μου

Μπορείτε να φοβάστε σκουλίκια...
έρχονυται τα παιδιά μας
που ξέρουν να κλαίνε και να γελάνε
στη σωστή την ώρα...
έρχονται να σας φάνε. Κρυφτείτε ή χαθείτε

Προβολές: 37

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη

Σχόλιο από τον/την Γιάννης Πρεβενιός στις 14 Δεκέμβριος 2008 στις 21:35: ¨εσείς θα φέρετε την άνοιξη
μείνε θυμωμένος, μην κοιμηθείς παιδί μου

Είμαι σίγουρος πως ότι δεν κάναμε εμείς οι βολεμένοι χέστηδες τόσα χρόνια
ήρθε η ώρα να το κάνουν αυτά τα αμούστακα παιδιά....
και ειδικά αν έχουνε μανάδες σαν και σένα ουέ και αλλοίμονο στους
υποκριτές και τους δημαγωγούς που τόσα χρόνια ανεχόμαστε.......σαν κότες

Λέλια σε ευχαριστούμε γι αυτό το μάθημα ζωής ..... που ήρθε η ώρα επιτέλους να το εμπεδώσουμε και από μάθημα να γίνει ...... τρόπος ζωής!!!!

Σχόλιο από τον/την NaTaSsA στις 14 Δεκέμβριος 2008 στις 23:18

Σχόλιο από τον/την Μαίρη στις 15 Δεκέμβριος 2008 στις 1:30: Φίλη μου είσαι συγκλονιστική!!!!!

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 15 Δεκέμβριος 2008 στις 8:20: Συγκλονιστικο!!!
καλημερα

Σχόλιο από τον/την Νίκη-Αννα Π. στις 15 Δεκέμβριος 2008 στις 10:32: μια κρυφή χαρά με πλημμυρίζει
Ο Καναπές δε μας χωράει πια
ο θυμός μας κρατάει ακόμα

..."τι είναι κίνημα¨με ρώτησε ο μικρός μου,
΄"Είναι η αντάρα της ψυχής όταν σε αδικούνε,ο χείμαρος της δύναμης
να φέρεις το φως στο σκοτάδι, το πράσινο στην ξεραμένη γη, το νερό στη δίψα...."
Eκρηκτική σωστή τοποθέτηση...και το σπουδαιότερο να ξέρουμε το γιατί είμαστε θυμωμένοι και οργισμένοι...καλή σου μέρα!!

Σχόλιο από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος στις 15 Δεκέμβριος 2008 στις 18:45: Ξέρω οτι μετά, ο θρήνος της θα γίνει κραυγή,
η κραυγή, απαίτηση να ρθει πίσω ο γιος της
κι αφού αυτό δε γίνεται,
να πάει κάποιος να του ζητήσει συγνώμη
κι αφού αυτό δε γίνεται ,
ν αλλάξει ο κόσμος, να μικρύνει
να γίνει παιδικός,άτακτος, περίεργος,
ανέμελος,ανυπάκουος και τρυφερός κι αθώος
για να τον βλέπει ο γιόκας της να χαίρεται

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ..