Όστρακο..

[L.N.E]

Πως να σου πω για τις σιωπές;
σαν δεν υπάρχει το κενό
δε βγαίνουνε οι φθόγγοι
με τη γλώσσα του σώματος μιλώ
με τα θλιμμένα μάτια,
τη νοηματική μου έμαθαν
οι βράχοι που σμιλεύω
σ΄ένα κατάρτι πήλινο
σημαία δε γυρεύω

Πως να σου πω
για το κυπαρισσόμηλο που από παιδί
στις χούφτες μου το έκλεινα
μαργαριτάρι να γενεί
τάμα να το προσφέρω
σ΄ έναν αλλιώτικο θεό,
έναν θαλασσοπόρο
που οι γραφές τον ήθελαν
στης Ατλαντίδας το νησί
για χάρη μου να γεννηθεί
να μου δοθεί ως δώρο

Για το γλάρο, που σαν πείνασε
γαντζώθηκε στη πετονιά
κι έκοψε τη καρδιά μου
για το κλουβί, τη μοναξιά,
το συρματόπλεγμα που μάτωνε
νύχτες τα δάχτυλα μου
κι όμως εγώ το ύφαινα
με μαεστρία τόση
που έμοιαζε μεταξωτού διχτιού
λες και να είχε όψη

Τότε ήταν που μάθαινα
τα κάρβουνα του ουρανού
στο πέλαγος να τα ρίχνω
να περπατώ επάνω τους
χωρίς ν΄ αναστενάζω
έπαψα στα φωνήεντα
να δίνω σημασία,
το γέλιο μου και το λυγμό
να νιώθω αμαρτία

Σου καταγγέλλω,
το κερί που έφτιαξαν οι μέλισσες
δε σφράγισε τα αφτιά μου
έγινε κέλυφος σκληρό
σαν έσμιξε με αλάτι
σταλαχτίτης έγινε
και η σπηλιά το δάκρυ της
το ακούμπησε επάνω μου
στο παιδικό κρεβάτι

Το κλάμα του μωρού παιδιού
στα σπάργανα τυλίγω
και μένω μάρτυρας βουβός
να μελετώ πως ανασαίνει ο θεός,
πως κλαίει, πως γελάει
ν΄ ακούω τις πνοές της γης
όταν καρδιοχτυπάει
να ζωγραφίζω ανατολές
και να με βρίσκει η δύση
πριν να τελειώσει ο πίνακας
κύμα να φτάνει στη ψυχή
τα χρώματα που έσταξα,
μια αγριεμένη θάλασσα
λυσσάει για να τα σβήσει

Πως να σου πω
για τα ταξίδια στ΄ανοιχτά
για τη βαρκούλα τη μικρή
που στο βυθό
με τα πανιά της τα λευκά,
τη θάψαν αταξίδευτη,
απαίδευτη, παρθένα
τη φίμωσαν, της έριξαν τσιμέντο,
δε κουνάει
και τα κουπιά της τα ΄σπασαν
στα βράχια, να πονάει

Πως να σου πω για όλα αυτά
που τρώνε τη ψυχή μου
για τη κατάρα της στολής
που ΄ντυσε τη φυλή μου
για εκείνη, των αθάνατων
που σκίζεται στη φτέρνα
σαν τα κοράλλια βάψουνε
τη σάρκα τους με χένα

Να σου μιλήσω δε μπορώ
όστρακο το κελί μου
και απορώ αφού εγώ
χωρίς φωνή κι ενώ σιωπώ
στης φυλακής μου το βυθό
δύτης εσύ,
βρίσκεσαι εδώ
και κολυμπάς μαζί μου..


L.N.E

[Ειρήνη]

Με μαεστρία τόση, αίσθημα και συναίσθημα!!!!!!
Να σου μιλήσω δε μπορώ!
Υπέροχη Ελένη!!!

[ορφανιδης νικος]

καταπληκτικο!!!

[santana]

που οι γραφές τον ήθελαν
στης Ατλαντίδας το νησί..
Να δούμε που είναι πρώτα..και μετά!!!Υπέροχο...

[Κατερίνα]

όστρακο και να μην είναι ωραίο
δε γίνεται...

[Γιάννης Πρεβενιός]

Να σου μιλήσω δε μπορώ
όστρακο το κελί μου
και απορώ αφού εγώ
χωρίς φωνή κι ενώ σιωπώ
στης φυλακής μου το βυθό
δύτης εσύ,
βρίσκεσαι εδώ
και κολυμπάς μαζί μου..

Ωραιότατο!!!!!
την καλησπέρα μου

[NaTaSsA]

[Στιχοπλάστης]

Λάβαρο της σιωπής
πλάνο μαργαριτάρι,
μαύρο κλουβί η μοναξιά
στο πέλαγος μπαρκάρει..

Κερί το πετροκέλυφος
κλάμα βουβό στη γη,
φουρτούνα απ΄τά χαλάσματα
έρχεται να με βρεί...

Η σκλάβα βάρκα σε πονά
ο Αχχιλεύς μοιρολογά
κι εσύ σ' αυτή τη φυλακή
να πορευόμαστε μαζί......

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Θαυμασιο!!!
Μπραβο!

[ΑΙΟΛΟΣ (Τάκης Τσαντήλας)]

"Με την πρώτη ανάσα της θάλασσας
ένιωσα πως θα σμίγαμε,
σε περίμενα βλέπεις
καθισμένος στο βράχο
άγαλμα σμιλευμένο με κύματα
και με πέτρινα δάκρυα αιώνων
να μεθώ από σένα
και ν΄ ανθίζει η σιωπή μου
στίχος να γίνεται
χάδια και ποιήματα
απόκρυφα όστρακα
κι ένα φεγγάρι γυμνό
να συσπάται στο στήθος σου
με πάθος διάφανο
πορφυρό
φλογερό
αραχναίο.."

Το "όστρακο" σου υπέροχο Λενιώ μου..
Την αγάπη μου σε Σένα καλή μου..

[Νίκη-Αννα Π.]

Να σου μιλήσω δε μπορώ
όστρακο το κελί μου
και απορώ αφού εγώ
χωρίς φωνή κι ενώ σιωπώ
στης φυλακής μου το βυθό
δύτης εσύ,
βρίσκεσαι εδώ
και κολυμπάς μαζί μου..'' Ωραίο!!!!