Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΗΜΙΤΕΛΗΣ ΠΡΟΣΜΕΤΡΗΣΗ

Ήχοι ψιθυριστοί μέσα στη νύχτα
ακούγονται σαν ζωγραφιά ..
με γεύση οπτικοακουστική
και με μια επιθυμία, να πιάσω ένα πινέλο ..
να ζωγραφίσω σε καμβά ..
ήλιους και θάλασσες ψυχές,
με γιασεμιά σε ουρανό
και ηχηρές ανάσες.

Μα εκεί που το πινέλο περιπατεί..
πάλι αναχωρώ απ τη σκέψη,
απ τον νου, από εμένα ..
μα, είμαι ακόμη εδώ και ζωγραφίζω
κι έτσι όπως μπαινοβγαίνω στον καμβά
κλάμα μουντό, σαν πίκρα
και μια αγωνία .. θεέ μου, ας ξημερώσει.

Δεν θέλω άλλο, δεν το μπορώ ... πόνος στα χέρια,
σαν μυστικό που κρύβω απ όλους κι από εμένα
γιατί εγώ, μες τα κομματάκια προδοσίας
και μέσα στο ολικό πόσο .. δεν πρόλαβα ...
... δεν προσμετρήθηκα!

Το μέγεθος της δύνης του μυαλού μου
άπλωσε, μεγάλωσε δεν το κρατάω τρέχει,
μηνύματα και αίσθηση μου φέρνει
και μου μαθαίνει, τα μέσα μου να συγκρατώ,
τ αλλόκοτα που οι απ έξω τ απορούν ..

Ίσως, είναι το πυροκόκκινο, το χρώμα του ήλιου
που εγώ τον έχτισα μέσα στο χαρτί μου
και με νύσταξε θαρρώ αυτό το χρώμα,
και η θάλασσα που έφτιαξα φουρτουνιασμένη
μα εγώ, έπεσα κολυμπώντας σε θάλασσες ψυχές,
των ανθρώπων .. και φεγγοβόλησα μ αρμύρα.

Ο πίνακας ημιτελής , πνίγηκε στο θαλασσί..
μα είναι χρώμα από ψυχή , λουσμένο απ τη στιγμή
και ο ήχος του ψιθυριστός ..
σχεδόν δεν ακούγεται,
εγώ όμως δεν θέλω να τ αλλάξω..
γιατί κι ας μην ακούγεται, υπάρχει!!!

Προβολές: 27

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη