Η ζαφειρενια κι ο κουρσαρος (παιδικο παραμυθι)

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ]

Ζουσαν καποτε σε χωρα μακρινη
μια μικρη κοπελα που εκλαιγε ζαφειρια,
κι ενας ομορφος και νεος πειρατης
που καρδιες κουρσευε σ΄ολα τα ταξιδια.

Οπως εβγαινε της πούλιας ο χορος
η κοπελα ξενυχτουσε στο λιβαδι,
τα ζαφειρια απ΄τα ματια της, σωρος
τρεμοπαιζαν και φωτιζαν στο σκοταδι.

Κι ετσι περναγαν τα χρονια στη σειρα
μα η πουλια τα ζαφειρια ειχε ζηλεψει,
και φιρμανι εστειλε στον πειρατη
τα δυο ματια της κοπελας να κουρσεψει.

Θα σου δωσω του΄πε, χιλιους θησαυρους
καλοταξιδα νερα, για τα ταξιδια,
φτανει μονο να την βρεις ,΄κει στους αγρους
να της παρεις απ΄τα ματια τα ζαφειρια.

Και απ΄ολους τους κουρσαρους, τυχερος
θα ΄σαι παντα και θα λαμπεις στους αιωνες
θα γενεις της πουλιας, αιωνιος φρουρος
τ΄ονομα σου θα υμνουνε λεγεωνες.

Κι ο κουρσαρος επεσε ,στ΄αστερισμου, την πλανη
και ορκιστηκε για πλιατσικο ,να φερει τα δυο ματια,
στον εναστρο της ουρανο, να στεκουν σαν καπλανι
τα υπερλαμπρα που ζηλεψε, των ζαφειριων καρατια.

Μα οταν την ειδε απεναντι, να κλαιει τα ζαφειρια
και το χλωμο της προσωπο να φεγγει σαν αστερι,
ξεχασε αμεσως θησαυρους, κι αλλαργινα ταξιδια
και φιλησε της το μικρο, μικρο λευκο της χερι.

Και την καρδια του αποθεσε, πλιατσικο στα καρατια
να την λατρευει αιωνια,ορκιστηκε στη νυχτα,
τα δυο μελια της εκπαγλα και ζαφειρενια ματια
στον ερωτα του χαρισαν αεναη καληνυχτα.

Κι αν χιλια χρονια περασαν, το λεν΄τα γλαροπουλια
σαν παραμυθι μεταξιου και αιωνιας καλοσυνης,
ποτε δεν τα καταφερε να τ΄αποκτησει η πουλια
και τα ζαφειρια εγιναν, χαρες της δεσποσυνης.

[ermioni]