Δυο χιλιάδες χρόνια

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Βλέπω τον ήλιο κρεμασμένο από ψηλά
με βλέμμα πύρινου θυμού να μας κοιτάζει
μα εμείς αδιάφοροι εδώ στα χαμηλά
τρώμε και πίνουμε! Καθόλου δεν μας νοιάζει


R : Ξεφύγαμε απ'τη ρότα του φωτός
δυό χιλιάδες χρόνια μια σπατάλη
Ο κόσμος μας δεν είναι πια βατός
μας κέρδισαν το κέρδος κι η κραιπάλη

Φυγάδες απ'το φάσμα του φωτός
Σκοτώσαμε στο δρόμο την αλήθεια
Ο κόσμος μας δεν είναι πιο σοφός
τον χτίσαμε με λόγια-παραμύθια.

Βλέπω τ'αστέρια καρφωμένα στη νυχτιά
να μας κοιτάνε με τρεμάμμενο το βλέμμα
και μεις να ζούμε μέσ'την πλάνη, στην ψευτιά
και τ' αδερφού ο αδερφός,να πίνει το αίμα

Εμπρός λοιπόν, ας ψάξουμε μαζί
το δρόμο της αγάπης για να βρούμε.
Η ελπίδα μας δεν πέθανε, μα ζεί
και περιμένει στην γωνία να τη δούμε!

Δημιουργος- Γιωργος Νικολακακος- Κατερινα Μουρικη
© Copyright, Νικολακάκος Γεώργιος (spartinos)

[αισχυλος]

Γιωργη... ειναι ενα πραγματικο ποιημα!!!! πολυ φιλοσοφημενο και με τοσο δυνατο στιχο!!!!!!!!!!!!!!!!