Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Αυταπάτες

Πόσο φοβάμαι
κάθε που ‘ρχεται το βράδυ
κ’ αντικρίζω της ζωής μου το κενό
και με χτυπάνε
αναμνήσεις στο σκοτάδι
που θολώνουν συνέχεια το μυαλό

Πόσο τρομάζω
που με τις σκιές παρέα
στη σκέψη είναι παρών το παρελθόν
και σε κοιτάζω
στην μαγεία την ωραία
μα έχεις φύγει και δεν βρίσκεσαι εδώ

Στοιχειωμένες ώρες
μ ‘εφιάλτες
στις χαμένες μου ελπίδες
αυταπάτες
και 'κεί μονάχος/η
τριγυρνάω
τη μοναξιά μου να ξεχνάω
και ζητάω
να βρω τη μαγική τη λέξη
που τον πόνο μου θα κλέψει

Όσο θυμάμαι
την κάθε πικρή σου λέξη
που στάζει δηλητήριο στην καρδιά
πόσο λυπάμαι
και σταματά ξανά η σκέψη
παγωμένη στο αντίο που πες ξαφνικά

Όσο γυρεύω
νά βρω ένα μου ψεγάδι
την αιτία στο δικό σου φεύγω επειδή
τόσο παλεύω
την κραυγή μου στο σκοτάδι
για να μη φωνάξει σ’ αγαπώ πολύ

Στοιχειωμένες ώρες
μ ‘εφιάλτες
στις χαμένες μου ελπίδες
αυταπάτες
και κεί μονάχος/η
τριγυρνάω
τη μοναξιά μου να ξεχνάω
και ζητάω
να βρω τη μαγική τη λέξη
που τον πόνο μου θα κλέψει

Προβολές: 22

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη