Αυγουστιάτικος πυρετός.

[ekptwtos]

Ένας ραγισμένος ουρανός γεμάτος άστρα φλεγόμενα,πρίν χρόνια άγνωστα,σ'ένα όνειρο παιδικό που δε τελείωσε ποτέ..

Νύχτες φαντάσματα,οι άνθρωποι κοιμούνται βαριά,θεοί με γιγάντια φτερά σκύβουν πάνω από τις πόλεις,σοκάκια ύποπτα που οδηγούν Αλλού,ένας φυλακισμένος που μόλις δραπέτευσε κοιτά έκθαμβος την κόκκινη πανσέληνο,πυροβολισμοί,αίμα πηχτό,σκιές που μοιρολογούν..
Στοές υπόγειες,πολιτείες ολόκληρες,δίχως φώς,γεμάτες μυστήρια,αναπνέουν αργά,ζητιάνοι με πύρινα μάτια ψάχνουν τα σκουπίδια,ο χρόνος παγώνει ψηλά σ΄ένα μπαλκόνι,ένα κορμί που ίπταται στο κενό,ίπταται,μα το κενό κάποτε τελειώνει..

Γιγάντια ραδιοτηλεσκόπια στρέφουν αργά τις αντένες τους προς τον Παράδεισο,την ώρα που άγγελοι επαναστάτες αυτοεξορίζονται στη γή,τα φτερά τους πέφτουν,τα αθάνατα μάτια δακρύζουν,στο εξής θα πίνουν πικρό αλκοόλ και θα κοιμούνται στους δρόμους..
Καταιγισμός απο φάλτσες νότες,ένας τρελός παίζει μουσική χτυπώντας τα κάγκελα του ψυχιατρείου με μια μικρή,κρυστάλλινη σφαίρα,εξωγήινοι τον παρακολουθούν αόρατοι,συνεπαρμένοι απ τα παράλογα παραμιλητά του..
Η είσοδος για την Κούφια Γή άνοιξε,όλοι οι περιθωριακοί του Κόσμου,οι άστεγοι,οι ναρκομανείς,οι ρομαντικοί ποιητές,οι ληστές χωρίς καταφύγιο,τρέχουν στα έγκατα της γής,το πάρτυ άρχισε κι όλο δυναμώνει,η επιφάνεια σείεται σε υποχθόνιους ρυθμούς..
Τις νύχτες τα παιχνίδια ζωντανεύουν,ένας φτωχός καουμπόι που θέλησε να παντρευτεί τη Μπάρμπι,ο χρόνος πάλι τους πρόλαβε και παγώσαν,κάποιος θέλησε να μετρήσει το χρόνο και κατασκεύασε το πρώτο ρολόι,η ζωή ξαφνικά έγινε μικρή,γεμάτη άγχος,παντού ρολόγια,γέμισε ο κόσμος με ρολόγια,κι ο καουμπόι ακόμα περιμένει..
Πλανήτες εγκέφαλοι συνομιλούν στο σκοτάδι,φανερώνουν πόθους κι απίστευτα μυστικά,χασμουριούνται απαλά,κλείνουν τα μάτια κι ονειρεύονται ήλιους πολύχρωμους,σεισμοί μικρής διάρκειας σημειώνονται παντού μα κανείς δε δίνει σημασία..

Καλοκαιρινές αγάπες θαμμένες στο βυθό,εραστές χωρίς όνομα και πατρίδα,η νύχτα αγκαλιά με χίλιες αμαρτίες..
Γυναίκες που αποπλανούν επικίνδυνα,με φτηνά κραγιόν και ξεφτισμένα τακούνια,βαθιά στα μάτια τους εικόνες απο τραγωδίες,σκυφτές και ματωμένες κάθε αυγή,οι πιο απελπισμένες..
Τυφλοί μες το σκοτάδι οι ποιητές,ανήμποροι να γράψουν,ανίκανοι αυτόχειρες,σταλιά ζωή που το πρωί στον άνεμο θα σβήσει..

Γαλάζιες ομίχλες τυλίγουν την ψυχή μου,όνειρα θερινής νυκτός,λαθραίες στιγμές απο παλιά..
Ο σιωπηλός χορός μιας γκέισας,οι αστραφτερές χορδές μιας ολόμαυρης κιθάρας,ελαφρύ αεράκι με μυρωδιά ωκεανού,μηνύματα ερωτικά γραμμένα στην άμμο,ένα παιδί άγνωστο που ψιθυρίζει τ'όνομά μου,σκιές που λικνίζονται άρρυθμα πάνω στη φλόγα ενός ετοιμοθάνατου κεριού..

Πυρετός..

Ξανά και ξανά..

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

Δεν υπάρχει σκοτάδι για τους ποιητές.
Κι εκεί ,στο σκοτάδι,οι ποιητές ζωγραφίζουν νοερά αυτό που θα γράψουν την ημέρα , που περιμένουν να έρθει.
Περνούν ωραία ,γιατί θέλουν να αλλάξουν τα κακώς συμβαίνοντα με έναν ιδιόμορφο ελκυστικό τρόπο και προσπαθούν ν` αφουγκράζονται όλους τους ψιθύρους των αγγέλων τους,των μικρών παιδιών , που για χάρη τους ανάβουν πολλά εορταστικά κεριά..

Να είσαι πάντα καλά και καλό σου βράδυ.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Εξαιρετικο!!!
καλημερα