Ανέραστος Χειμών

[Αθανασία]

Κόρη παρθένα λούζοταν σ’αφρούς μ’όμορφο σώμα
λιτά μαλλιά , κοφτή θωριά, ροδακινί το στόμα...
Οι Μούσες τη βαφτίσανε σε ασύδοτη γαλήνη
και «Λευτεριά» την είπανε την κόρη μας εκείνη.
Είχε τα κάλλη των Θεών και των Μοιρών το φθόνο
«πώς ένα πλάσμα απόκοσμο γεννήθηκε στο χρόνο;»

Κι έτσι καθώς λουζότανε στο οχυρό της μέσα
κι άστραφτε ολόκληρη θαρρείς σαν Ήλιου πριγκιπέσα
Να σου σιμώνει την πολύ, άγριο παλληκάρι
στη όψη όμορφο παιδί, στο χέρι είχε ‘λητάρι...
Δένει με πόθους δολερούς στο σώμα του την κόρη
«Πόλεμος» είχε τ’όνομα , του Άρη ήταν αγόρι.

Κάνει εκείνη να παρθεί απ’του έρωτα το δόντι
εκείνος ρίχνει πιο βαθιά το αιχμηρό του ακόντι...
Νύχτα , νυστέρι νηστικό σε σώματα ακολάστων
Θερίζει μέλη θωρηκτών, λάμψη λαθραίων άστρων!
Ξημέρωσαν μήνες εννιά και η κόρη πια λεχώνα
βυζάνει έθνη για παιδιά... σε ανέραστο χειμώνα..

[ONEIRODROMIO]

Αξιο...μεγαλειωδες!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

ΥΠΕΡΟΧΟ!!!
Αθανασια εγραψες!!
καλησπερα

[ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ]

Πόλεμος και ειρήνη.
Μάχη και άναπαυλα.
Έρωτας και μίσος.
Ζωή και θάνατος.
Όλα έχουν τα καλά και τα κακά τους.
(Χαίρομαι που θα τα λέμε και απο `δώ!)

[ermioni]

Υπεροχο!!!!

[Ειρήνη]

Επιτέλους Αθανασία...
Ήταν καιρός να απολαύσουμε κι εμείς εδώ την Ποίησή σου!
Πάρα πολύ ωραίο!!!

[Κατερίνα]

Ενδιαφέρουσα πάντα η γραφή σου Αθανασία!

[Βαγγέλης Βουτσίνος]

Κι έτσι καθώς λουζότανε στο οχυρό της μέσα
κι άστραφτε ολόκληρη θαρρείς σαν Ήλιου πριγκιπέσα
Να σου σιμώνει την πολύ, άγριο παλληκάρι
στη όψη όμορφο παιδί, στο χέρι είχε ‘λητάρι...
Δένει με πόθους δολερούς στο σώμα του την κόρη
«Πόλεμος» είχε τ’όνομα , του Άρη ήταν αγόρι.

ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ...ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ...

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ]

εκπληκτικο!!!!!!!!!!

[ΕΦΗ -efrosiba]

Ποίηση σε όλο της το μεγαλείο...Υποκλίνομαι Αθανασία...

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

Πολύ ωραία η ποίησή σου!!!