3 σκουριασμένες γραφές

[Φώτης Μότσης]

Έρχομαι
Πάγος
λειωμένος σίδηρος
από της γης τη μήτρα
Κατεβασιά αχαλίνωτη από τη χαίτη των ορέων

Έρχομαι
Στην πλάτη μου το πανωφόρι από θυμό
Κάτω από το στέρνο μου κλωτσάνε
φαριά αφηνιασμένα
Από τη λαίλαπά σας πλέκω βρόγχο
Των επισήμων τις εξέδρες
μετατρέπω σε ικριώματα
Ό,τι χτισμένο με το ψέμα
το γκρεμίζω
Αναποδογυρίζω της πραμάτειας σας
τους πάγκους

Σφυρίζει κνούτο στον αγέρα
Κατρακυλάει το ρίγος του σεισμού στη ράχη σας
ανηλεής
τυφλός και μακελάρης
ισοπεδώνει
‘τοιμάζει το τοπίο
τον τόπο αναοργώνει
γι’ άλλη φύτρα

Δεσπότες της τιμής μου
ελήλυθεν υμών το πέρας

Με λένε ο Λαός
Δικαιοσύνη
με καλούν

…………………………..

Ὁσάκις βούλομαι
νά διακονήσω τήν ποίηση
στρίβω σέ τσιγαρόχαρτο λαθραῖο
ὅλες τίς ξεραμένες ρίζες τῆς ὀδύνης
καί τίς φουμάρω ἀπάνω σέ ψηλές κορφές
Μισός χαμένος στήν ἀντάρα
ὁ ἄλλος μου, σχεδόν, μισός, σκόρπιος στούς ἀγέρηδες
καθώς μέ παίρνουνε γί ἀλλοῦ
γιά τά λημέρια τους
Καί τό ὑπόλοιπό μου
ἁλάτι ἀπάνω σέ γαλάζια πέτρα
στή λεία τή στορύνη
γιά νά τό γλείφουνε τ' ἀγρίμια τοῦ βουνοῦ
καί ν' ἀνεβάζουνε τοῦ ἵμερου τά γράδα

Κάθε πού θέλω νά κουβεντιάσω μέ τόν μακρυνό παππού
τοῦ Ὀδυσσέα τόν ἀνάδοχο
γυρίζω τά λιθάρια ἀνάποδα
Ἀναζητῶ τῆς γῆς τό κάλεσμα
τήν ὑγρασία της
τόν ἀναστεναγμό της
Γυρεύω μίτο καί φωνήεντα
μέσα στά πέλαγα
τά πού ἀνταμώνουν ὡσάν συντρίμμια ἄστρων
στήν ἐκβολή τοῦ σύμπαντος

Κάθε πού φύεται καινούργιος ὁ λυγμός
σπεύδω νά κάνω ἴαμα τό δάκρυ του
γιά νά κεράσω ἄλλη μία γύρα
τούς προδομένους καί τόν ἔρωτα
Διάκονός του τε
καί διακονιάρης

…………………………………………………
Συνέλεγε τους ανθούς των πετρωμάτων
Τα τρυφερά δοντάκια των νεφών
κάθε που κατέβαινε η βροχή
Αρμολογούσε τη ραχοκοκαλιά του φόβου
Την εξοστράκιζε στα πίσω του ορίζοντα
στο πλάϊ των φρεάτων
τα που εστέρευαν τη δίψα των ορέων

Κατόπιν έδραττε ασκό
από τομάρι απελπισίας
Φύσαγε ίσα στον στενό λαιμό του
τον ήχο πλάγιο
ατιθάσευτο
σάμπως ο αλαργινός ο καλπασμός
αλλοπαρμένων ταύρων που σιμώνουν

Ψηλά
ανέμιζε ο μανδύας του Θεού
στις δίπλες όλες του ήχου

Στον κάμπο τρίβονταν χαλίκια
οι δώθε εκείθε βράχοι
Ορθή η οργή των ταπεινών
γεροδεμένη ανάσα
στροβίλιζε τα τρίμματα του ύπνου

Ο Ελπίδας
είναι
Η αγέρωχη λεπίδα που θερίζει αστόμωτα
τα χίλια δυο κεφάλια του κακού
και του ολέθρου στον τόπο ετούτο

Οι άθλιοι
φυλαχτείτε

[Δέσποινα Αυγουστινάκη]

Διόλου σκουριασμένες!!
Ετούτες είν' ολοζώντανες γραφές!!
Τούτες στάζουνε φρέσκο αίμα.
ΔΙαβάζω και ξαναδιαβάζω...
Καθε φορά νέο ταξίδι!!
Σας ευχαριστώ!!

[Stauroula Chronopoulou]

ΘΕΣΠΕΣΙΟΝ ΠΟΝΗΜΑ ~ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ

ΨΥΧΗς ΚΕ ΜΟΤΣΗς

ΤΑ ΣΤΙΧΟΤΑΞΙΜΙΑΡΙΚΑΜΜ ΣΕΒΗ  ! ! !

ΛΑΜΠΕΡΕς ΚΑΛΛΗΜΕΡΕς ΑΠΕ ΚΑΘΑΡΟΚΡΟΥΣΤΑΛΛΕΝΙΟΥς

ΑΠΡΙΛΙΑΤΙΚΟΥς ΑΝΘΗΡΟΥς ΑΙΘΕΡΕς ! ! !

ΓΕΙΑ ΜΑς ! ! !

* Λ Α Μ Ψ Η *

[Δημήτριος Δημητρίου]

!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Εξαιρετικο!!!