ΤΟ ΚΑΡΜΑ ΜΟΥ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Με φούστα βγήκες κλαρωτή να πας για το σεργιάνι
με μια κορμοστασιά στητή που μ’ έχει ξετρελάνει
ξεπρόβαλε μες στο στρατί ν’ αστράφτεις σαν γιορντάνι
στο διάβα σου να’ χω γιορτή, να την «περνώ κοτσάνι».

Στιγμή τρελέ μου έρωτα δεν το μπορώ μακριά σου
σαν φύλλο αξημέρωτα με σέρνει ο βοριάς σου.

Προχώρησε αντάμα μου, γιατί’ σαι ‘συ το κάρμα μου
αρχόντισσα πανώρια μου,
της Παναγιάς το τάμα μου, στον πόνο και στο δράμα μου
να σ΄ έχω παρηγόρια μου,
στη δίψα μου το νάμα μου, μπουνάτσα μου και κάλμα μου
όταν τραβώ τα ζόρια μου.

Πανηγυρίζουν ουρανοί που σε θωρούν με γόβες
πως περπατάς σαν καλλονή που μπρος μου κάνει πρόβες
και σφάζονται θνητοί κοινοί για σένα εκατόμβες
ανάμνηση παντοτινή στου νου τις κατακόμβες.

Στιγμή τρελέ μου έρωτα δεν το μπορώ μακριά σου
σαν φύλλο αξημέρωτα με σέρνει ο βοριάς σου.

Προχώρησε αντάμα μου, γιατί’ σαι ‘συ το κάρμα μου
αρχόντισσα πανώρια μου,
της Παναγιάς το τάμα μου, στον πόνο και στο δράμα μου
να σ΄ έχω παρηγόρια μου,
στη δίψα μου το νάμα μου, μπουνάτσα μου και κάλμα μου
όταν τραβώ τα ζόρια μου.