ΔΕΚΑ ΜΕ ΤΟΝΟ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Απ’ τις γυναίκες στη γη έχω σένανε ξεχωρίσει,
που με κοιτάς με στοργή κι απ’ αγάπη μ’ έχεις μεθύσει,
με ξεδιψάς σαν πηγή κι η ζωή μου έχει ανθίσει.
Είναι μαζί σου γιορτή η στιγμή π’ απλώνεις τα χέρια
στην αγκαλιά μου γερτή να με πυροδοτήσεις στ’ αστέρια.

Θα σου βάλω δέκα με τόνο, γιατί μου δίνεις χαρά
και δεν με βουλιάζεις στον πόνο, με κάνεις κάθε φορά
σαν κερί για σένα να λειώνω, γοργά μου ράβεις φτερά
στα σύννεφα να σ΄εξυψώνω με της γητιάς την πυρά,
δίπλα μου να σ’ έχω στο θρόνο της καρδιάς μου κυρά.

Τόσες γυναίκες, όμως καμμιά στον ντουνιά δεν σε φτάνει
κι αν έγειρα σε λάγνα κορμιά σ’ έχω κάνει λιμάνι,
είσαι στο κύμα απανεμιά στ’ όνειρο να πάμε σεργιάνι.
Είναι μαζί σου γιορτή η στιγμή π’ απλώνεις τα χέρια
στην αγκαλιά μου γερτή να με πυροδοτήσεις στ’ αστέρια.

Θα σου βάλω δέκα με τόνο, γιατί μου δίνεις χαρά
και δεν με βουλιάζεις στον πόνο, με κάνεις κάθε φορά
σαν κερί για σένα να λειώνω, γοργά μου ράβεις φτερά
στα σύννεφα να σ΄εξυψώνω με της γητιάς την πυρά,
δίπλα μου να σ’ έχω στο θρόνο της καρδιάς μου κυρά.