ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Όνειρο γλυκό μου πήγες μακριά

δίχως τα φτερά σου γη δεν με χωρά.

Είσαι ένα θάμπος στις κακοτοπιές

δείξε μου αγάπη τις πληγές μου δες.

Δίπλα σου πώς να΄ ρθω γύρω μου βουνά

πιάσε μου το χέρι, βάλε με φωτιά.

Μην έχεις παρωπίδες με βλέμματα λεπίδες

κάνε με κομμάτια δυο

με ψιμύθια τις ελπίδες επούλωσε ρυτίδες,

σβήσε κάθε μου καημό,

να λούζεις μ’ ηλιαχτίδες βροχές και καταιγίδες

στις λιακάδες σου να ζω.

Μην έχεις παρωπίδες πλημμύρισε «περσείδες»

το μουντό μου ουρανό.

Γέρικο καράβι με σχιστά πανιά

μοιάζω να σκουριάζω σ΄ έρμο ταρσανά.

Ψάχνω το κορμί σου μα κρατώ οχιές

μ’ έχεις κάνει στάχτη, σαν φωτιά με καις.

Στο θεριό του πόνου μού’ δωσες βορά

μια στιγμή μακριά σου είναι μαχαιριά.

Μην έχεις παρωπίδες με βλέμματα λεπίδες

κάνε με κομμάτια δυο

με «ψιμύθια» τις ελπίδες επούλωσε ρυτίδες,

σβήσε κάθε μου καημό,

να λούζεις μ’ ηλιαχτίδες βροχές και καταιγίδες

στις λιακάδες σου να ζω.

Μην έχεις παρωπίδες πλημμύρισε «περσείδες»

το μουντό μου ουρανό.