ΚΡΑΤΑΣ ΨΗΛΑ ΤΗ ΜΥΤΗ ΣΟΥ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Με σκόρπισες στα κύματα,
μου φόρτωσες προβλήματα και μ’ έκανες κουρέλι
χωρίς χαράς αισθήματα
με μια καρδιά συντρίμματα απ’ τ’ άπονά σου βέλη.
Τη «βίδα μου» λασκάρισες
το είναι μου μπατάρισες στης τρέλας μου τα βάθη,
για σένα παραστράτησα
γι’ αυτό σε βάτους πάτησα και μού’ γινες αγκάθι.

Κρατάς ψηλά τη μύτη σου
δεν βλέπεις τον αλήτη σου στα χαμηλά τα στρώματα,
σαν σε σκυλί μαργιόλα μου
την πέταξες τη φόλα μου με λίγα ξεροκόμματα.
Μα τι κι αν δεν μ’ εκτίμησες κι οι πιο πικρές σου θύμισες
θα με γεμίζουν χρώματα.

Με φλόμωσες στα ψέματα
και με συρματοπλέγματα μου τό’ στησες το μπλόκο
ρυτίδες μου ζωγράφισες
και στο φινάλε μ’ άφησες πουγκί χωρίς «μπαγιόκο».
Τα μάτια σου ηφαίστειο
με φτάσανε ανέστιο να βλαστημώ τη μοίρα,
που σ’ έφερε αγνάντια μου
να κάνεις στην κατάντια μου το δάκρυ μου πλημμύρα.

Κρατάς ψηλά τη μύτη σου
δεν βλέπεις τον αλήτη σου στα χαμηλά τα στρώματα,
σαν σε σκυλί μαργιόλα μου
την πέταξες τη φόλα μου με λίγα ξεροκόμματα.
Μα τι κι αν δεν μ’ εκτίμησες κι οι πιο πικρές σου θύμισες
θα με γεμίζουν χρώματα.