ΓΙΑΤΡΙΚΟ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Σαν του λιμανιού τον αχθοφόρο

βάσανα και πίκρες κουβαλάω

που δυσβάσταχτο μου βάλαν φόρο

πια ποτέ να μη χαμογελάω,

μ’ αν θα μου’ ρθείς αστρί μου φωτεινό

των σκιάχτρων θα σκορπίσω τον εσμό

σε μονοπάτια όπου κι αν τραβώ

εσένα θά΄ χω φάρο κι οδηγό.

Γύρισε και δώσε μου το στόμα

τ’ άλικά σου χείλη να φιλώ

και να γέρνω άσε με ακόμα

στη γωνιά σου για να ζεσταθώ.

Νά΄ χω τ’ άσπρα χέρια σου για στρώμα

αγκαλιά σου ν’ αποκοιμηθώ,

γιατί χώρια σου είμαι σε κώμα

κι η μορφή σου είναι γιατρικό.

Η ζωή μου «σκραπ» από συντρίμμια

μες στα κύματα και μες τη δίνη

με τον πόνο μου είναι τακίμια

κι ένα θήραμα γι’ άγρια κτήνη,

μ’ αν θα μου’ ρθείς αστρί μου φωτεινό

των σκιάχτρων θα σκορπίσω τον εσμό

σε μονοπάτια όπου κι αν τραβώ

εσένα θά΄ χω φάρο κι οδηγό.

Γύρισε και δώσε μου το στόμα

τ’ άλικά σου χείλη να φιλώ

και να γέρνω άσε με ακόμα

στη γωνιά σου για να ζεσταθώ.

Νά΄ χω τ’ άσπρα χέρια σου για στρώμα

αγκαλιά σου ν’ αποκοιμηθώ,

γιατί χώρια σου είμαι σε κώμα

κι η μορφή σου είναι γιατρικό.