Ένας δραπέτης του φωτός

[panagiotis grampsas]

Μες του μυαλού μου τα στενά,

ένας αλήτης κυβερνά,

ένας δραπέτης του φωτός

σαν ζυγιασμένος αετός.

Μέσα στης νιότης μου το χώρο,

της νύχτας πλήρωνα το φόρο,

χίλια τραγούδια για σημαία

και μια  αγκαλιά στην προκυμαία.

Μέσα στα χρόνια που περάσαν,

ποτά, ξενύχτια με γεράσαν,

και των δεκάδων αρωμάτων,

γλυκές γυναίκες των θαυμάτων.

Μέσα στις νότες που με βρήκαν,

θυμάμαι αυτές που μ' αρνηθήκαν,

γράφω για αγάπη σε άσπρο τοίχο,

με μαύρο δάκρυ γράφω στίχο.

Μέσα στου χρόνου την φουρτούνα,

λευκό πανί σε μαύρη σκούνα,

ήμουν της νιότης μου γεράκι,

 τώρα κρωζάω σαν κοράκι.

Μες του μυαλού μου τα στενά,

ένας αλήτης κυβερνά,

ένας δραπέτης της βροχής,

της ξεπεσμένης εποχής.

Μέσα στου μυαλού μου τα στενά,

ένας αλήτης κυβερνά,

ένας δραπέτης της στιγμής,

περιπλανώμενος Ερμής.