Η Μυρσίνη του λεμονοδάσους Στο πυκνό λεμονοδάσος Ψάχνω μ’ αγωνία να σε βρω Ακολουθώ το μονοπάτι Της σκονισμένης καρδιάς μου Στα κλαδιά των δέντρων Κρεμώ χρυσοκίτρινα όνειρα Κι ο άνεμος αδιάπτωτα Να…

[ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ]

Η Μυρσίνη του λεμονοδάσους

 

Στο πυκνό λεμονοδάσος

Ψάχνω μ’ αγωνία να σε βρω

Ακολουθώ το μονοπάτι

Της σκονισμένης καρδιάς μου

Στα κλαδιά των δέντρων

Κρεμώ χρυσοκίτρινα όνειρα

Κι ο άνεμος αδιάπτωτα

Να μου σφυρίζει τ’ όνομά σου.

 

Μα που χάθηκες Μυρσίνη

Με το πράσινο τ’ ολόδροσο

Μες στα λευκά άνθη φόρεμά σου.

 

Σου ’χα πει πολλές φορές

Τις σκοτεινές ανοιξιάτικες

Νυχτιές χωρίς φεγγάρι

Να μην πηγαίνεις μόνη σου

Στο πυκνό λεμονοδάσος.

 

Γιατί εκεί

Μες στων λεμονανθών

Τις μεθυστικές μοσχοβολιές

Τρεκλίζουν ζαλισμένα

Ακόμα και τ’ ουρανού τ’ αστέρια.

 

Τώρα σε παρακαλώ

Στάλαξε σαν κρυστάλλινο νερό

Τη βελουδένια σου φωνή

Στα δακρυσμένα σώψυχά μου.

 

Μα που χάθηκες Μυρσίνη

Με το πράσινο τ’ ολόδροσο

Μες στα λευκά άνθη φόρεμά σου.

[ΠΕΤΡΟΣ ΛΕΜΠΙΔΑΡΑΣ]

Η ποιητική έννοια με την οποία περιβάλεις την αίσθηση της πνευματικής λειτουργίας σου είναι ευγενική σαν 

τοποθετείται επάνω στην λεπτότητα των ουρανίων αναζητησεών σου ! ! !

[ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ]

!!!