ὅπου παιδιά

[Φώτης Μότσης]

Σᾶς λέω

Ἐκεῖ          ὅπου  τά παιδιά

θά γονατίζουν στόν Χειμώνα

κουλουριασμένα στόν λυγμό τους

καί στά χαρτόκουτα τῆς μοναξιᾶς

Ἐκεῖ

Ὅπου οἱ φευγάτοι

θ’ ἀνοίξουν με καλέμι τό μάνταλο τῆς ἀποξένωσης

σᾶς λέω

ἐκεῖ θά ‘βρει τό χῶμα ὁ σπόρος τῆς ἐλπίδας

ἐκεῖ θε νά φυτρώνει αἷμα ὀργισμένο

γιά τούς κυνηγημένους

Θά στρώνει μονοπάτια

 

Ἐκεῖ σᾶς  λέω

Θά δρέπουν τό συναίσθημα συλλέκτες ἐπικηρυγμένοι

Ἐκεῖ θά ἐκραγεῖ ὁ κρίνος τῆς ἄμωμου τῆς γέννας

Σέ μύριες ἀτραπούς καί σέ διέξοδους φευγάτες

καί φευγαλέες σέ μώβ καί θαλασσί

τῆς μιᾶς στιγμῆς οἱ  ἀτίθασσες           ὡσάν  τό σῶμα  τοῦ ἔρωτα

τήν ἄλλη οἱ τσακισμένες φτέρουγες

ὡσάν τ’ ἀπομεινάρια του   

 

Ἐκεῖ σᾶς λέω

θά χλιμιντρίσουν φοβερά τά ἄλογα

ἀναστάσιμα

μέ τά ρουθούνια ἀκαπίστρωτα

μές στόν ἀφρό τοῦ χείμαρρου

καί στήν κατεβασιά  τοῦ ἀνθοῦ

 

                             (ἀπό « ἐν χορδαίς καί λίθοις», Φίλντισι, 2016)