Ἀπ' αὐτὰ ποὺ διέσωσα. Ἕνα ποὺ τὸ θεωρῶ ἄκρως σημαντικὸ γιὰ τὸ περιεχόμενό του.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Αὐτὸ τὸ κείμενό μου ἤθελα πολὺ νὰ εἶχε διασωθεῖ ἀπὸ τὸ κλείσιμο τοῦ Phorum.gr καὶ μόλις πρὶν λίγο τὸ βρῆκα, διασωσμένο. Τὰ πρόσωπα στὰ ὁποῖα ἀναφέρομαι εἶναι πραγματικά. Ἁπλῶς, δὲν λέω ὀνόματα.
*
1 Ὀκτωβρίου 2010, καὶ ὥρα 1:31.

Μάννα κράζει τὸ παιδάκι
Δὲν θέλω νὰ χαρακτηρίσω τὸ κείμενό μου αὐτὸ φιλολογικά: ποῦ, σὲ ποιὸ εἶδος γραφῆς ἀνήκει! Οὔτε νὰ βάλω τὸ ὄνομά μου νὰ φιγουράρει, μολονότι ἀναλαμβάνω τὴν εὐθύνη τοῦ τί λέει. Δικό μου εἶναι - ποὺ νὰ μὴν ἦταν!
* * *
Μάννα κράζει τὸ παιδάκι, μάννα ὁ γυιὸς... Καὶ ἡ κόρη! - αὐτὴν ποῦ τὴν πᾶτε; Ἔ, καί; Δὲν πᾶ’ νὰ φωνάζουν κόρες ἤ γυιοί; Σιγά!...Κάτι τρέχει στὰ γύφτικα σκέλια τῆς μάννας, κάποιας μάννας ἐδῶ, κάποιας ἄλλης ἐκεῖ. Τὸ ἔκανε, τὸ παράτησε στὴ μάννα της κι' ἐξαφανίστηκε γιὰ πᾶντα. Ὁ πατέρας πρόλαβε κι' ἐξαφανίστηκε πρῶτος - καλά, αὐτὸς τὄχει χόμπυ νὰ σπέρνει, ἄσ' τονε! Καὶ τὸ παιδὶ μεγάλωσε χωρὶς κἄν ὄνομα. Ἕνα κορίτσι ποὺ δὲν θὰ γιατρευτεῖ ποτὲ καὶ ποὺ ἴσως ποτὲ δὲν θὰ γίνει μάννα ἤ... καὶ ἴσως γίνει, ναί, ποιός τὸ ἀποκλείει; Αὐτήν, ἄς τὴν ποῦμε Μπουμπού – τῆς ἀρέσει νὰ τὴν λένε ἔτσι.
Ὁ ἀβάσταχτος πόνος φτιάχνει καμιὰ φορὰ καὶ μάννα_Παναγιά!... Δὲν θἆναι ἄσχημα ν' ἁγιάζει καὶ κανεὶς ποῦ καὶ ποῦ.

Θεέ μου, ἔδωσες ἕνα ἔνστικτο ἄγριο κι' ἕνα μυαλὸ μαλθακὸ στοὺς ἀνθρώπους. Μόνο σ' αὐτούς. Μόνον αὐτοὶ μεριμνοῦν μὲ λύσσα γιὰ τὸ ἐν λόγῳ ἔνστικτο καὶ ἄει, μωρέ, στὸ καλὸ μὲ τὸ ὕστερα!... Σιγὰ μὴ σκεφτοῦμε τώρα αὐτό, τὸ ὕστερα! Ἔχουμε καιρό... Ἐπείγει τὸ σμίξιμο, ἡ ἀπογείωση! Ἡ φαγούρα στὸ τέτοιο μας.
Τὸ ἔγκλημα τῆς ἐγκατάλειψης τοῦ γεννήματος, μόνον τὰ ζῶα δὲν διαπράττουν.
Κάποιες μᾶννες δὲν ἔχουν οὔτε κἄν τύψεις. Ἀνοίγουν ἕνα λάκκο, στὴ μνήμη τους, θάβουν μέσα τὸ παιδί τους, τὸ παιδὶ τὸ πῆρε ὁ Θεός, λένε! καὶ...ἡ ζωὴ συνεχίζεται!

Μάννα κράζει τὸ παιδάκι, μάννα ὁ γυιὸς... Λόγια ποιητικά. Τόσο ἀληθινὰ ἀλλὰ ὄχι καὶ ἐγγυημένα. Ἐκείνη, πέταξε τὸν γυιό της μιὰ χαρὰ στὸ βρεφοκομεῖο - κι' ἀπὸ δῶ πᾶνε κι' ἆλλες. Κι' ἐκεῖ, ὥς τὰ δεκαοχτώ του, ἔμαθε καλὰ νὰ προσφέρει ὑπηρεσίες ἡδονῆς, ἀπὸ τὰ πέντε του. Βγῆκε πάνοπλος στὴν ζωὴ μὲ μιὰ τέχνη ἀπὸ κεῖνες ποὺ λές: μάθε τέχνη κι' ἄσ' τηνε καὶ σὰν πεινάσεις...Τέχνη  ἐντελῶς ἀθάνατη: χαρεῖτε σεῖς, νὰ ζήσω κι' ἐγώ!
Τοῦ τὴν ἔμαθε ὁ φύλακας, τοῦ τὴν ἔμαθε καὶ ὁ παππὰς τοῦ βρεφοκομείου.
Καὶ πείνασε πολλὲς φορές! - ὥσπου νὰ μάθει κάποιαν ἄλλη δουλειά: νοσοκόμος.
Κι' εἶχε καημὸ νὰ βρεῖ τὴ μάννα του. Ἀλλὰ ὁ ἐπιμένων δὲν νικᾶ ὁπωσδήποτε. Μιὰ γρηὰ βρῆκε πλέον, ἱκανὴ ὅμως νὰ τὸν πετάξει ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα της, δυναμικά, μὲ τὶς κλωτσιὲς:
- Φύγε! Δὲν θέλω πούστηδες στὸ σπίτι μου, ἐγώ!...

Μάννα κράζει τὸ παιδάκι, μάννα ὁ γυιὸς...Καὶ ἡ κόρη! - αὐτὴν ποῦ τὴν πᾶτε; Τὴν γέννησε, ἡ μάννα της - ποιός ἆλλος! - στὰ χωράφια, τὴ δήλωσε σὲ δυὸ ληξιαρχεῖα. Μὲ τὴ μιὰ δήλωση, τὴν ἔδωσε πρὸς υἱοθεσία – λειψή: δὲν ὑπέγραψε ποτὲ ὁ πατέρας, ὅλο ἔλειπε στὰ βουνὰ, νὰ βοσκήσει τὰ πρόβατα, "δὲν ἤξερε ἀπ' αὐτά", ἡ δικαιολογία τοῦ χωριάτη ποὺ δὲν θὰ πεινάσει ποτέ,  ὅσον ἀφορᾶ τὰ διαδικαστικά.
Ἔτσι οἱ ἐκβιασμοὶ πήγαιναν κι' ἔρχονταν:
- Θὰ σοῦ πάρω τὸ παιδὶ, δός μου λεφτὰ!
Χτίσανε σπίτι, χτίσανε καὶ ἐκκλησιά, δική τους, νὰ λειτουργοῦν τρεῖς φορὲς τὸν χρόνο, νὰ προσκυνοῦν, νὰ δέονται!
Μὲ τὴν ἄλλη δήλωση στὸ ληξιαρχεῖο, ἔπραξε ἀλλοιῶς, ἡ μάννα: τὄστειλε, λέει, στὴ θειά του νὰ τὸ μεγαλώσει. Κι' ἔπαιρνε ἐπίδομα παιδιοῦ, νὰ...τὸ πάει στὴ θειά! Ἀλλὰ τὸ εἶχε "ἀβάπτιστο"!
Κι' ὅλο ρωτοῦσε ὁ παππάς:
- Τὶ θὰ γίνει, χριστιανή μου, μ' ἐκεῖνο τὸ παιδί; Δὲν θὰ τὸ βαφτίσουμε;
Κι' ἔπαιρνε τὴν ἀπάντηση:
- Μὴ σὲ νοιάζει, παππούλη, ξέρω ἐγώ!...
Ὥσπου, ἀναγκάστηκε νὰ πεῖ, στὸν ἀγαθὸ παππούλη, πὼς τὸ παιδὶ πέθανε.
Καί, στὸ ἆλλο ληξιαρχεῖο, δήλωσε “θάνατο” τοῦ παιδιοῦ.

Ἡ ἄλλη μάννα ἤθελε παιδί, μόνον παιδὶ τῆς ἀγκαλιᾶς, ποτὲ μὴ μεγαλώσει. Παιδὶ ὀνειρευόταν - δὲν ἦταν μάννα ἀληθινή, νὰ τὸ θέλει, νὰ τὸ καμαρώνει καθὼς ἁπλώνει τὸ δέντρο τὰ κλαδιά του. Οἱ ρίζες του, δὲν ἤτανε στὴ μήτρα της. Δὲν τὄθελε πουλί, νὰ πετάξει. Μίσησε τὴν κόρη, γιατὶ ὅλο μεγάλωνε. Ὅλο μεγάλωνε... - κι' ἐκείνη, δὲν σκόπευε ἆλλο νὰ ὑποχωρεῖ ματαίως! Νὰ μεγαλώνει ἡ κόρη καὶ νὰ μὴν εἶναι πιὰ τοῦ χεριοῦ της, σὰν μωρὸ παιδί!...

Ἡ ἡμιτελὴς συμφωνία-υἱοθεσία λύθηκε στὰ 20 τοῦ κοριτσιοῦ. Τὴν πέταξε στὸν δρόμο. Ἄνετα! Ἄλλωστε, πρὶν λίγο, εἶχε ψηφιστεῖ Νόμος νὰ λύνονται οἱ υἱοθεσίες (Πασόκ).
Ἔψαξε ἡ δύστυχη κόρη γιὰ τὴ μάννα της. Ἀποκαλύφθηκαν,  μὲ ἀπειλὴ ἔρευνας ἀπὸ εἰσαγγελέα, οἱ δύο ληξιαρχικὲς πράξεις: δύο ληξιαρχικὲς πράξεις γεννήσεως καὶ μία θανάτου. - τὸ πρᾶγμα μπαλώθηκε γιὰ χάρη τῆς κοπέλλας. Βρέθηκε λύση - ἐξαφάνιση τῆς καταχώρισης τοῦ θανάτου τῆς "ἀβάπτιστης"!
Ὅλοι, συγγενεῖς, φίλοι, ἤξεραν καὶ κανεὶς "δὲν μιλοῦσε".
Ἀπόκτησε, τότε, τὰ δικαιώματα καὶ τὸ πατρικό της ὄνομα, κανονικά. Ἀλλὰ τὴν διώξανε ὁριστικὰ ἀπὸ τὸ σπίτι. Ἦταν φτωχὴ, δὲν τοὺς ἔκανε γιὰ σόι τους.
Προσφάτως, σὲ ἄλλο μήνυμά μου, εἶχα γράψει: Ἀνέκαθεν μὲ τρομάζουν ὅσοι δὲν ἔχουν δυστυχήσει.
Καὶ ἀφήνω μετέωρη αὐτὴν τὴ φράση.

Ὅσο γιὰ τοὺς γονεῖς, ἀληθινούς, θετούς, ὁμόφυλους, ἑτρόφυλους... Εἶναι νὰ μὴν σοῦ τύχει νὰ εἶναι τέρατα, - θρῆσκοι ἤ ἄθρησκοι δὲν παίζει κανέναν ρόλο. Τὰ τέρατα φοροῦν ὅλες τὶς μᾶσκες.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Ἔκανα μόλις τώρα μικρὲς διορθώσεις ἀπαραίτητες γιὰ τὴν σαφήνεια τῶν γραφομένων. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι, τότε, τὸ ἔγραψα μὲ μεγάλη ταραχή. Τώρα, συγχύζομαι πιὸ ψύχραιμα. Αύτὲς τὶς μᾶννες ἄνετα θὰ τὶς σκότωνα.