Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Ο ήλιος έλουζε δωμάτιο ζευγαριού
μια ζεστασιά πλημμύριζε το σπίτι στην εξοχή
καρέκλα κουνιόταν στο ρυθμό μιας γαλήνης
η αγάπη του νίκησε κάθε κύτταρο χωρισμού.

Το κορίτσι έπλενε το κορμί της στον καταρράκτη
το αγόρι κρυφοκοιτούσε με λαχτάρα
ανυπομονούσε απ' τη μέση να την πιάσει
στα άδυτα των ονείρων του να της δείξει τον χάρτη.

Μα αυτός ο έρωτας δίχως νάρκες δεν ήταν
πολλά αγκάθια βρέθηκαν να τον τσιμπήσουν
άνθρωποι που στο συμφέρον έβλεπαν ευτυχία
σε ανούσιες εμμονές κάποιοι σταθήκαν.

Μια πανάρχαια ιδέα πλανιόταν
πως τις καρδιές δεν μπορούν ν'ακολουθήσουν
το χρήμα μπήκε να ελέγχει τη ζωή τους
θα διαλυθεί το παραμύθι , έτσι φαινόταν.

Όμως η λογική επικράτησε μαζί με το παράλογο
και τα παιδιά τον έρωτά τους πλέον χαρήκαν
όλοι σκότωσαν μίση και έχθρες που βάραιναν
αγκαλιασμένοι οι δυο , στης χαράς βάδισαν το άγνωστο.

Σημείωση : Το παρών ποίημα είναι εμπνευσμένο από την ερωτική ιστορία του θεατρικού έργου του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα " Οι Φασουλήδες του Κατσιπόρα - Δον Κριστομπίτα και Δόνια Ροζίτα".