Α Ρε Πατέρα

[Πολύφημος Κέρβερος]

Γιατί σου φορέσαν αυτό το μακάριο χαμόγελο -
το λαστιχένιο μειδίαμα της απαντοχής για ανάσταση!
Γιατί;
Γιατί τα δειλά και ανασφαλείς, φοβισμένα ανθρωπάκια
σκαρφίστηκαν τον τρόπο να εξαπατήσουν τον αγνό πόνο
που η ζωή κρυστάλλινο και διαυγή και ατόφιο κι αμόλυντο
μας χαρίζει!

Γιατί πατέρα;
Γιατί το κάνουν;
Εγώ ίδιο σου αίμα είμαι κι αντέχω
Αυτοί γιατί δε μπορούν;

Α ρε πατέρα
Θα πρεπε να δεις τώρα δα τα ανθρωπάρια
πίσω από τους ανθρωπισμούς, τις δωρεές και τα φτυάρια.
Εντάξει.. σώπα.. δεν τους λέω ψεύτες – όλοι σ' αγαπούν τώρα εδώ
απλά με ξέρεις.. έχω υπερκληρονομήσει κομμάτια της αλήθειας σου.

Θα πρεπε να μπορούσες να δεις και τους δικούς μας
Πονάνε, δε λέω πως δε πονούν, παρασύρωντε όμως απ' την γιορτή
Θαρρώ πως ενθουσιασμένοι δίδονται στο εκκλησιαστικό άσμα
ναρκωμένοι απ' το λιβάνιֹ κάποιοι γνέφουν κατανυκτικά χωρίς συνείδηση.

Γιατί σε έφτιαξαν μια κούκλα ευπαρουσίαστη που άγνωστη σε μένα είναι?
Θα προτιμούσα έστω να σε θάβαμε με του θανάτου τον μορφασμό
με τα μισάνοιχτα χείλη και το λυτρωτικό σφάλισμα των βλεφάρων
Έτσι θα μπορούσα να αποκομίσω πως είμαι τρωτός.
Έτσι θα πρεπε να σε θάβαμε!
Με την αμφίρροπη μάχη αποτυπωμένη στις θολωμένες κόρες
Έτσι πατέρα.. Ναι! Με την αμφίρροπη μάχη και την προσπάθεια σου εκείνη να καταπιείς την σούπα σου μόλις μισή ώρα πριν το πνευμονικό οίδημα -
με την προσπάθεια σου Εκείνη την μάταιη που εγώ την εφοδιάζομαι.

Τώρα έτσι χάρμα οφθαλμών σαν παραφουσκωμένη γαλοπούλα τι να σε κάμω?
Απ' το κίβδηλο στρογγυλεμένο - σμιλεμένο προσωπείο σου τι να αποκομίσω!
Να αποκομίσω, να αποκομίσω... ΤΙ?!
Το ψέμα του κόσμου ή την μαεστρία του ταριχευτή!
Εσύ είχες φτάσει 40 κιλά απ' τον καρκίνο και το πρόσωπο σου ήταν ένας σκελετός.
Κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί η απαισιότητα τούτη η αποκρουστική πρέπει να ΜΕΙΝΕΙ
ΚΙ ΟΧΙ να την λησμονήσουμε σαν μια ακόμα κακιά στιγμή.
Δεν είναι στιγμή κακιά - είναι της ζωής μάθημα που την οικειότητα της οδύνης του πρέπει να καρποθούμε.
'Οχι μόνο για να είμαστε σάμπως πιο έτοιμοι όταν η δική μας δύση θα φτάσει
μα διότι ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ - της φύσης είναι γίνωμα που πρέπει να δεκτούμε
- με πόνο και θλίψη καθάρια ΓΙΑΤΙ κι ο ίδιος ο πόνος της απώλειας που βιώνουμε
ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ της φύσης γίνωμα που σε κύκλους την ζωή ξαναφέρνει.

Στα λέω όλα αυτά πατέρα, που για παλικάρι δεν με μετράω
Είμαι Εγώ, που πνίγομαι στην ασφυξία του άλλου
που δακρύζω στην όψη του αποκεφαλισμένου κρίνου
Είμαι εγώ.. πατέρα, ο γιος σου ο "ρομαντικός"
εκείνος που τον αλαφροϊσκιωτισμό του πάσχισες να αναχαιτίσεις
για να μην πληγωθώ από της καθημερινότητας την βαρβαρότητα.

Στα λέω όλα αυτά Εγώ πατέρα
που για παλικάρι δεν περνιέμαι
Κι όμως όταν σπάζανε το πιάτο κρατούσα το βλέμμα μου
αγέρωχο ίσια μπροστά
Κι όμως, όταν σε κατάπινε η γη απλά κοιτούσα κι αποτύπωνα
καθώς συγκρατούσα τους πεσόντες θρηνητές.

Αν σε κουβαλώ μέσα μου πατέρα - Εγώ το ξέρω!
Κανενός, ούτε εσένα καν δεν είναι δικαίωμα σου το να σε νοιάζει το "αν"
Πάψε πια.. τα έχω όλα αναγνωρίσει
αρκετά, ότι άφησες - άφησες
σταμάτα, αποδεσμεύσου, σ' αγαπάω!

Συνήθισα πια πουκάμισα που δεν μου αρέσουν
και διδάσκομαι πως αν τα βάζα και οι ανθοστήλες
στέκουν άψογα ίσιες κι ορθές
οι ψυχές του περίγυρου σα να ξαλαφρώνουν.
Αν είναι το λιβάνι όχι συνηθισμένο
κι ο παπάς - ράσο φθαρμένο αν γίνεται
αναλύεται η αγαλλίαση σε κόλλυβα σπιτικά
και το δάκρυ.. προς θεού.. γλυκό πια
οπότε η πληγή.. ουλή.

Ναι.. εντάξει.. το ξέρω...
ήμουν ο κερατάς πάντα ανεπίδεκτης μαθήσεως - στουρνάρι
δεν κατάφερνα να λύσω εξίσωση ούτε στη δευτέρα γυμνασίου
οπότε σκέψου πατέρα.. πόσο δύσκολο είναι για μένα τώρα
να καταλάβω της τυπολατρίας την χρησιμότητα.
Καμιά φορά βέβαια παριστάνω πως την κατανοώ,
ξέρεις.. δεν θέλω τις φοβισμένες ψυχές
που με συντροφεύουν και με νοιάζονται
να κατακερματίσω.
Παριστάνω το λοιπόν πως κι εγώ.. ξέρω
ξέρω το γιατί καλούμε Εγώ να πληρώσω το τρισάγιο
Εγώ να αποκριθώ: "Αχ.. ναι, θεός σχωρέστον!"
Ξέρω, ξέρω... ξέρω παρήγορη να δίνω χαρά
και τον πόνο του βιασμού να κρύβω ξέρω.
Κι όταν, σπανίως, κάποια φορά ομολογήσω πως:
Δεν ξέρω - δεν καταλαβαίνω,
γίνομαι δήμιος ελπιδοφόρων παρηγοριών!
Μα την πίστη μου όμως, κάτι στιγμές
σα το ανήλεο τσεκούρι να μοιάζει δίκαιο.

Πέρασαν τρία χρόνια και τα σκουλήκια σε χόρτασαν πατέρα
μα ο μαρασμός μας όλος - ΠΩΣ θα γιορτάσουμε το όνομα σου και φέτο.
Να ναι το μνήμα καθαρό και οι ανθοστήλες αλφάδι
Τα κόλλυβα! Τα κόλλυβα παιδιά κι οι μερίδες! Εξηγούμε με πανικό
Κι εγώ ύστερα εξηγώ πως καθώς εμείς χωνεύουμε τα κόλλυβα
εσένα σε χωνεύουν τα σκουλήκια!
Όχι απλά σε τρώνε πια - σε ΧΩΝΕΥΟΥΝ!!
Όλοι με κοιτάζουν εχθρικά στην αρχή - απαγορεύουν τούτη την υπερβολή μου
έπειτα προσπαθούν να μου δείξουν πως "ξέρουν"
μα πατέρα.. Είναι στουρνάρια ανεπίδεκτης μαθήσεως.
Νιώθω μόνος, δυσφορώ και ξεσπώ!
Βλάκες φωνάζω:
Ο πατέρας μου πέθανε!
Το όνομα του είναι: νεκρός
κι εγώ πτώματα δεν γιορτάζω
Σε λάθος τόπο ήμαστε!

Στης ζωής τον γολγοθά σε βρίσκω πατέρα
αγγίζω αυτά που άγγιξες, πατώ εκεί που πάτησες
στήριγμα είσαι συνείδησης σε κάθε μου πάτημα στραβό
βρίσκοντας το χνάρι σου εκείνο που μ' άφησες
πορεύομαι στα δύσκολα με τον αρωγό σου
Στην τιμιότητα του ιδρώτα μου κυλάς
σε ότι με αγάπη σκορπάω Είσαι και συνεχίζεις!
Ξεγελάστηκες ώστε να μη με γελάσουν
κι έκανες σφάλματα για να προλάβω τα λάθη μου να βλέπω
Στον ίδιο καθρέφτη αντίκρυ τώρα
σου μοιάζω λίγο, ή και πολύ!

Ιανουάριος 2014 - Δεκέμβριος 2016

[Παντελής]

τον πατέρα μου και την μητέρα μου νεκρούς, τους φίλησα στο στόμα,

και θαυμάζω όλα όσα έγραψες ακόμα.