Πεζὸ σκίτσο τοῦ Ποιητῆ.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Γενικώτερα, ἐδῶ θυμόμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ λογοτέχνες, μόνον.

.ἡ ἑλληνικὴ ποίηση , 21.

- Ἀνδρέας Λασκαρᾶτος.
~
.Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ποιητοῦ καὶ συγγραφέως "Ἰδοὺ ὁ ἄνθρωπος", Κεφαλλωνιὰ 1886, ὅπου καὶ
γράφει στὸν Πρόλογο: " ...ἕδρα τοῦ ἀνθρωπίνου χαρακτῆρος εἶναι ἡ ψυχή. Ἐξωτερικεύεται δὲ
.ὁ χαρακτῆρας μὲ φανέρωσες, οἱ ὁποῖς κάνουν αἰσθητὴν εἰς ἡμᾶς τὴν ψυχικὴν ἐκείνην διάθεσιν.
. Ἔτσι, ἐξέτασα τοὺς διαφόρους χαρακτῆρας ἐρευνῶντας εἰς τὴν ἐνδόμυχον τούτην ἕδρα τους,
εἰς τὰ ἐσωτερικὰ ἀπόκρυφα τῆς ψυχῆς· καὶ ἔδειξα τὲς ἐξωτερίκεψές τους εἰς τὰ ὁρατὰ ἐκεῖνα
σημεῖα ποὺ συνήθως κάθε χαρακτῆρας παρουσιάζει"(...)

.Ὁ ποιητής.
.Ὁ ποιητὴς ἔχει 'ς τὴ φαντασία του κόσμον ἰδιαίτερον ἐδικόν του, μέσα 'ς τὸν ὁποῖον ὑπάρχει.
Ζῇ 'ς τὸν αἰθέρα τῆς φαντασίας του μακρὰν ἀπὸ τὰ γήϊνα, τὰ ὁποῖα μόνον ἀπανθίζει, μεταχειριζόμενος τὸ ἀπάνθισμα ἐκεῖνο ὡς ὕλην πλάσιμον.
.Ὁ ποιητὴς ζῇ 'ς τὰ ὕψη, καὶ θρέφει τὸ πνεῦμα του μὲ ἀμβροσίαν καὶ νέχταρ.
.Ἄν ἐπικός, βόσκει αἰωνίως τὴ διάνοιά του μέσα 'ς τὰ ἡρωϊκὰ γεγονότα Μυθολογίας καὶ Ἱστορίας. Τὰ θαυμάσια κατορθώματα τῶν ἡρώων τῆς ἀρχαιότητος, εἶναι ἡ παντοτινὴ θροφὴ τοῦ πνεύματός του. Τὰ σπουδάζει, τὰ θαυμάζει, τὰ ἐρωτεύεται. Ἡ φαντασία του τότε, γεμάτη καὶ ἔγκυα
ἡρωϊκῶν αἰσθημάτων, γεννᾷ ποιήματα περὶ Τρωϊκοῦ Πολέμου, περὶ Ἐλευθερώσεως Ἱερουσαλήμ,
περὶ Μάνητος Ὀρλάνδου, καὶ Κολάσεως, Καθαρτηρίου Πυρός, Παραδείσου κ.λ.
.Ἄν δραματικός, 'ς τὲς ἴδιες ἀποθῆκες τῆς Ἱστορίας καὶ Μυθολογίας ζητεῖ σκηνὲς τῆς ἀνθρωπίνου
ζωῆς, ὅσες ἐχπληχτικώτερες, ἤ διὰ τὸ φρικῶδες τῶν τολμημάτων, ἤ διὰ τὸ μεγαλεῖον αὐταπαρνήτων ἀρετῶν· καὶ τραγῳδοποιῶντας τὴν ψυχήν του, πλάθει τραγῳδίες. Ἄν δὲ μᾶλλον Δημόκριτος, σταματᾷ τὴν προσοχήν του εἰς τὰ ἡμερήσια γελοῖα τῆς κοινωνίας, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ζωηρὰ ἐντυπωνόμενο τὸ πνεῦμα του, γεννᾷ κωμῳδίες, εἰς τὲς ὁπῖες τὰ στραβὰ τῆς κοινωνίας παρασταίνονται 'ς τὴν ἐλεεινότητά τους.
.Ἄν σατιρικός*, ὁ νοῦς του εἶναι φύλακας χειρουργικῶν ἐργαλείων. Ἄλλα κόβουνε καὶ ἄλλα τρυποῦνε· ἄλλα σκίζουνε καὶ ἄλλα ξεσκλοῦνε. Ὅταν συγκαταβαίνοντας χαϊδεύη, χαϊδεύει μὲ τὰ νύχια του· καὶ εἶναι τούτη ἡ μόνη συγκατάβαση ποὺ μπορεῖ νὰ κάμῃ.
.Ἔχει μεγάλην δύναμιν εἰς τὸν ἑαυτόν του. Μεγάλην ἠμπόρεσιν μέσα 'ς τὴν κοινωνία. Ἀκολούθως,
στέκει 'ς τὸ χέρι του, στιγματίζοντας τὰ στραβά, νὰ γένῃ ὁ εὐεργέτης τῆς κοινωνίας, ἤ, ἐξ ἐναντίας, μεταχειριζόμενος τὴν ἱκανότητά του ἄλλως πως, νὰ γένῃ ἡ μάστιγά της.
.Ἄν λυρικός, θιασεύει μέσα 'ς τὸν αἰθέρα τῆς φαντασίας του· καὶ γεμᾶτος ἀπὸ τὸ αἴσθημα ποὺ τὸν
κυριεύει, τὸ σωματώνει τὸ αἴσθημά του, ἐκφράζοντάς το μὲ ἔκφρασες θερμές, μὲ ζωηρὰ πετάματα
τῆς φαντασίας του, πότε μὲν ἐρωτικά, πότε βακχικά, πολεμικὰ καὶ ἄλλα - ὁ λυρικὸς ποιητὴς ὄντας
ὁ ποιητκώτερος ὅλων.
Τέτοιος εἶναι ὁ ποιητής. Εἶναι ὕπαρξι ἀμβροσία. Εἶναι διερμηνεὺς τῶν θεῶν**. Εἶναι ἀοιδὸς πλασμένος συνήθως διὰ νὰ εὐχαριστῇ καὶ κάποτε νὰ δυσαρεστῇ τοὺς ἄλλους. Ἄφροντις διὰ τὲς ὑπόθεσές
του καὶ θελγόμενος εἰς τὲς πλάνες τῆς φαντασίας του.
.Ἀλλά, ὁ ἄνθρωπος τοῦτος, ἀφαιρούμενος τοιουτοτρόπως ἀπὸ τὸν θετικὸν πραγματικὸν κόσμον, κατασταίνεται ξένος τοῦ κόσμου τούτου. Καί, 'ς τὲς ἀεροβασίες του, συνήθως γένεται καὶ παράξενος
διὰ τὴν ἀεροβατικήν του συμπεριφορὰν καὶ ἐπιζήμιος εἰς τὸν ἑαυτόν του.
Νέοι, θαυμάσετέ τον, ἄν θέλετε, ἀλλὰ μὴν τὸν μιμηθῆτε.

Υ.Γ. Ἐλησμονιώτουνε τὸ καλύτερο. Ἄν ποτὲ σᾶς δώσῃ τὰ ποιήματά του, ζητῶντας νὰν τὰ διαβάσετε
καὶ νἀν τοῦ 'πῆτε τὴν γνώμη σας, μή, γιὰ τὸ Θιό, γελασθῆτε καὶ τοῦ τὴν εἰπῆτε, ἐπειδὴ τὸν κάνετ' ἐχθρό σας ἄσπονδον. Τὰ ὅσα πρέπει νὰν τοῦ 'πῆτε εἶναι θαυμασμοὺς καὶ ἐγκώμια, ἐπειδὴ ἐκεῖνο σᾶς ἐζήτησε.
====

* Διονύσης Παγουλάτος - Ἐλεάνα Ἀπέργη,
στὴν θεατροπρεπέστατη παράστασή τους, ποὺ εἶδα τότε τρεῖς φορές.
(*)Σημ.:
Μὲ...ἀφορᾶ (ἄν μὲ ποῦν δὲ πρῶτα καὶ ποιητή) καὶ βρίσκω πὼς πρέπει νὰ συμπεριληφθῶ. Αὐτὴ...τὴ δουλειὰ κάνω,
ἀλλὰ δική σας δουλειὰ εἶναι νὰ μοῦ ἀναγνωρίσετε ὅσα λέει ὁ Ποιητής!
(**) Εὖγε γιὰ τούτη τὴν φράση του. (Ἰ.Λ.Σκ.)

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Ἄν σατιρικός*, ὁ νοῦς του εἶναι φύλακας χειρουργικῶν ἐργαλείων. Ἄλλα κόβουνε καὶ ἄλλα τρυποῦνε· ἄλλα σκίζουνε καὶ ἄλλα ξεσκλοῦνε. Ὅταν συγκαταβαίνοντας χαϊδεύη, χαϊδεύει μὲ τὰ νύχια του· καὶ εἶναι τούτη ἡ μόνη συγκατάβαση ποὺ μπορεῖ νὰ κάμῃ.
.Ἔχει μεγάλην δύναμιν εἰς τὸν ἑαυτόν του. Μεγάλην ἠμπόρεσιν μέσα 'ς τὴν κοινωνία. Ἀκολούθως,
στέκει 'ς τὸ χέρι του, στιγματίζοντας τὰ στραβά, νὰ γένῃ ὁ εὐεργέτης τῆς κοινωνίας, ἤ, ἐξ ἐναντίας, μεταχειριζόμενος τὴν ἱκανότητά του ἄλλως πως, νὰ γένῃ ἡ μάστιγά της.

Ιανη σε περιεγραψε απολυτα το παραπανω !!!